Opinion
Centenari de la batalha de Verdun
Del temps de la primièra guèrra mondiala, del 21 de febrièr al 19 de decembre de 1916 se debanèt la batalha de Verdun en Lorena. Opausèt l’armada francesa a la sia omològa alemanda.
Devath un delavassi d’obuses, entre los mòrts, los desapareguts o los macats, en dètz meses faguèt a quicòm pròshe 700 000 victimas e foguèt gaireben tant costosa del costat alemand coma francés. Es demorada dins las memòrias coma lo lòc d’una de las batalhas mai sangnosas e inumanas de l’istòria tota.
Dempuèi un sègle, l’istòria oficiala francesa ensenhada tanplan dins las escòlas publicas coma dins las escòlas privadas de la Republica Francesa, sagralizèt la batalha de Verdun coma la de la defensa acarnassida del territòri nacional.
La propaganda de l’estat francés oblida totun de dire que l’armada francesa que defendèt Verdun contra los Alemands èra compausada de nombroses regiments eissits dels diferents pòbles de l’estat francés doncas d’occitans.
O cal dire amb fòrça, los occitans que passèron a Verdun e que i moriguèron un sègle fa, defendián pas lor patria occitana, defendián una patria, França, qu’èra pas la lora. Serviguèron de carn de canon e de baioneta per l’imperialisme francés dins sa luta contra un autre imperialisme, alemand aquel d’aqui, que lo menaçava.
Cent ans apuèi perdrem pas de temps a demandar que França se bate la colpa per que reconesca sa part de responsabilitat dins lo debanament de la bocaria de Verdun, perque sabèm que o farà pas jamai.
Desiram simplament mobilizar la nòstra energia per que lo continent europenc conesca pas mai de talas causas òrras e que las familhas quina que ne siaga l’origina quiten d’èsser adolentidas per encausa de quauqua guèrra.
Nosauts nacionalistas occitans preferissèm viure per la nòstra patria que non pas morir per ela, per tal de la far mai polida encara e de la porgir a las e los que se voldràn venir empaïsar.
Devath un delavassi d’obuses, entre los mòrts, los desapareguts o los macats, en dètz meses faguèt a quicòm pròshe 700 000 victimas e foguèt gaireben tant costosa del costat alemand coma francés. Es demorada dins las memòrias coma lo lòc d’una de las batalhas mai sangnosas e inumanas de l’istòria tota.
Dempuèi un sègle, l’istòria oficiala francesa ensenhada tanplan dins las escòlas publicas coma dins las escòlas privadas de la Republica Francesa, sagralizèt la batalha de Verdun coma la de la defensa acarnassida del territòri nacional.
La propaganda de l’estat francés oblida totun de dire que l’armada francesa que defendèt Verdun contra los Alemands èra compausada de nombroses regiments eissits dels diferents pòbles de l’estat francés doncas d’occitans.
O cal dire amb fòrça, los occitans que passèron a Verdun e que i moriguèron un sègle fa, defendián pas lor patria occitana, defendián una patria, França, qu’èra pas la lora. Serviguèron de carn de canon e de baioneta per l’imperialisme francés dins sa luta contra un autre imperialisme, alemand aquel d’aqui, que lo menaçava.
Cent ans apuèi perdrem pas de temps a demandar que França se bate la colpa per que reconesca sa part de responsabilitat dins lo debanament de la bocaria de Verdun, perque sabèm que o farà pas jamai.
Desiram simplament mobilizar la nòstra energia per que lo continent europenc conesca pas mai de talas causas òrras e que las familhas quina que ne siaga l’origina quiten d’èsser adolentidas per encausa de quauqua guèrra.
Nosauts nacionalistas occitans preferissèm viure per la nòstra patria que non pas morir per ela, per tal de la far mai polida encara e de la porgir a las e los que se voldràn venir empaïsar.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#5
Vos vau parlar d'un òme qu'admiri. S'apèra(va) Si Azzedine.
Era anti militarista. Mas En 1954 prenguèt las armas per que n'avia lo sadol que lo colonialisme francés faguèsse la lei dins son pais Argeria.
L'independéncia arribèt a la debuta de julhet de 1962.
Dins las setmanas seguèntas demissionèt de son pòste de Comandant e dempuèi toquèt pas mai una arma ...
#4
Aujussi viscut pendent l'Ocupacion, aurí resistat inteligentament, tant vau díser en hasent passar de messatges, etc. Los que combatèvan demb d'armas e que se moriren, praubets, a qué los-i servit de se bàter per la libertat pusqu'èran pas d'aqueth monde quòra tornèt la libertat ? Vos disi pas aquò per res : mon repapè qu'èra militant comunista e responsable sindicau s'hasut préner en otatge e fesilhar en 1941, alòrs qu'èra pacifista. Mès respècti vòsta opinion, se tot lo monde pensèva parelh seré pas la democracia, e som dens una democracia maugrat qu'èsti pas occitana ;)
#2
Escrivètz
"M'en foti d'èster francisat deu moment que sui viu."
Amb un rasonament coma lo vòstre entre 1940 e 1944 auriatz sens dobte pensat coma un cert Jean Giono (que lutèt tota sa vida contra l'occitanitat del seu pais)
"me'n foti d'èsser nazificat deu moment que soi viu".
Urosament que n'i a que se batèron per que poguèssem gausir uèi d'un pauc de Libertat e de democracia.
#1 Soi fin de consent amb Gaby, cap de causas (o quitament, manca quand es question de defensa per sa vida, la vida d'èssers sensibles) e sobretot pas una "nacion" o una "patria", ço qu'existis pas que coma construch social, merita de morir per ela.
Defendèvan pas una quita patria qu'èra pas la lur, los sordats, lutèvan per los interés deus puishents qu'eths avèvan nat escrupule ad enviar los praubes missards au tuadèir. Per jo, sola una via umana, e pas un concèpte abstrèit de patria o de nacion, pòt valer una auta via umana. Quò's pr'aquò que lutarí jamèi per defénder una patria quala qu'èsti, qu'èsti occitana, gascona, o tot çò que vòlen. M'en foti d'èster francisat deu moment que sui viu.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari