Opinion
Èsser occitan en de tempses complicats
Ben o sabèm totes, l’arribada dels crimes jihadistas sul continent europèu nos fa intrar dins un periòde complicat que ne vesèm pas clarament ni las consequéncias ni la fin. Ne percebi pr’aquò un efièch concret: lo retorn del sentiment nacional francés. De gents començan de botar de bandièras tricolòras als balcons o a las faciadas. Fàcia a un enemic sornarut comun, que tòca a de simbòls coma lo 14 de julhet, e se las rets socialas nos convidan a metre en blau, blanc e roge nòstra fòto de perfil, lo reflèxe nacionalista pòt semblar una solucion.
Pasmens, de solucions, la politica francesa sembla pas de nos en portar. La senèstra oficiala al govèrn mena una accion pauc clara, pro alonhada de las valors de son camp, amb de temptacions a l’encòp neoliberalas e autoritàrias; la drecha prepausa un programa fòrça dur que risca d’agravar las tensions socialas; l’extrèma drecha, coma de costuma, presica la paur e l’òdi que son lo camin de la guèrra; la senèstra radicala, malgrat los recents movements de protèsta, en realitat estèrles, existís pauc.
Quina plaça pel movement occitan? Encara podèm parlar de convivéncia, aquel latinisme iberic qu’avèm integrat a nòstre vocabulari, mas los musulmans e catolics normands que ploran ensems l’escotelament del paure paire Hamel la vivon melhor que los occitans, en particular en Lengadòc oriental e en Provença, que vòtan per l’FN.
Cèrtas, lo retorn del sentiment nacional francés nos ajuda pas gaire, a nosautres dont l’identitat es pauc vesidoira, amb un sentiment nacional pròpri tant anecdotic coma esporadic, al fons desconegut: o pròva, per exemple, lo comentari de la presidenta de la region dicha Occitània, que vei pas cap de significacion identitària al nom, per ela sinonim... d’una convivéncia mal definida. Ansin rebutariá l’expression “País catalan” pr’amor que i cap una identitat... E “Occitània” ne contendriá pas cap...
Totun, lo movement occitan encara a lo pan e lo cotèl: amb la defensa de nòstra lenga pròpria, portam non solament la memòria del territòri mas pereu çò que ne fa lo ligam. Trobam de manca lo ligam social entre nosautres e es pr’amor d’aquela manca de ligam social que fan flòri las falsas responsas del faissisme, europèu o jihadista. Es un temps complicat, e sèm pauc nombroses, mas cresi que l’occitanisme pòt ajudar a tornar crear de ligam entre las gents de totas cresenças (o incresenças) e de totas originas, amb un element per partejar: nòstra lenga, ben comun de totòm.
Baste que nos poscam organizar per far viure e reviudar nòstra lenga occitana dins de comunautats de locutors dobèrtas a totes, de pertot sus nòstre territòri.
Pasmens, de solucions, la politica francesa sembla pas de nos en portar. La senèstra oficiala al govèrn mena una accion pauc clara, pro alonhada de las valors de son camp, amb de temptacions a l’encòp neoliberalas e autoritàrias; la drecha prepausa un programa fòrça dur que risca d’agravar las tensions socialas; l’extrèma drecha, coma de costuma, presica la paur e l’òdi que son lo camin de la guèrra; la senèstra radicala, malgrat los recents movements de protèsta, en realitat estèrles, existís pauc.
Quina plaça pel movement occitan? Encara podèm parlar de convivéncia, aquel latinisme iberic qu’avèm integrat a nòstre vocabulari, mas los musulmans e catolics normands que ploran ensems l’escotelament del paure paire Hamel la vivon melhor que los occitans, en particular en Lengadòc oriental e en Provença, que vòtan per l’FN.
Cèrtas, lo retorn del sentiment nacional francés nos ajuda pas gaire, a nosautres dont l’identitat es pauc vesidoira, amb un sentiment nacional pròpri tant anecdotic coma esporadic, al fons desconegut: o pròva, per exemple, lo comentari de la presidenta de la region dicha Occitània, que vei pas cap de significacion identitària al nom, per ela sinonim... d’una convivéncia mal definida. Ansin rebutariá l’expression “País catalan” pr’amor que i cap una identitat... E “Occitània” ne contendriá pas cap...
Totun, lo movement occitan encara a lo pan e lo cotèl: amb la defensa de nòstra lenga pròpria, portam non solament la memòria del territòri mas pereu çò que ne fa lo ligam. Trobam de manca lo ligam social entre nosautres e es pr’amor d’aquela manca de ligam social que fan flòri las falsas responsas del faissisme, europèu o jihadista. Es un temps complicat, e sèm pauc nombroses, mas cresi que l’occitanisme pòt ajudar a tornar crear de ligam entre las gents de totas cresenças (o incresenças) e de totas originas, amb un element per partejar: nòstra lenga, ben comun de totòm.
Baste que nos poscam organizar per far viure e reviudar nòstra lenga occitana dins de comunautats de locutors dobèrtas a totes, de pertot sus nòstre territòri.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Fàcia a un enemic sornarut comun, que tòca a de simbòls coma lo 14 de julhet (l'anniversari de ma menina, supausi…), e se las rets socialas nos convidan a metre en blau, blanc e roge nòstra fòto de perfil, lo reflèxe nacionalista pòt semblar una solucion. Aquò rai : mon reflèxe nacionalista a ieu, es occitano-catalan, e vesi pas plan çò que quina nacion que siá pòt plan contra lo capborditge decerebrat d'unes fanatics religioses… E puèi, me remembri fòrt plan qu'es la nacion francesa que nos mandèt dos o tres prim!èrs djihads (o crosadas, coma volètz…) que sacamandèron una brava part de las nòstras tèrras d'òc. Tant i foguèron capbordasses e testaruts dins sa santa puta de guèrra que ne sèm ara a ne crebar ! Alavètz, amb lors tres colors, me pòdon longtemps esperar, crisi o pas.
Plus que de convivéncia (iberica) que caldria parlar de commoréncia (iberica). Nos laissan sonque un dreit: morir, e que sià França o Espanha fa pas de diferénçia.
Quò es en temps de crisa que las mentalitats evoluan perque lo monde se pausan de las questions. Qu'i a darrier la Franca; qu'i a darrier lo drapeu frances : l'uniformitat ? la paur de l'autre, de l'ennemic que seria arabe? Fai pas tant d'annadas que disian qu'un frances valia mielhs que 50 arabes tot en visar un match de rugbi. i a pas tant d'annadas qu'aquò que lo bòche era l'enemic.
Darrier la Franca, darrier lo drapeu frances i a una istoria de las lengas regionalas (e pas solament l'occitan) una cultura diferenta. La vertadiera identitat se tròba darrier l'uniformitat.
Non, la convivialitat es pas occitana; d'alhors s'en parla pas en Limosin. La convivialitat es un mot galvaudat. L'òm se crei convivial e l'òm se tròba con. Es una filosofia que ven daus arabes dau temps qu'avian de las relacions emben los senhors occitans d'avant la crotsada catare. Coma lo dich Alem Surre-Garcia l'istòria de Franca en Occitania commença apres Montségur. Avant i a ren. Dempuei la pacificacion de l'Africa, los africans an assimilats qu'avant França i avia ren.
E si los imigrats se botavan a dire la mesma causa : "avant la conquesta coloniala francesa en Africa, i avia una istoria, una cultura que valia la d'uei".
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari