Despuish trenta ans Jacques Julliard que’ns parla de Republica, perdon, de République, puishque de segur, lo sens qui ua partida de la classa politica e mediatica francesa e da ad aqueth mot ei de mau arrevirar e va mei enlà qu’un nom de regime politic.
 
Ueratz-lo, adara, e après aver escriut sus Le Nouvel Obs e Marianne, a har-s’i suu Figaro, com dens aquesta cronica publicada en agost passat.
 
Sus la fòto qui va dab l’article, que ns’apareish envielhit, embohit, essajant, davant la soa bibliotèca e dab lo son aire seriós, de dà’s l’aire noble d’un gran intellectuau guardador de las valors de la França etèrna, la de 1789.
 
Que ns’apareish triste, tanben. La soa Republica, la concepcion qui n’a, qu’ei autan vielha com ne pareish eth aquiu. Que repepia: la Republica, la laïcitat pervertida dinc a concernir l’usatge public d’autas lengas que lo francés o lo dret tà ua hemna de portar lo veu pertot on l’agrade.
 
Que comença hòrt: “Il y a un problème de l’islamo-gauchisme.” E i auré totun un problèma de l’islamofobia? Que non! Legetz-lo afirmar shens perperejar: “Il est singulier de voir ces âmes sensibles s’angoisser des progrès de la prétendue “islamophobie”, qui n’a jamais fait un mort, hormis les guerres que se font les musulmans entre eux.” Per delà la maishanta fe qui consisteish a assimilar los conflictes enter sunitas e shiitas a l’islamofobia, çò qui m’a hèit tressautar qu’ei l’argument que ne n’i a pas avut nat mort per’mor de l’islamofobia. Açò qu’ei a archivar e probable, malurosament, a tirar de la memòria deu Web un dia o aute: entà Jacques Julliard, l’islamofobia qu’existirà —lhèu!— quan i aja, en Euròpa, musulmans tuats per’mor de la lor religion…
 
Qu’ac compara dab las persecucions patidas peus crestians d’Orient. Malaja, quan las a denonciadas, eth, senon adara, entà se’n servir com argument entà relativizar, sordeish qu’aquò, negar l’islamofobia?
 
Shens solament perdonà’ns ua ataca contra los bobos, classic deu genre gratapapèr parisenc e de l’exclusivisme d’aqueths miei-intellectuaus, que hè servir l’arma de la maishanta fe (“… l’islam est le parti des pauvres, comme ils le prétendent? Je ne crois pas un instant à ce changement de prolétariat. Du reste, allez donc voir en Arabie saoudite si l’islam est la religion des pauvres.”), lo procès de broishas pròche de la difamacion (“Je constate plutôt que l’islamo-gauchisme est né du jour où l’islamisme est devenu le vecteur du terrorisme aveugle et de l’égorgement.”), la crida aus psicanalistas entà qu’expliquen las posicions deus sons adversaris, e, com se n’èra pas pro, seguint los pas deu Front National e deus fascistoïdes de l’UMP, que’s descobreish defensor deu cristianisme (“Ils [los islamofòbes] ont abandonné la laïcité, mais ils ont conservé l’anticléricalisme. Pis, l’antichristianisme.”).
 
Ací, que volerí precisar ua causa: ua partida de l’esquèrra qu’ei enqüèra cristianofòba, qu’ei vertat. Mes qu’existeish tanben enqüèra, e plan viva, tota aquera esquèrra au còp cristianofòba e islamofòba, dab, au capdavant, lo tròp celèbre Charlie Hebdo. Aquò, qu’ac cau brombar, puishque lo noste navèth defensor deu cristianisme n’ac hè pas.
 
Que caleré tanben explicar longament que la defensa deus drets deus musulmans dens las societats occidentaus n’ei pas, de segur, ua adesion a las valors de l’islam o aus sons dògmas. L’amalgama practicat ací que va tant enlà que ne seré pas inutile. Mes tà qué? Jacques Julliard que continuarà a predicar la Republica vielha, la sembla-laïcitat desaviada, l’òdi a çò de musulman, de basco e d’occitan, la denóncia deus bobos, que continuarà de repepiar, uei suu Figaro o aulhors, doman lhèu suu bulletin de Riposte laïque, e nosautes tant qui’u legeram qu’espravaram lo medish hasti. A nosautes, que’ns convéncian aqueras polemicas repetidas que la sola faiçon, e lhèu la sola rason, de prepausar ua alternativa mobilizadora en vistas de construsir un país libre qu’ei de s’escapar de la deriva xenofòba e fascizanta de la França. Per tant qui s’ondre de valors “republicanas” e “laïcas”.