“L’amor o venç tot, es mai fòrt que tot”, çò nos ditz Vergeli. Cèrtas, lo poèta latin nos parla de l’amor comprés coma desir, mas ai talent de meditar sus aquò, en pensant a l’occitanisme.

Se Dieu o vòl, aurai 43 ans al començament de la davalada. De mos 43 ans de vida, ja 14 seràn estats consagrats a l’occitanisme. Lo tèrç de mon existéncia, per simplificar un pauc. E me demandi: “Perqué encara soi occitanista?”

Dins un autre article, evoquèri lo descoratjament que pòt agantar lo militant per l’occitan quand se sent sol al mièg de gents indiferentas a la causa qu’el crei essenciala. I expliquèri que de renonciar al combat significava lo pèrdre. Mas perqué luchar?

Simpletament, luchi perque de refusar qu’una cultura disparesca me sembla una causa justa. Quin interès per l’umanitat qu’una cultura disparesca? Quin interès pel territori ont vivi que desconesca son istòria? Cossí lo mond pòdon saber qual son?

Omnia vincit amor: se l’amor poiriá èsser lo mejan de salvar aquela cultura, de manténer una part de l’umanitat, de menar lo mond d’Occitània vèrs la coneissença de qual son? Aimi la lenga occitana, aimi la cultura que representa, aimi lo territori ont s’es parlada e ont vòli qu’encara se parle.

E s’aimi, comuniqui una emocion positiva que pòt donar talent, e mai estrambòrd, de s’interessar a çò qu’aimi.

Per tant cresi qu’es ora, occitanistas, d’èsser mai positius. Contunhem d’escambiar d’idèas e de debatre, cèrtas, mas defugiscam las garrolhas publicas que descoratjan. Prendrai un exemple: lo nom de la region LRMP. Participèri a la discussion, argumentèri contra lo nom “Occitània” solet, en nom, se gausi dire, de tot lo país. Totun, se i perpensam un pauc, qué de comun entre un carcinòl, un montpelhierenc, un gascon, un nimesenc o un roergat? Totes son occitans. Devèm plorar qu’aquò los unisca oficialament, ara? Devèm plànher un país perdut? Devèm far de mapas que desseparen la region Occitània del país Occitània?

O profecham del nom oficial per explicar ensems çò qu’es Occitània? O organizam de campanhas publicas “Occitània es mai qu’una region, es un país”? O quicham sus la region Occitània per qu’assumisca d’a fons son occitanitat coma o fa Corsega amb la lenga corsa?

E que nos preocupen pas los de l’IBP o del Collectiu Provença. Qué que digam, qué que fagam, seràn contra nosautres, region Occitània o non. Nos asiran, mas patisson una feblesa fondamentala: existisson solament a respècte de nosautres. Son antioccitanistas: lor fa mestièr l’occitanisme per èsser qual son. Sens occitanisme, son pas degun. E o sabon. Nosautres existissèm sens eles perque nòstra causa es positiva.

Sèm occitans, o sabèm, e aquò nos pòt balhar una fòrça tras que bèla, baste que nos uniscam per far país. O fasèm ja quand, cada jorn, parlam la lenga sens complèxe, quand la volèm transmetre, quand explicam a nostre entorn çò qu’es l’occitan. Avèm totes lo poder de cambiar un pauc lo Mond. Trabalhem ensems.

Omnia vincit amor.