“I a pas que los innocents que càmbian pas jamai d’idèas”, fan dire al provèrbi. E podèm constatar que, en cò nòstre, Occitània compresa, ne mancam pas!
 
Amb lo resultat de las eleccions regionalas per las regions novèlas ont se parlèt pas jamai, o gaireben, de las regions e de sos problèmas, devèm subir las declaracions dels uns e dels autres que començan totes per dire qu’an comprés, o mai precisament “entendut”, lo messatge portat dins las urnas pel pòble francés.
 
Res de novèl dins lo païsatge politic: entenon mas escotan pas!
 
Lo president a pas fach cap de comentaris e son primièr ministre a tornat dire que i aviá pas de rason de cambiar la politica del govèrn, me sembla.
 
L’èx-califa a fach assaber que lo metòde seguit èra lo bon e lo sol a l’encòp per arrestar la progression del FN e batre l’esquèrra a l’eleccion presidenciala a venir.
 
Lo FN per la votz de sa líder e de l’avocat Collard an proclamat urbi et orbi qu’èra una “desfacha victoriosa”.
 
Los segonds cotèls e pòrtaespaldas que jògan a la “votz de son mèstre” coma a cada còp, tenon un discors similar.
 
De programa, ges! D’idèas nòvas, cap! De paraulas senadas jamai entendudas, coma a l’ordinari!
 
Lo FN se ragaudís d’aver perdut contra una coalicion, contra-natura la màger part del temps, mas d’aver ganhat un fum d’electors que son d’autan mai acarnassits qu’an l’impression d’èsser estats espoliats.
 
Caporalisme ajudant, los socialistas an degut se far hara-kiri dins qualques regions en seguint los òrdres venguts de Sant dels Sants socialista a París.
 
D’autres an marchat cap al suicidi collectiu après setmanas e setmanas d’imprecacions destructrises.
 
D’autres encara an ensajat de jogar los oportunistas en s’aligant quora amb un quora amb un autre.
 
E i a l’òme de l’ajocador —o del joquièr— de l’Assemblada nacionala, una Joana d’Arc modèrna mas que daissa lo lenhièr als autres…
 
Fa quitament de decennis ara que los elèits politics, plan ajudats pels mèdia per çò qu’aquò fa vendre, se congostan d’aquelas guèrras picrocolinas en prenent lo pòble coma testimòni mentre que lo paure monde demandan pas qu’una causa: aver d’elegits res-pon-sa-bles e onèstes.
 
O sabi… un òme de las idèas cambiadissas anariá a l’encontra del provèrbi e seriá donc pas un innocent. Mas los nòstres càmbian pas, son de discípols d’Edgar faure que disiá qu’èra un òme de conviccion mas que lo vent bufava dins una direccion diferenta…
 
Enfin cal pas desesperar completament qu’avèm tanben ausit qualques paraulas senadas e qualques actes senats.
 
N’i a que seràn pas d’acòrd mas fa de ben d’entendre un ancian ministre (X. Bertrand) dire que demissione de tira de totes sos mandats electius per se consacrar a la region que n’es lo president novèl. Semblariá que son exemple foguèsse seguit per V. Pecresse e Chr. Estrosi.
 
Ironia de l’istòria quand d’opausants acarnassits al mandat unic s’aplican la lei anti-cumul quand los que l’an votada contunhan sens vergonha de voler sonar las campana e seguir la procession!
 
Aqueles —e qualques autres— espèran que quand nos mostraràn la luna amb lo det agacharem lo det, innocents que sèm!