Lo debat de còps viu entre occitanistas es per ieu un castig que lo patís lo movement occitan per aver acceptat sens nada mobilizacion l’autoritària e centralista reforma administrativa francesa impausada pel poder pseudosocialista.

Totun, ai decidit ieu tanben d’i portar ma contribucion. Per tant, ieu tanben demandi lo nom Occitània per una partida de nòstre territòri nacional. Pasmens, o fau pas per la region Lengadòc-Rosselhon-Miègjorn-Pirenèus (LRMP).

Ai cèrtas compresa l’argumentacion dels occitanistas a l’entorn de Tolosa que vòlon que ni per aur ni per argent la region s’apèle pas Occitània: nos cal una reconeissença oficiala, nos cal aver una basa per la conquèsta del país, que, per malastre, “Occitània existís pas”, que las santas mapas francesas desconeisson qui sèm. Que òc, i soi de tot en tot consent.

Mas la basa de conquèsta non pòt èsser LRMP. En res. D’en primièr, l’occitan non i es pas oficial, e sos dirigents mai occitanistas an pas la pus mendre intencion de demandar una cooficialitat coma començan de la metre en practica mos compatriòtas còrses en Corsega. De mai, solament una minoritat d’escolans e d’estatjants i an accès a la lenga occitana, e sèm fòrça luènh d’una generalizacion possibla dins las escòlas.

D’en segond, la region LRMP, coma totas las regions francesas, ten pauc de poders, e sembla que lo budget de la comuna de Tolosa siá superior al de la nòva region. Lo nom Occitània i cambiarà pas res.

Fin finala, LRMP a pas l’astre: se situa dins l’estat francés. Aquí, los pòbles autres que lo francés i existisson pas. Aquí, las possibilitats de desliurament d’una nacion i son feblas, e basta de regardar vèrs Corsega per veire cossí lo govèrn central pòt sobeiranament ignorar las demandas majoritàrias de cambiament. En consequéncia, es complicat de far d’un territòri de França una basa de conquèsta de tota Occitània.

Val mai, doncas, far campanha per qu’aquel nom, lo recèbia... la Val d’Aran. Quasi totas las condicions, las complís lo Cap de Garona: occitan oficial e lenga d’ensenhament, autogovèrn, reconeissença d’un drech d’autodeterminacion per una republica de Catalonha e Aran qu’es a se bastir. Per tant, i a la possibilitat teorica qu’Aran pòsca èsser lo primièr estat occitan independent despuèi la Navarra del rei Enric. En mai d’aquò, los secessionismes lingüistics gascons e provençals cessarián de dire qu’Occitània es una invencion d’una conspiracion lengadociana: l’aranés es un parlar gascon montanhòl. Demostracion es facha: bandiscam una campanha #OccitàniaCapitalaVielha!

O auretz comprés, ai pas nada intencion de la bandir, aquesta campanha. La Val d’Aran es la Val d’Aran, e que siá tostemps la que vòl èsser! Pasmens, voliái far entendre lo perilh de la transformacion actuala d’una bona part de l’occitanisme.

Abans, me semblava clar que l’occitanisme èra un movement de salvacion d’una lenga, d’una cultura, pels unes una civilizacion, pels autres una nacion. Ara me sembla qu’es un movement de salvacion d’un nom, coma s’un nom poguèsse salvar una lenga. Bretanha es Bretanha, sos abitants son los bretons, e totun la lenga bretona es en perilh de mòrt. Abans, l’occitanisme vesiá mai luènh que l’espaci d’una region; ara sembla de se convertir en regionalisme. Companhas e companhs, en volent salvar un nom e non la lenga, cresi que sèm a pèrdre nòstre arma.