Lo mond —Euròpa al mens— es destimborlat pel Brexit (Britain exit: sortida de Gran Bretanha de la Comunitat europèa) e aquò nos permet de validar l’idèa que totes los òmes —aicí los Estats— son egals mas que n’i a que son mai egals que non pas d’autres! Basta de veire las reaccions de nòstres “elèits” que son encara mai estomagats per una tala decision britanica. Imaginatz una pauc: “An gausat!”
 
Podèm estar segurs d’una causa: los Britanics —nacion de “botiguièrs” per Napoleon— an pas per costuma de se daissar impausar qué que siá quand s’agís de lors interèsses.
 
Lo pòble britanic a votat per copar los ligams constrenhents amb Euròpa mas compta plan servar los avantatges “menuts” que ne tirava! E se pòt fisar a sos dirigents novèls per aquò far.
 
E coma un malaür arriba pas jamai solet, los Lusitanians an panat la finala de l’Euro 2016 que deviá veire los Franceses venjar l’escòrna facha a lors predecessors e subretot permetre a nòstres responsables, adèptes de la man dins l’esquina e del menton bellicós, d’affichar un sorrire de satisfaccion, mai blanc que blanc…
 
Ailàs! l’extasi es pas estada al rendètz-vos. Los que creson als auguris i an vist un signe premonitòri per l’an que ven; per astre, nòstres dirigents son de personas racionalas que se fisan pas qu’a de causas racionalas coma las corbas e a las chifras e escotan pas la vox populi que, coma cadun o sap, es incapabla de racionalitat!
 
Pendent tot aquel temps, los Estatsunidencs practican los westerns, live! Lo descompte dels mòrts, lo fan los mèdia cada jorn.
 
Autres còps, las causas èran simplas: los cowboys (soldats, policièrs…) tiravan e los Indians, puèi los Negres — excusats los Afroestatsunidencs tombavan devant l’”òrdre establit”.
 
Apasimadas pendent qualques annadas, semblariá que las causas aguèsson pejorat dins lo periòde recent per n’arribar a una situacion critica amb l’assassinat, a Dallas, Texas, de cinc policièrs qu’èran en servici amb lors collègas per velhar una manifestacion.
 
Lo president Obama a pas jamai doblidat qu’èra l’elegit de tota una nacion e, cap a la pujada dels dangièrs, decidiguèt al darrièr moment de cambiar son emplec del temps europèu e d’anar pagar sos respèctes a las victimas d’aquesta violéncia freja e determinada.
 
E lo discors que prononcièt en aquesta escasença demorarà un modèl d’una simplicitat e d’una auçada intellectula formidabla.
 
Nòstres dirigents, quitament a l’escasença dels eveniments òrres que visquèrem en 2015 —Charlie-Hebdo, lo Bataclan— an mes en avant lo fach que França se daissariá pas destrúger per de terroristas mas an pas jamai sabut trobar de mots aital pertocant al còrs dels òmes e de las femnas d’un país nhafrat e destimborlat…