Dens lo monde sancèir, o au mens dens los mediàs francés,  se parlava sonque d’aquò...
 
Enfin dus jorns de long, davant de passar a una auta causa.
 
Mes, jo, me sentiri tot esmauvut...
 
Solide que n’en coneishem a pièlas, de las maishantas navèras de cap aus mainatges de tots país, mès aquesta m’arribèt au bon moment, quan los nins, adara que son grans docetament deishan l’ostau: acabats los arrísers e las pelejas, lo silenci chic a chic torna gahar l’espaci atau de balhar plaça aus saunèis. Alavetz se’n torna lo passat, o mei lèu, un mesclat deus espers, de las nhafraduras e deus bonurs que se debanèren i a pausa. D’aqueth viatge docet, s’impausa la destriga de las valors que permitèren de bastir una vita .
 
D’aqueste film que conta lo temps passat, l’acte d’educacion  damòra l’aventura la mei prigonda que poscori víver. Lo men ròtle que s’acaba? Qu’ic puirèi perlongar, un chic, mes de fèiçon navèra e portar pèira, un còp de mei...Benlèu  un chic milhor.
 
Atau, jo, me sentiri tot esmauvut...
 
Contava la radiò, los dròlles empresonats a las pòrtas d’Euròpa, dens los campatges de “refugiés”: drollets abandonats, desmairats, ahamiats, a véser violentats... A las pòrtas d’Euròpa! Tant prep d’en çò nòste, deishavam se debanar la misèria mei prigonda, de cap aus mainatges, aus que lo mens s’ic ameritan, aus que tots avem dever de portar au milhor com possible dinc a l’atge gran. Vergonha d’aquesta ràdio qu’eslissava de tira aprèp cap au fot, vergonha d’aquesta indiferència...
 
Jo, mainat, me sentiri tot esmauvut...
 
Cambiarèi pas aqueth monde malaut, mès egau se pòdi ajudar un d’aqueths petits a se tirar de l’in·hern, aurí hèit per eth un chic de mon dever d’uman e jo qu’auri ganhat de miar a espelir una vita nava.
 
Mailèri, telefonèri, escrivori a totas las còlas que portèren l’informacion dens los mediàs... Digun se’n mainava e per tota responsa, trobèri plan sovent sonque lo silenci. Fin finau, decidiri de pausar la question aus servicis  sociaus. Una dauna responot de tira au telefona e me falut explicar au mei brac lo perdequé de mon aperet: n’avè pas de temps de pérder, qu’ic sentiri de tira.
 
Assajèri de contar mon ahar, au milhor com possible, los uelhs virats cap a la montra e probable que sabori pas tant destrigar lo tot, la dauna m’estanquèt casí de tira:
 
— Sénher, açí qu’èm un servici professionau, vos fau anar véser las associacions!
 
— Mès egau, Dauna, totas me dishuren de non pas se mainar d’aquò, qu’ètz plan lo servici deus drollets abandonats? Solide qu’ic son!
 
— Sénher, vos ic torni díser: açí es un servici professionau, se voletz guardar un mainatge, vos fau emplenhar lo dossier de formacion, passar lo diplòmi e ne’n har lo vòste mestier. Mès, auratz los que vos balharam e aqueths nins “refugiés” que parlatz, los coneishem pas.
 
— Dauna, pas jamei, volori cambiar un mestier que m’agrada...Suenhar un drollet abandonat es totjorn un mestier?
 
— Solide, me responot la Dauna  e urosament...Qu’èm monde deus seriós.
 
Ací tanben qu’avem de deishar har los professionaus, qui, eths, saben: l’empatia per guarir  lo mau de l’amna es com la potinga deu mau de pèth, lo “Mytosil”. E com lo “Mytosil”, l’empatia ne deisha pas traça, un còp lo mau acabat tot a desapareishut! Aqueth vielh Jesús, dab sas paraulas  d’amor, s’en pòt tornar dens la preistòria, los professionaus saben com har e çò que fau har.
 
Atau deishèri la conversa, aqueth monde es pas men...