Èi espiat lo finestron. Es pas sovent, mes un jorn èi espiat un film francés que s’apèraTrois amis, sia “Tres Amics”. Generalament, soi pas un ahuecat deu cinèma francés, mes èri meslèu curiós de véser una òbra que’s disèva rodada a Tolosa. Estoi pas decebut.
 
Lo film èra vertadièrament rodat dens la Vila Ròsa, e aquò se vei tre la purmèra scèna, que’s debana plaça Rogèr Salengro. Un petita plaçòta tradicionala triangulària, coma ac son dens la Tolosa Vièlha, dambe sas teulas forenas rotjas, sa hont e sas terrassas. De tira, una cèrta doçor de víver s’escampa deus purmèrs imatges.
 
Unas scènas deu film, las de carrèra, estón rodadas dens lo centre vièlh de la vila. Mercés a la magia deu cinèma, se pòt trobar una ostalaria en fàcia de la catedrala Sent Estève. Tot aquò balha au film un arrèrplan fòrça polit e l’ambient urban de la ciutat mondina teng un ròtle important.
 
Autas scènas de campèstre se debanan a l’entorn de Saverdun, dens un paisatge particularament beròi.
 
Mes … es tot. Levat lo decòr extraordinari qu’auherís Tolosa e la region, l’espectator que coneish un drin lo subjècte vei plan que tota la rèsta a pas gran rapòrt dambe Occitània.
 
Purmèr los actors. Com es possible de rodar un film a Tolosa dambe sonque actors importats dempuèi Paris? La resulta es pas guaire cresedera. Non solament l’accent es absent (parli pas de la lenga!), mes totis los actors semblan hèr un concors de prosodia septentrionala francesa, en comença peu Kad Merad, lo sol qu’estoc vasut au sud de Léger (Argeria) mes que possedís l’accent parisenc mès prononçat. Es enchafrat “Titi” dens lo film! Nos tòrna hèr lo truc de Bienvenue chez les Chtis, on jogava un provençau guaire semblant. Es impressionant de véser que nat actor a pas quitament ensajat d’imitar l’accent, çò que, fin finala, … vau benlèu mílhor.
 
Tota especificitat culturala occitana sembla suenhosament evitada, o, siam indulgents, aquò’s la resulta d’una non-coneishança deu subjècte. Lo Kad Merad jòga lo ròtle d’un hilh de panissèr montaubanés. Estosse hilh d’un panissèr roergat, aquò auré plan milhor pegat a la realitat, mes bon, es un detalh drin tecnic.
 
Los autors, que volèvan balhar una color locala a lor istòria, s’an pas balhat de nom d’ostau aus personatges, an aperat la firma deu Baptiste (Kad Merad), “ Mercier-Capla”, çò que sembla una mèrca de champanhe, que fonciona cent còps mens que s’èra estat Lapassade-Dedieu, per exemple.
 
Siam justes, i a dens lo film un petit detalh realiste: lo gavidaire toristic, jogat per Yves Régnier, pòrta un badge sus sa vèsta on es escrit “Guide” sus hons de … crotz occitana!
 
Tot aquò deisha un gost amar. Podèm imaginar que los productors deu film, dambe lo realizator (Michel Boujenah) an causit la Vila Ròsa (e una part a Saverdun) coma decòr cinematografic, puèi que son venguts dambe tota l’equipa e los actors sens lo mendre conselhèr culturau. La collaboracion entre la produccion e lo lòc es nulla. Aquò se sentís.
 
Me brembi qu’i a au mens una sola frasa dita dambe un accent realista, la frasa d’un emplegat de l’usina Mercier. Es un emplegat, es normau.
 
S’ajusti que lo film patís deus defauts costumèrs deu cinèma francés (escenari fèble, situacions e personatges caricaturaus, scènas pauc crediblas que vòlon a tota fòrça illustrar lo tèma – l’amistat-), pòdi pas díser que Trois amis hasca part de la lista de las òbras cinematograficas que conselharí.