Sovent me senti descoratjat. Vivi au nòrd de Provença, dins una vila de Daufinat ont lo sentiment daufinenc es nul –me demandi s’existís una identitat daufinenca, en realitat–. Es la “Droma provençala”, mai degun non ditz l’expression, franc deis oficis de torisme e dei comunas. Mei collègas professors parlan puslèu de “Sud Droma”. Per carrieras, la lenga es absenta dempuei lòng temps, çò’m par. I a de panèus “Pèiro Lato” a l’intrada de la vilòta, mai totei ò quasi totei creson qu’es lo nom latin. S’una autra lenga que lo francés se fai sentir, es lo parlar dei vièlhs nòrd-africans, ò de còps la lenga de toristas. En quauquei moments de l’annada, i a de drapèus provençaus ai doas pòrtas de la vila, mai meis escolans son incapables de leis identificar. Non sabon pas çò que representan. E quand li expliqui, semblan pas d’en voler saber mai. La crotz occitana es pas identificada tanpauc, e lei gents creson sovent qu’es un simbòl religiós.
 
Amb lei cors precaris d’iniciacion a l’occitan que fau dins mon collègi, m’avisi qu’entre meis escolans fòrça pauc an agut un contacte amb lo “patois” (me refusi de tradurre lo mot en occitan), e lo papet d’un d’elei sembla d’aver d’actituds diglossics: accèpta pas d’en parlar amb quin que siga. De fach, l’ensenhament es limitat: tres establiments segondaris de Droma, totei situats au sud. Ren a Montelaimar –ont pasmens lei dròlles son un pauc iniciats a l’escòla primària–, ren en Vivarés (oficialament Ardecha) vesin, ren a Valença, ren a Rumans, la vila dau poèta obrier occitan Calixte Lafòssa e de meis ancessors mairaus. S’a Montelaimar, i a una seccion de l’IEO e tanben una autra entitat qu’a permés a una liceana de Vauriàs d’aprene l’occitan per lo presentar au bachelierat,  a Pèiralata se tròba una associacion Parlarem, que fai cantar en provençau e organiza de cors... lo diluns après miegjorn, a una ora que conven solament a un public de retirats que vòlon recuperar, ò aumens desmembrar pas, la lenga de sei grands, sovent la dau papet. Mon èx-proprietària, de mai de 60 ans, m’a agut contat que son grand li parlava provençau quand èra pichòta.
 
Alora, dins un luòc dei tras que rareis activitats occitanistas, me senti sovent descoratjat. E mila còps, isolat, ai agut vougut abandonar l’occitanisme. En mai d’aquò, lei polemicas sus lo nom de la region vesina, per ara LRMP, me descòran quora vesi tanta energia desplegada per un nom artificiau d’una collectivitat territoriala ela mesma artificiala e sensa grand poder – mentre que se taisam sus la reduccion inquietanta dei cors d’occitan en Provença, mentre que leis especialistas de la lenga son incapables de trabalhar ensems per realizar un diccionari occitan de referéncia, mentre qu’arribam pas d’organizar eficaçament la transmission intergeneracionala de nòstra lenga pasmens en perilh evident de mòrt.
 
Pasmens, mila còps, tòrni au movement occitan, tòrni a la lenga que non pòdi cessar d’aimar. Pr’amòr que s’abandoni la lucha, ai definitivament perdut. Pr’amòr que, maugrat lo descoratjament de l’occitanista isolat, es pas possible de se separar de son arma.