L’Estat francés es e estoc totjorn una tèrra d’esnobisme intellectuau. L’especialitat de l’elèit deu país, màgerment parisenc mes imitat un pauc de pertot, es de fabricar “casas” on se botan artistas e creators, e d’on es fòrça mauaisit de sortir.
 
Es atau qu’existís curiosament dus estiles musicaus desseparats per una frontièra tan fòrta que non pas çò qu’èra lo mur de Berlin: la “Cançon Francesa” e la “Varietat”. Sols los aiatòllahs franceses an lo poder de botar un artista d’un costat deu mur o de l’aute. Es impossible de’n cambiar.
 
Pas besonh de precisar que la “casa” de la Cançon Francesa es qualificada de “bona” quan l’auta es forçadament “marrida”. Lo mitan intellectuau francés venèra doncas l’un e teng l’auta en hasti.
 
Es au contacte d’estrangèrs qu’aquesta situacion me pareishoc clarament. Jo que coneishi plan Polonha, me soi apercebut de çò que, quan disètz qu’ètz anats véser un espectacle la velha, lo monde vos demandan pas com aquí: “T’a agradat?” mes “An plan jogat?” Lo monde te pausicionan pas coma jutge o critic, mes vòlon pas sonque saber se l’espectacle èra qualitadós. Se trufan drin de conéisher ton gost personau pr’amor qu’es justament personau.
 
Michel Depech, que’ns deishèc i a pauc, avèva la particularitat d’aver un pè dens cada “casa”. Èra doncas lo simbèu de l’artificialitat deu jutjament.
 
Ausiscoi l’artista peu purmèr còp aus entorns de las autos-tumairas de la vòta deu vilatge de la mairbona, on la cançon Pour un flirt avec toi  virava shens de cès. Ma sòr e ma cosina se caravan pas d’aqueste cantaire beròi e sexy deu quau colleccionavan las fòtos. Degun podèva pas escapar au “la la la la la la” que t’entrava dens lo cap tra la debuta. Lo michel Delpech èra lavetz conegut coma “cantaire ende gojatas”.
 
Las cançons de Delpech an tanben lo pecat, aus uelhs de l’intelligéntsia francesa, d’estar tròp “aimables”, çò qu’es considerat coma estar “innocentàs”. Se tractatz de subjèctes de societat, vos cau aver un espiar critic, maishant o quitament crudèu, un pausicionament plan trencat, se que non seratz pas considerat com un cantaire à textes. Aquò rai se los tèxtes deu Michel descrivèvan la vita vitanta d’un biaish que pertocava vertadèrament lo còr deu monde dambe una qualitat poetica tostemps presenta e fòrça tendressa.
 
La cançon Le chasseur es un exemple deus bons. Ende jo e monde de ma generacion, es una cançon contra la caça. Mes Delpech a pas mots agressius ni tampauc nhargaires, conda pas que l’istòria simpla d’un caçaire que, gahat per la beutat de la natura viventa a l’entorn, prefera se passejar meslèu que non pas tuar bèstias.
   
Aquò l’empachèc pas d’estar nomejat en 1979 “cantaire preferit deus caçaires” e de recéber una copa en seteme de 1981 peu magazine Le Chasseur Français.
 
Es son amic Lauent Voulzy que trobèc benlèu la milhora definicion: “Dambe son calam, lo Michel gahava l’epòca dambe una doçor vertadèra”.
 
E aquò, ende l’elèit intellectuau francés, t’ajuda pas d’entrar dens “lo club”.