Opinion
Lo sud d’un nòrd
De çò que la tèrra es redonda, cada parçan se trapa en situacion de caireforc, entre quatre punts cardinals e, se nos arriba de virar l’esquina, los punts se mudan.
Las poténcias politicas embarran los países conquistats entre de frontièras fargadas sovent dins la sanc e que pensan etèrnas. Aquestes países perdon d’ara enlà sa qualitat de caireforc per venir, notadament en França, una simpla direccion geografica. Atal per los países occitans que son a se càmbiar, uèi, de Miègjorn en Sud. Es de dire en una província unidimensionala (lo sol ais admés es vertical París-Miègjorn). Pèrdia culturala e linguistica de las bèlas. Pèrdia d’aquela diversitat que se’n parla tant en defòra. L’exemple mai dramatic es aquel de Provença: dos mila ans de civilizacion redusits a una sigla: PACA. Lo laminatge, una capitada totala vist de París, vira, en tota logica, a la subrevalorizacion de la francitat e a l’espandiment de l’extremisme de drecha. Lo void cavat fa apèl d’aire. Atal vesem aquel extremisme s apiejar sus las sòbras folcloricas mai engroladas e se reclamar d’un Pòble mespresat, portaire de la France profonde.
Al sègle XIX, del temps del colonialisme francés trionfaire, lo Miègjorn a representat l’anticambra del Sud europèu e dels Orients: lo miègjornal s’i deu purgar de sas costumas, de son biais de viure e de pensar, de sa lenga e de son Istòria. Entre lo MIègjorn e los países colonizats, aquò’s pas una diferéncia de fons, mas de gra. Contunhetat territoriala afortida notadament entre lo Miègjorn e una Argeria pensada coma part integrala de França. L’omogenizacion volontada dempuèi París faguèt son òbra per fargar un sol país qu’anèsse, segon l’expression, “de Dunkerque à Tamanrasset”. D’aquel temps Victor Hugo afortissiá qu’Africa teniá pas cap d’Istòria, e Flaubert pensava qu’Argeria seriá mai bèla sens los Argerians. Ara que sem a passar del Miègjorn al Sud, de l’obesitat tartarina a l’anorexia, los omogenistas devon pensar atanplan que lo Sud seriá mai bèl sens los Miègjornals. La gentrificacion que ne parlavi dins un article precedent[1], n’es la pròba. Un còp amendrida la referéncia culturala a l’occitan, lo Sud copat de sas tres autras dimensions, se pòt transformar en residéncia edonista, banlèga exotica a tres oras de la capitala. A la television recentament, un jornalista se felicitava atal del “désenclavement” de Marselha, coma se Marselha, pòrt gaireben trimillenari, i fasiá mestièr d’èstre desenclavat. Marselha que foguèt nomenada, al temps de la Terror “Ville sans nom”, ara d’enlà se trapa dins una region sens nom, PACA.!
La frontièra politica al sud d’ençò nòstre, s’es enfortida en vertadièra frontièra mentala. Ara que lo sèti de “Sud-Radio” l’an mudat de Tolosa a París, nos demandan, en seguida a l’actualitat tragica, d’èstre Tous París (ausiguèrem pas en 2012 “Tous Toulouse”), de nos pensar totes Bleu-blanc-rouge (“Nous ne voulons pas de la PACA black-blanc-beur, mais bleu-blanc-rouge”, Marion Maréchal le Pen[2]), de brandussar l’emblèma de la patz amb la Tor Eifèl e de cantorlar la Marselhesa, do cant de guèrra de l’Armada de Rin. E la generacion nvèla, çò nos dison, serà aquela del Bataclan. La maquina, tornarmai, es lançada. Sem a l’ora del patriotisme, anticambra del nacionalisme. D’Euròpa, se’n parla pas mai, nimai de son imne a la Jòia!.
L’extremisme de drecha revendica la nocion de Sud:, Force France Sud de Martinez, LaLigue du Sud de Bompard, la France Plein Sud de la Marion ont la blondariá nordenca se destaca sus un camp de lavanda. De qué nos enquestionar sus la causida de Notre Sud, per la campanha electorala socialista o a la proposicion de Sud de France qu’es un label economic. Sem al nivèl de la pensada zèro sul sicut. A calòs. Redusits a èstre Pacans (de PACA), S.D.F (Sud de France) e naturistas APOIL (Aquitaine-Poitou-Limousin)!
Ja tre 1975, lo quasèrn critic Fòrabanda[3] s’èra enquestionat sus las nocions de Sud e de sudisme, relacionats amb lo Sud dels Estats-Unis, país percebut coma aquel del conservatisme, de l’esclavitud, de las passions e dels extremismes.
“Je ne suis pas du Sud, çò escriguèt Robert Lafont[4], je reconquiers mon histoire”.
[1] Article “Occitània gentrificada” Jornalet, julh de 2015
[2] Marion Maréchal le Pen in L’Observateur, n°2644, 9 de julh de 2015
[3] Fòrabanda, IEO-Paris, decembre de 1975
[4] Robert Lafont in Lettre ouverte aux Français, d’un Occitan, Albin-Michel, 1973
Las poténcias politicas embarran los países conquistats entre de frontièras fargadas sovent dins la sanc e que pensan etèrnas. Aquestes países perdon d’ara enlà sa qualitat de caireforc per venir, notadament en França, una simpla direccion geografica. Atal per los países occitans que son a se càmbiar, uèi, de Miègjorn en Sud. Es de dire en una província unidimensionala (lo sol ais admés es vertical París-Miègjorn). Pèrdia culturala e linguistica de las bèlas. Pèrdia d’aquela diversitat que se’n parla tant en defòra. L’exemple mai dramatic es aquel de Provença: dos mila ans de civilizacion redusits a una sigla: PACA. Lo laminatge, una capitada totala vist de París, vira, en tota logica, a la subrevalorizacion de la francitat e a l’espandiment de l’extremisme de drecha. Lo void cavat fa apèl d’aire. Atal vesem aquel extremisme s apiejar sus las sòbras folcloricas mai engroladas e se reclamar d’un Pòble mespresat, portaire de la France profonde.
Al sègle XIX, del temps del colonialisme francés trionfaire, lo Miègjorn a representat l’anticambra del Sud europèu e dels Orients: lo miègjornal s’i deu purgar de sas costumas, de son biais de viure e de pensar, de sa lenga e de son Istòria. Entre lo MIègjorn e los países colonizats, aquò’s pas una diferéncia de fons, mas de gra. Contunhetat territoriala afortida notadament entre lo Miègjorn e una Argeria pensada coma part integrala de França. L’omogenizacion volontada dempuèi París faguèt son òbra per fargar un sol país qu’anèsse, segon l’expression, “de Dunkerque à Tamanrasset”. D’aquel temps Victor Hugo afortissiá qu’Africa teniá pas cap d’Istòria, e Flaubert pensava qu’Argeria seriá mai bèla sens los Argerians. Ara que sem a passar del Miègjorn al Sud, de l’obesitat tartarina a l’anorexia, los omogenistas devon pensar atanplan que lo Sud seriá mai bèl sens los Miègjornals. La gentrificacion que ne parlavi dins un article precedent[1], n’es la pròba. Un còp amendrida la referéncia culturala a l’occitan, lo Sud copat de sas tres autras dimensions, se pòt transformar en residéncia edonista, banlèga exotica a tres oras de la capitala. A la television recentament, un jornalista se felicitava atal del “désenclavement” de Marselha, coma se Marselha, pòrt gaireben trimillenari, i fasiá mestièr d’èstre desenclavat. Marselha que foguèt nomenada, al temps de la Terror “Ville sans nom”, ara d’enlà se trapa dins una region sens nom, PACA.!
La frontièra politica al sud d’ençò nòstre, s’es enfortida en vertadièra frontièra mentala. Ara que lo sèti de “Sud-Radio” l’an mudat de Tolosa a París, nos demandan, en seguida a l’actualitat tragica, d’èstre Tous París (ausiguèrem pas en 2012 “Tous Toulouse”), de nos pensar totes Bleu-blanc-rouge (“Nous ne voulons pas de la PACA black-blanc-beur, mais bleu-blanc-rouge”, Marion Maréchal le Pen[2]), de brandussar l’emblèma de la patz amb la Tor Eifèl e de cantorlar la Marselhesa, do cant de guèrra de l’Armada de Rin. E la generacion nvèla, çò nos dison, serà aquela del Bataclan. La maquina, tornarmai, es lançada. Sem a l’ora del patriotisme, anticambra del nacionalisme. D’Euròpa, se’n parla pas mai, nimai de son imne a la Jòia!.
L’extremisme de drecha revendica la nocion de Sud:, Force France Sud de Martinez, LaLigue du Sud de Bompard, la France Plein Sud de la Marion ont la blondariá nordenca se destaca sus un camp de lavanda. De qué nos enquestionar sus la causida de Notre Sud, per la campanha electorala socialista o a la proposicion de Sud de France qu’es un label economic. Sem al nivèl de la pensada zèro sul sicut. A calòs. Redusits a èstre Pacans (de PACA), S.D.F (Sud de France) e naturistas APOIL (Aquitaine-Poitou-Limousin)!
Ja tre 1975, lo quasèrn critic Fòrabanda[3] s’èra enquestionat sus las nocions de Sud e de sudisme, relacionats amb lo Sud dels Estats-Unis, país percebut coma aquel del conservatisme, de l’esclavitud, de las passions e dels extremismes.
“Je ne suis pas du Sud, çò escriguèt Robert Lafont[4], je reconquiers mon histoire”.
[1] Article “Occitània gentrificada” Jornalet, julh de 2015
[2] Marion Maréchal le Pen in L’Observateur, n°2644, 9 de julh de 2015
[3] Fòrabanda, IEO-Paris, decembre de 1975
[4] Robert Lafont in Lettre ouverte aux Français, d’un Occitan, Albin-Michel, 1973
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
1) A l'autra ariscla descerebrada, li cal cantar : « Maréchal, ne nous voilà surtout pas ! » en francés, per plan qu'entenda !
2) Ieu, Occitan, soi del nòrd : del nòrd de Barcelona !
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari