Los occitanistas, coma les militants del galò o del breton, an de lutar sus dos fronts: contra lo jacobinomondialisme e contra lo ploucofolclorisme. L’afaire recent de l’“Observatòri de la lenga provençala” es l’illustracion d’aqueste darrèir problèma.
 
Ai pas pro de mots per exprimir tot mon mesprètz del ploucofolclorisme. Pasmens, sei un amorós de la cultura populara e cresi qu’aquesta cultura a un ròtle a jogar d’ara endavant. A l’exemple del sartre e estilista breton Pascal Jaouen que reüssís ben a renovelar las pelhas e la brodariá bretonas per lo monde d’ara. Es gràcias au pacient trabalh de collectatge de passionats que lo “glazik” (un del país de Kemper) a tant de saber sus lo subjècte, e a reüssit a lo tornar utilizar per “recrear” de vestits tradicionaus. Se, desenant, la mòda “neobretona” inspirada per lo trabalh del Pascal Jaouen o d’autres remplaçava lo jeans Zara e las chamisas Jules dins las charrèiras bretonas, n’en sariá fòrça benaise... e fòrça fièr! Aquí la tradicion a una valor revolucionària e patriotica.
 
A! Los zozos “anarquistociutadans del mond” que recepan a còps de latas lo mot “pàtria” pòdon chamjar de pagina. Ieu sabi ont penjar mon lum: sens Occitània e Bretanha independentas i ara pas d’avenidor per nòstras lengas!
 
Ça que la, lo ploucofolclorisme es pas Pascal Jaouen o Denez Prigent o quitament lo caçolet. Lo ploucofolclorisme es lo vestit qu’an tornar sortir per amusar los toristas durant l’estiu. Lo ploucofolclorisme es lo refús o la paur de l’ensenhament immersiu de nòstras lengas per amor que, per los neopeterrós, “lo patés nòstre s’apren pas, se sap”. Pfffff...  Los neopeterrós senton. Senton a l’ors, senton la bosa, senton la mòrt. S’acaparran l’argent public per d’“Observatòris”. D’observatòris que van descriure cossí trespassa la lenga de sa mòrt naturala. E puèi los ploucofolcloristas aman “anar al pòble” mas aman pas lo pòble tau coma es a l’ora d’ara. Aman un pòble fantasmat, qu’existís pus ara. Ara, lo “pòble” (es a dire ieu, vosautres) a Internet, a besonh d’identitat per se e sos dròlles mas lor vòl pas aprene a dançar la gigolheta a la mòda d’autres còps. Vòl de vertadèiras escòlas en occitan, galò o breton, amb de vertadèirs cors e de vertadèirs libres e pas de “talhèrs patés” per aprene de comediòtas “pisson-cacà”.
 
L’occitanisme, coma la “galoisisme” o le “bretonisme” (z-avèm pas aquestes mots en Bretanha), respèctan la tradicion per li tornar donar un novèl avenidor, lo neopeterrós desgaunha la tradicion e reclama d’argent public per en faire arpatejar lo cadavre davant lo torista o davant lo borgés.
 
Lutar contra lo ploucofolclorisme es lo primèir front.
 
Mas i a un autre front que coneissètz tots, amics occitanistas, es lo front contra lo jacobinomondialisme.
 
Pasmens, ieu, vos tròbi un pauc anucents, un pauc colhons dins aquesta luta quauques còps. Èsser “de gauche”, “démocrate”, “progressista” ne vòl pas dire pistrar totas las colhonadas, las estupiditats del temps present. Lo pòble occitan ditz de chausas, camaradas! Lo chal escotar...
 
Lo mondialisme es l’estadi suprèm del jacobinisme. Los jacobins volián crear un “homo francus” o “homo nazius” o “homo sovieticus” intercambiable e n’a pas sonque de tesics utilitaris, mas trobèron mai fòrt que z-elhs: lo turbocapitalisme. Dins lo mond turbocapitalista, tot lo monde son intercambiables. De Tolosa a Kinshasa. E en mai d’aquò, tot lo monde son “cools”, graciós e dubèrts.
 
Pasmens, lo turbocapitalisme promòu la valor utilitària de las causas. E l’occitan a pas de valor utilitària. O pas de valor utilitària sufisenta. Sa destinada es doncas de crebar. De crebar coma las minas del Nòrd. Mas de crebar amb una cara “cool”, graciosa e dubèrta. E en dobrirà un “Observatòri” per ne comentar la mòrt.
 
E lo pièg es que lo jacobinomondialisme a reüssit a engendrar son melhor enemic: lo mançomondialisme. E mai que mai lo mançomondialisme francés. Aquel a inventat un  “merchat de las causas”: cèrtas causas meritan d’èsser defendudas. D’autras son “puerilas”, “borgesas”, “reacs”. La luta per Bretanha, Occitània o quitament Catalonha son dins lo lòt, ben segur.
 
Lutar contra lo jacobinomondialisme es lo segond front.
 
Ça que la, cresi qu’aquestas doas ideologias son a baissar, en decadéncia. Lo ploucofolclorisme produtz pas res, es esteril e a pas de “vitalisme” e lo “jacobinomondialisme” es a s’esclapar contra lo mur de la realitat. Mas gara! Per ganhar la luta, chaldriá tornar inventar nòstra ideologia e faire de chausidas dolorosas.
 
Si que non, sarem vencuts per una autre enemic: lo jacobinojacobinisme.