Dins la boita m’esperava la darrier numerὸ ( n° 116, març de 2016) de la revista Òc. Après aguer legit a la lèsta lo somari, siáu anat directament au tèxt de Felip Gardy, entitolat: “Simona Weil, l’idea d’una civilizacion occitana”. Levat que m’agrada fὸrça la prὸsa dau sénher Gardy, me siáu ronçat dins son comentari (narracion d’un sovenir mai exactament) dei dos tèxtes de Simona Weil, Le Génie d’Oc e l’Homme méditerranéen, estampats dins lei Cahiers du sud a la debuta de 1943, e que se podὸn retrobar ara ais edicions de l’éclat/éclats, sota lo títol l’inspirationoccitane. Ben de segur lo simple remenbre d’aquestei linhas m’a totjorn esmougut, mai aquest cὸp siguèri rassegurat entre ieu per çὸ qu’es de ma relacion personala au mite. Subretot per aquela citacion de Robert Lafont que Felip Gardy nos balha a la fin de son article:
  Que seriá estat Robert Lafont sensa aqueu “ fuὸc que crama totjorn”? L’inspiracion occitana a ja porgit sa frucha, e pas dei mendres, me sembla. Simona Weil desvela lo caracter unic e quasi “miraculόs” d’aquela civilisacion d’Òc, e per aquὸ far s’apiela solament sus sa leitura de la cançon de la crosada. Verai que coma matéria d’estudi, un solet tèxt, e tant poderόs siguèsse, aquὸ es ben estequit per pretendre a un qunt que siegue de seriόs scientific. Dei bemὸls n’i a de segur, e lei quistaires de veritat, lei pausaires de questions, nos porgisson quand pὸdon un saupre nὸu. E pasmens setanta quinze ans après l’impression es sempre aquí, ponhenta, e dempuei, leis autors, lei cercaires an pas fach, fin finala, que d’afortir mai la sentida fulguranta de la filosὸfa.
 
 Alora, benlèu que per restar prudent,auriáu de dire qu’aqueu parçan d’Occitània intrava simplament de reculons dins la feudalitat. Benlèu, mai lo mite es aquí, e qunt que ne siegue, sensa aqueu fuὸc que crama totjorn, un neolocutor coma ieu, coma podriá resistir, coma podriá s’afanar a la lenga, coma podriá se tὸrcer l’esperit per pensar lo mai sovent  en Occitan dins sa vida de cada jorn, fins au moment de son premier pantaï dins la lenga, que lo laissa estabosit lo matin au revelh? Totei causas desrasonablas dins nὸstre monde, non foncionalas diriáu, mai que contuniatz de faire maugrat tot. Verai que d’unei vivon lo mite sensa passar per l’Occitan, logicament aquὸ empacha pas, mai per ieu la lenga li es intimament mesclada, e per tot dire, sensa ela, lo país existiriá plus. Aquὸ a doas consequéncias; leis revendicacions socio-politicas e linguisticas se pὸdon pas desseparar, lo trabuc estent de privilegiar mai l’una que l’autra. Lei mites son fὸrarasons de tot biais, son pas racionaus, e de mon ponch de vista es pas nèci d’anar cada 16 de març a Montsegur, que lo nὸstre de mite ne vau ben d’autres. Quant n’i a dei neolocutors ( de pichὸt entendiá ja  parlar d’aquelei que tènon la lenga dau breç, serián-ti donc immortaus?) que son vengut a la lenga per nὸstra “civilisacion d’Òc”?
 
Vos ne prègui; me levetz pas lo mite, que n’acabarai jamai de l’estirar ai quatre cantons de ma desrason per ne suçar tota lei mesolhas vivas! Aquí mon inspiracion occitana.