Seriam donc passats totes de l’autre costat del miralh?
 
Los que, ièr, avián pas de mots pro rufes per blaimar los que volián atemptar a nòstras libertas, se son rengats coma un sol òme darrièr mesuras d’excepcion, temporàrias de segur, mas mesuras d’excepcion ça que la.
 
Los que, ièr, repotegavan contra los suportaires que cantavan pas mas bramavan l’imne nacional li tròban uèi totas las vertuts.
 
Los que, ièr, trobavan que lo drapèl de las tres colors, bastava ben pro que foguèsse agafat suls bastiments oficials, son los primièrs a demandar que cadun lo faga veire a sa finestra o lo penja davant l’ostal.
 
Los que… seriá tròp long de far la lista de tot çò que, ièr, fasiá lo lièch del capitalisme pels uns del nacionalisme pels autres.
 
Soi pas jamai estat personalament un -ista e ai pas jamai tròp aimat los -ismes. E soi pas un afogat ni del drapèl ni de l’imne del país e devi dire que la “sang impura” quitament quand èri drollet m’a pas jamai tròp agradat.
 
Ai pas besonh d’aquò per me sentir un ciutadan responsable que sap çò que deu a la comunitat nacionala francesa mas me sentissi en res un patriòta quand “patriòta”, fins ara, es un sinomim de “replegament”.
 
Los que nos demandan uèi de nos mostrar patriòtas son los meteisses qu’an menat Euròpa dins una carrièra bòrnia en causa de lor egoïsme e de lors interèsses del cort tèrme.
 
A! Son astrucs los que ne son damorats a la “linha blava de las Vosges” e a un país blanc de blanc. Pòdon ben jubilar que, quitament se l’an pas fach exprès, gràcia a qualques fadorlas, poirián metre benlèu lor ideologia en practica dins pauc de temps.
 
Nòstra classa politica —pas totes de segur— e sa mesquinariá a pavat lo camin jorn après jorn, eleccion après eleccion, per la mòrt d’una cèrta democracia.
 
La quita lenga francesa, la sabon pas mai utilizar e elegits, mèdia, seguits per ciutadans nombroses, venon de descobrir lo mot: resisténcia!
 
E quina resisténcia! Tornar beure un cafè en terrassa, tornar al cinèma o a l’espectacle per mostrar que, nosautres los franceses, sèm capables de resistir. Se n’anariá temps benlèu que dobriguèssen un diccionari.
 
Lo lendoman del chaple, nòstres elegits, sens cap de vergonha mas al nom de la democracia, se comportèton en sesilha coma de grossièrs personatges — que son? E, a l’eleccion venenta, cadun pensarà pas qu’a sa parròquia per assegurar son avenidor dins las urnas.
 
Ai pas jamai comprés res a res mas m’ensenhèron los parents que lo civisme èra pas quicòm de vergonhós e qu’ajudar son vesin èra pas un crimi. E, per aquò far, ges de besonh del drapèl de las tres colors e d’un imne guerrièr…