Opinion
Memòria sota contraròtle e liberacion dals archius
A l’epòca qu’èro estudiant dins una granda ciutat occitana, deguèro anar mai d’un còups als archius. Una bastia grandassa amb un aspèct austère, per i anar o cal voler. E per poler i anar, cal èstre inscrich ja segon de condicions per fin d’aver son drech d’entraa, “sa carta”.
Après vos cal acapir coma foncionan los archius, de que i es dintre, se sembla interessant per se o non. Ancara après, que tot aquò manja de temps, cal demandar l’accès als documents en emplenar correctament totas las referenças ambals “còdes maison” ò non dal luec. E mai après, vos cal esperar lo temps que las personas anèsson cercar los documents e vos los prestèsson. Es possible qu’aguessiatz ren lo document lo quite jorn, se las resèrvas de libres son dins un autre endrech que l’endrech public de consultacion. E es après tot aiçò qu’enfin veiètz de que tracha e s’es interessant ò non. Ren avans. Veiètz ja las etapas necitas per arribar a aquel ponch. Mas es ancara ren acabat.
Se volètz aver la possibilitat de far una fotocòpia o una fotografia dal document, cal demandar l’autorizacion e es ren automaticament positiva...
Tot aquò, d’oras e d’oras passaas a cercar de documents, d’informacions magrinèlas perduas dins de papiers vièlhs e mens vièlhs, es un lòng procèssus per fin d’arribar a las informacions esperaas.
Qualquas annaas après, deguèro tornar dins un centre d’archius fach de nòu e foguèt sempre parier. Tot aquò me menèt a la reflexion sus la memòria papier e son contraròtle. D’efiech, d’un temps que fasio de recèrcas sus Garibaldi, me’n aviso d’aver volgut fotocopiar un document. Lo conservator me donèt l’autorizacion. E per malastre perdèro totas mas donaas qu’èran sus lo mieu disc dur —me faguèro raubar— e donca tornèro qualques meses puei mas lo conservator novèl me’n donèt plus l’autorizacion.
Aquò mòstra ben las flexions e interpretacions personalas de las possibilitats.
Pensèro a d’obratges que duèrmon dins los archius, que meritarián de poler far parlar d’elos dins de publicacions. Mas non, es dificil. Lo nombre de documents en occitan (gavòt, niçard e provençals) que posquèro veire mas que foguèron pauc estudiats l’avio sotaestimat!
S’avèm lo títol de cercaire es mai facil me dirètz, benlèu, i anèro jamai sota aquela denominacion...
Aürosament que sus internet aüra es possible de trobar de libres occitans integralament consultables en linha e a gratis. De segur seràn pas d’obratges rares. Per exemple lo Centre Internacional de l’Escrich en lenga d’Òc o l’Universitat de Toronto, Robarts Library de Sciéncias socialas e d’Umanitats coma Gallica mèton en linha l’Armana prouvençau en .pdf o en document .txt.
D’autras iniciativas se mèton en plaça coma Tresaur de Lenga menat per la Chambra d’Òc en Pemont occitan o occitanica.eu menat per lo Centre Interregional de Documentacion Occitana de Besiers. Un saber desliurat es a venir!
Après vos cal acapir coma foncionan los archius, de que i es dintre, se sembla interessant per se o non. Ancara après, que tot aquò manja de temps, cal demandar l’accès als documents en emplenar correctament totas las referenças ambals “còdes maison” ò non dal luec. E mai après, vos cal esperar lo temps que las personas anèsson cercar los documents e vos los prestèsson. Es possible qu’aguessiatz ren lo document lo quite jorn, se las resèrvas de libres son dins un autre endrech que l’endrech public de consultacion. E es après tot aiçò qu’enfin veiètz de que tracha e s’es interessant ò non. Ren avans. Veiètz ja las etapas necitas per arribar a aquel ponch. Mas es ancara ren acabat.
Se volètz aver la possibilitat de far una fotocòpia o una fotografia dal document, cal demandar l’autorizacion e es ren automaticament positiva...
Tot aquò, d’oras e d’oras passaas a cercar de documents, d’informacions magrinèlas perduas dins de papiers vièlhs e mens vièlhs, es un lòng procèssus per fin d’arribar a las informacions esperaas.
Qualquas annaas après, deguèro tornar dins un centre d’archius fach de nòu e foguèt sempre parier. Tot aquò me menèt a la reflexion sus la memòria papier e son contraròtle. D’efiech, d’un temps que fasio de recèrcas sus Garibaldi, me’n aviso d’aver volgut fotocopiar un document. Lo conservator me donèt l’autorizacion. E per malastre perdèro totas mas donaas qu’èran sus lo mieu disc dur —me faguèro raubar— e donca tornèro qualques meses puei mas lo conservator novèl me’n donèt plus l’autorizacion.
Aquò mòstra ben las flexions e interpretacions personalas de las possibilitats.
Pensèro a d’obratges que duèrmon dins los archius, que meritarián de poler far parlar d’elos dins de publicacions. Mas non, es dificil. Lo nombre de documents en occitan (gavòt, niçard e provençals) que posquèro veire mas que foguèron pauc estudiats l’avio sotaestimat!
S’avèm lo títol de cercaire es mai facil me dirètz, benlèu, i anèro jamai sota aquela denominacion...
Aürosament que sus internet aüra es possible de trobar de libres occitans integralament consultables en linha e a gratis. De segur seràn pas d’obratges rares. Per exemple lo Centre Internacional de l’Escrich en lenga d’Òc o l’Universitat de Toronto, Robarts Library de Sciéncias socialas e d’Umanitats coma Gallica mèton en linha l’Armana prouvençau en .pdf o en document .txt.
D’autras iniciativas se mèton en plaça coma Tresaur de Lenga menat per la Chambra d’Òc en Pemont occitan o occitanica.eu menat per lo Centre Interregional de Documentacion Occitana de Besiers. Un saber desliurat es a venir!
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Se conéissern aquò's d'en primièr dire que sèm estats fins ara. Non sèm que memòrias sus patas, amb bocas per contar, e man per o escriure. Letè eslo flume que dessepara Occitania de França. E en fòra de França, cap salvacion sociala possibla, cap ciutadanetat, cap accès a l'escòla ni a la lectura e a l'escriura, cap accès a l'emplèc ni a res mai. D'aquí la nòstra letargia, la nòstra amnesia impausada, que Laurenç Revèst ne mesura la gravetat aquí.
De còps de documents remarcables son mème pas coneishuts per lo quite ordinator ont rentran la còta per damandar lo document. Vòli parlar de la famosa enquèsta Bourciez que balha lo tèxte de la parabòla deu dròlle prodigue dens lo parlar de milèirs de comunas deu Bassin aquitan (gasconas, guienesas, gabaias e bascas). Me falut quèrre dens les fishas papèir apui tombar sus un emplegat comprehensiu e disponible que s'escasut a retrobar los microfilmes. Aujuri la chança, pendent mantun mes, de posquer consurtar aqueths microfilmes adaise (coma èran pas referenciats, èran simplament sus una estatgèira e me los balhèvan atau shens nada formalitat). Apui, un jorn, avèvan dispareishut, probable après un nestejatge estivau !
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari