E lo paure Cambadèlis (PS) que se trufava del nombre de candidats a la “primària” de la Drecha en disent qu’anavan poder fargar una equipa de fotbòl! Urosament que, coma tantes autres, senon totes los autres, es un òme d’avenir e se revira pas jamai en arrièr!
 
Ieu, o vos tot parièr, nos arriba d’afortir quicòm que se revèla erronèu fin finala e, segon qu’es estat en public o dins un ceucle privat, sèm plan embestiat sovent e ensajam d’adobar las causas avant que nos tornen tombar sul morre…
 
Aquel monde, tant abituats que son a la lenga de fusta e a parlar per pas res dire, an pas cap de vergonha e se desincusan pas jamai. Vertat es que “se desincusar” es un signe de feblesa e son d’òmes… fòrts.
 
Bon, “m’enfin”, la Drecha a trobat son capitani, son líder e, coma o disiá un militant d’esquèrra: “La Drecha nos a abeurat pendent dos meses dins los mèdia; ara es a l’Esquèrra de se far entendre”.
 
Paures, paures —dos còps al mens— militants d’esquèrra! Cal plan admetre que mantun a perdut l’estrambòrd, senon la fe; d’autres, gaireben desempuèi lo començament del mandat de Hollande,  an assistit, maluroses coma las pèiras, a las criticas acèrbas, fòrtas, non pas de la Drecha —aquò es normal— mas  dels “companhons” del president que volián sustot pas èsser companhons d’infortuna.
 
Basta d’apondre qualques baisses de Judàs o còps de pè de l’ase, pro nombroses ça que la per comprene que nòstre “president normal” èra cargat de totes los pecats —anatz veire l’ase de la fabla— e empachava, amb sa politica, los egos de se realizar…
 
Un tipe coma el te fracassa una carrièra qu’es pas de creire. Fàcia a un tal mostre d’egoïsme, an degut se n’anar, s’esluenhar e li tustar dessús per preservar lor avenidor politic. Un òme providencial —e ne son totes, quitament las femnas— deu saber prene de decisions e copar las brancas mòrtas per aver pas a se copar un braç mai tard…
 
Per l’equipa de fotbòl, l’Esquèrra de govèrn es prèsta ela tanben; encara un esfòrç —es a dire doas o tres candidaturas de mai— e serà prèsta per l’equipa de rugbi!
 
Avèm pas d’òli benlèu mas amb tot aquel monde prèstes a se sacrificar per lo ben de la patria, poiriam trabalhar a l’expòrt…
 
 E son pas las idèas que mancan tanpauc, de l’esquèrra extrèma a la drecha del meteis nom, totas son fachas per tornar França a sa plaça vertadièra: la primièra… o quasi!
 
Un vòl daissar los amonedats ganhar encara mai de  moneda; aital ne faràn profechar los mai paures. Un autre vòl tornar a las frontièras d’un còp èra e escampar totes los metèques venguts en cò nòstre per i viure en parasits. Un autre encara sómia d’una democracia “populara” modèrna e vertadièra — pas coma aqueles comunistas d’un còp èra. Un autre… Mas sètz pro aluserpits per portar vòstre gran de sal a la grandor futura de França, non?
 
Sèm nosautres que sèm fòraviats d’apreciar pas l’astre qu’avèm de poder causir entre tant de monde “en capacitat” —expression a la mòda!— de far nòstre bonur…