Lo bòsc èra fumós en aquel matin d’ivèrn. Daissat a l’abandon, aviá creissut liurament la vegetacion, sens cadena, sens òme per la desbosigar, per la consumir. Las ancianas rotas foguèron dempuèi longtemps recubèrtas per l’èrba, l’agram e lo bartàs. Los ostals antics, vestigis d’una civilizacion culturalament e escientificament rica mas desapareguda dempuèi de longa; tant longtemps que pas cap s’en soveniá; semblavan a de ròcs pausats d’aicí-d’ailà dins la selva envasida pels flòts de la flòra.
 
La caça s’anonciava mal. Dempuèi tres ivèrns la salvatgina se fasiá rara. Quitament Schulh, lo melhor caçaire de la colonia, tornava de còps las mans vuèjas. Aqueste matin, lo freg e l’umiditat prenián la selva, la vida e los palmons: tot semblava èsser dins un somàs prigond. La respiracion èra de mai en mai dura, los palmons gelavan quasiment. Las narras, elas, èran entièrament gibradas… La caça se fasiá a la vista!
 
Èran tres companhs, tres amics de totjorn que decidiguèron aqueste matin d’afrontar los elements pels besonhs de la tribú. Èran armats d’una pichona lama e d’una gorda d’aiga prealablament caufada coma ne testimonhava la niboleta de fum s’enaussava del recipient.
 
Schulh lo Biaissut, Filt lo Savi e Mòrt. Aqueste darrièr provèt pas encara una valor, un don natural; èra lo mai jove e aviá encara léser. Schulh, el, demostrèt mai d’un còp qu’èra lo melhor caçaire que nasquèt sus Ròt. Aviá un don per la caça, que pauc coneisséncia la natura reala. Filt, al despièch d’una joinessa extrèma, desvolopèt lèu un sangfreg e una mestresa que subrepassèt quitament la dels ancians; per el èra pas vertadièrament un don perque desvolopèt aquela facultat a la seguida d’un accident de caça.
 
Subran a l’entorn d’una centana de mètres, un dòroit se quilhava davant eles. Veniá de s’apartar d’un bosquet e se teniá aquí, fièr, ambe sas longas banas mai ornamentalas, çò qu’èra util a la sason dels brams, que desfensius. Disián de brams perqu’es una varietat de cervids. Sa carn se cosiá plan e sa forradura èra plan utila tanben per far de cubrelièches. Los tres caçaires se calhèron a la vista de l’animal per pas èsser senhalats per lors gèstes o lors paraulas que l’aurián fach fugir.
 
Alara Schulh comencèt un monològ gestual. Quora òm caça val melhor “parlar” ambe de signes. Cal sonque s’arrestar quora l’animal vos agacha.  Çò que fasiá perfachament. Aquel languatge foguèt ereitat, se disiá de la primièra generacion que s’installèt aquí (es a dire a pauc aprèp l’anciana civilizacion; n’i agèron una quarantana dempuèi). Parlava aital un langatge tant vièlh que d’unes arbres a l’entorn d’eles.
 
Filt e Mòrt l’espinchavan amb atencion lor capitani de caça. Aqueste darrièr balhava las consinhas per l’apròchi. Alara qu’executava sa gestuala, gaitava lo dòroit e quora aqueste virava los uèlhs cap a eles, arrestava l’anóncia. De fach, tot çò que l’animal podiá veire, o cresiá veire, èran tres arbrilhons al mièg de tant d’autres. Quora lo cèrvi virèt puèi son agach, Schulh assinhèt las darrièras missions e se lancèron totes tres dins un apròchi diferent.
 
Lo Biaissut prenguèt la via dels aires: metèt sa lama dins son solièr per pas que lo geinèsse, s’arrapèt a una branca d’arbre e coma un cant[i] pugèt a mièja-nautor, puèi d’arbre en arbre se sarrèt de la bèstia tant d’adrechament que silenciosament. Filt causiguèt l’apròchi pel sòl; ereitièr de la linhada dels Serpiòt, aviá receibut de son paire Còrn lo Boà l’ensenhament del pas de la sèrp. Aital, al despièch son fisic pro gròs pas cap de bruch pareissiá, pas cap de branquilhon prautit, pas cap d’ èrba colcada. Mòrt, el tanben al sòl, avançava a l’escond darrièr los amasses de brancas, de fuèlhas e d’espinas. Lo dòroit aviá segurament las narras encombradas pel gèl, mas aqueles tres apròchis èran tant furtius e semblavan èsser la resulta d’un long trabalh d’entraïnament que quitament si lo cèrvi foguèsse en possession de totes sos mejans, auriá pas pogut destriar las tres presenças mortalas.
 
Filt e Mòrt arribèron a l’entorn de cinq mestres de la bèstia. Schulh, el, se trobava juste al-dessús. Los dos qu’èron al sòl levèron los uèlhs e espièron lor camarada dins las brancas. Aqueste tornèt prene sa gestuala e los dos autres faguèron un sinhe de conscentiment. Aquí dins lo silenci qu’aviá caracterizat lor apròchi, Schulh agantèt la lama qu’èra dins son solièr, la cotèt entre sas dents e… se daissèt caire. La casuda silenciosa èra pro longa. I deviá aver al mens trenta mètres entre la branca d’ont prenguèt son envòl e lo dòroit. Pendent sa casuda, los braces en crotz, se podiá distinguir dins son agach l’enveja de tuar, lo gost de la sang, lo plaser pròche del gaudiment d’ausir lèu lo gemèc ultime e ròc de l’animal matat. Sos uèlhs avián dejà pres lor color rotja escur que fasiá tan paür a sos amics. Alara Schulh lo Biaissut èra pas pus. Per aquel moment brèu, èra tornat Schulh lo Salvatge. Aquel escais foguèt balhat per Filt e Mòrt qu’avián remarcat aquel cambiament de personalitat de lor amic a aquel moment precís que sabiá la mòrt arribar.
 
 Aquela esquizofrenia èra lor secret: pas degun, en defòra d’eles tres, èra al fial d’aquel estat. Es perque s’arrengavan totjorn per caçar ensembles. Aquò arrengava pro Mòrt e Filt que lor agradava pas lo moment de la mesa a mòrt. Aquel cambiament de personalitat de lor amic lor permetiá de se téner a despart del chaple.
 
Aital, tre que visquèron lor amic quitar la branca, estimèron mai de s’alunhar de l’escèna. Coneissián tròp plan la seguida dels eveniments, la salvatjariá de lor ainat, los crits de la bèstia que semblava implorar una pietat, quna que siága, que Schulh podiá pas acordar dins aquel estat secondari, la sang regisclava e recobrissiá aquel amic que reconeissián pas pus. De l’endrech ont s’èran meses, podián pas veire l’escèna mas n’èran pas esparnhats pels raufèls de l’animal e los bramadissas gausivas de Schulh e, encara que foguèsson acostumats,  aquò lor glaçava la sang, sola sorga de calor dins aqueles temps glacials.
 
Mas per Schulh èra plan diferent. Es conscient e mèstre de sos actes duscas a son arribada sus la branca e sa “discussion” ambe sos amics. Mas a partir del moment que se jetèt dins lo vuèg, venguèt l’espectator de l’atrocitat de Schulh lo Salvatge. Per aqueste, la casuda pareissiá interminablament longa al Salvatge, çò que l’irritava perque rebutava son plaser. Lo dòroit, el, sentiguèt primièr coma una massa pesuga sus l’esquina. Una onda d’adrenalina rendèt Schulh quasiment fòl de bonaür. Lo Salvatge èra plan viu, jubilava, bramava jos l’efièch del plaser intens. Lo dòroit, el, aguèt una pata rompuda. La dolor foguèt terribla. Sos udolaments permetián pas de concèbre la totalitat de sa dolor. Passar aqueste cap; s’aquò foguèt possible; se metèt a ensajar de se desfar d’aquela presença pesuga e insistenta. Aquesta presença que l’espaurugava. Aquesta presença que podiá pas distinguir ni mai determinar. Mas Schulh agantèt la cotèla que sarrava encara entre sas dents e la plantèt dins la garganta de sa montura ambe ràbia., los uèlhs exorbitats, las dents sarradas, totes los muscles de la cara e del còrs tibats, tot espelofit per una mena d’electricitat statica. Jos la violença del còp lo dòroit defalhit e s’espatarrèt sul costat oposat a la plaga. Una plaga d’ara enlà badanta d’ont la sang rajava en abondància. Schulh foguèt getat per costat dins la casuda de l’animal. Quora se quilhèt remarquèt que foguèt esposcat, recubèrt de sang e aquela novèla pèl rotja augmentèt sa ràbia. Correguèt cap al Dòroit que se debatava encara e, levant sa lama de la primièra nafra, la tornèt plantar còp sec. Jos l’efièch de l’excitacion, avisèt pas l’endrech ont aviá tustat. Foguèt la clòsca que sa man liura e fòla toquèt. La cervèla espetèt, qualques nèrvis se venguèron escaire sus las gautas de Schulh. Le doroit bolegava pas pus e son absença de vida apasimèt Schul, assadolat de sang e de paür.
 
Al cap de qualques minutas, palpèt lo bas de son esquina per agantar sa gorda. I èra pas pus. S’èra destacada pendent la lucha. Cerquèt un briu e la trapèt pas luènh de la bèstia. Se lavèt la cara e las mans ambe l’aiga dejà glaciala. Un còp netejat, començèt de trocejar. Lo fasiá non solament perque èran tres e seriá atal mai simple de transportar la bèstia mas atanben perque aquò permetiá d’amagar las marcas de la mesa a mòrt brutala a la tribú. Lo calme retrobat faguèt tornar Filt e Mòrt. Èran totjorn susprés de la resulta de la foliá de lor amic. S’agenolhèron a costat d’el, sens parlar, e participèron al trocejar en silenci. Tremolavan totes dos, mas Schulh èra trempat de susor. Lo freg lor cramava la cara alara qu’un nívol s’escanpava de Schulh e se mesclava a la bruma. Aquela bruma qu’aviá jetat un vel suls eveniments de la matinada.