Se i a quicòm ont l’occitanisme pòt aver un avantatge davant d’autres territòris someses a la volontat dels estats, es amb lo nom del territòri. Al catalanisme li a calgut aver recors a la formula "Països Catalans" per dotar d’un nom un espandi lingüistic e nacional. Los bascos tanben an agut de problèmas amb la formulacion. País Basco, Euskadi, Euskal Herria, es tanben estat una sopa de noms malaisida. Aicí, i a Occitània. Es pas una denominacion gaire espandida. I a de regions amb una fòrta identitat pròpria e de negacionismes prigonds. Mas lo nom per tota la nacion i es, e es unic.
 
Ara, amb la reforma de las regions francesas, nos trobam dins lo dilèma del nom d’una region administrativa que revèrta pas cap de mena d’identitat. Es pas Lengadòc, es pas tanpauc sonque los Pirenèus, es Occitània. Mas sonque una partida.
 
Un fòrt movement en favor de nomenar la nòva region ‘Occitània’ es aparegut, argumentant qu’es lo nom de la tèrra, e que cal qu’aparesca sus las mapas. Mas a quin prètz? De refusar l’identitat occitana al 67% de la populacion occitana? De demostrar que França a fach un trabalh remirable sul territòri en impausant la volontat occitana als catalans del nòrd sonque pr’amor que son un sol departament sus 13? Ne far d’occitans (estant que —als uèlhs de la majoritat— ne seràn se se causís aquel nom) contra lor volontat e crear una confrontacion?
 
Imaginem-nos una convèrsa de doas personas que son nascudas e vivon dins dos endreches diferents. Montpelhièr e Briva, per exemple. Lo de Briva pòt dire qu’es occitan, e l’autre li pòt dire (amb una legitimitat politica e administrativa) que n’es pas, qu’Occitània es çò qu’abans èra Lengadòc-Rosselhon-Miègjorn-Pirenèus. E dins aquel estat de causas, aquelas gents de Briva, de Clarmont o d’Avinhon, pauc a cha pauc finiràn qu’i creiràn. Que non, que sèm pas occitans. Los occitans, son eles. Per ieu, l’argument que “cal ben començar per endacòm” es pas valid. Se començam per aquò, apuèi, quand voldrem trespassar las frontièras de la region, i aurà pas res per contunhar.
 
E serà aital que daissarem morir la nacion de son succès. Occitània tot cort es un tèrme coma Escòcia, o Galícia o Sicília. Son percutents. Son totals, absoluts, inequivòcs. Es plan clar çò qu’es e que defòra es pas çò meteis. De cercar un nom amb una referéncia occitana mas sens èsser absolut pòt ajudar, d’un costat, a anullar aquel “o tot o pas res” qu’avèm entre las mans e que pòt far tant de mal. Tanben podèm donar una leiçon a tota França en demostrant que sèm respectuoses envèrs nòstras minoritats, dins aqueste cas los catalans, que lor volèm pas far çò que nos an fach a nosautres. Tanben donam una leiçon als catalans del sud, que reconeisson pas Aran dins lor nom en tant que Comunautat Autonòma, en los butant a o far quand seràn independents.
 
Quina leiçon volèm donar? Volèm far de politica per salvar los mòbles o de politica en majusculas? Es dins nòstras mans.