Èi legit dens La Setmana n° 1066 un article fòrça interessant. Aquò nos pròva qu’i a tanben mèdias occitans de qualitat en dehòra deu Jornalet (!).
 
Seriosament, s’agissèva de l’entrevista per Fanny Lartigòt de Dominique Baudreu, que trabalha au Centre d’Arqueologia Medievala deu Lengadòc. L’òmi i parla deus rapòrts mauaisits (es una litòta) entre la cultura occitana e l’Estat francés dempuèi la creacion deu concèpte d’una “nacion francesa”.
 
Lo devís es fòrça piejat per exemples istorics. Nos torna brembar que, tre lo sègle XVI, Pèir de Garròs parlava de “nòsta lenga mespretzada”, e doncas que lo problèma data pas de la III-au Republica e de sons “Hussards Néguers”. Solide que los legedors deu Jornalet ac saben, mes es plan d’ac remandar.
 
Çò qu’aperèc mon atencion per la fin es la conclusion qu’es tanben lo títou de l’article: l’occitanisme fonciona coma una contracultura, pr’amor qu’es “pas partejada per las classas dominantas” (çò qu’es pas lo ca en Catalonha, per exemple).
 
S’es vertat, es a l’encòp una marrida e bona una navèra.
 
Una marrida pr’amor que vòu díser s’i escaderà mauaisidament a tocar sa mira, es a díser hèr reconéisher politicament l’occitan coma lenga oficiala e lenga de preservar.
 
Una bona, pr’amor qu’una contracultura, plan miada, pòt influençar una generacion sancèra.
 
Quinas contraculturas coneishèm? Solide, a la gròssa: los hippies, los rockers, los rastas, los punks, los skinheads, los metaloses, e los hiphopaires. A cada epòca, an exercit una cèrta atirada endeus joens que s’i son identificats. Respon haut o baish a un desir universau e naturau de cada generacion de’s desmarcar de l’anciana e de contestar lo monde deus sons pairs. Es un “marcador generacionau”.
 
La mecanica que hè naisher una contracultura es pas forçadament mestresada. Es una soma escadençosa d’encausas de totas, coma la guèrra au Vietnam, lo jubilat de la Regina d’Anglatèrra en 1977, lo caumatge o la luta deus paises deu Tèrç-Monde.
 
Per contra, çò que puja a l’endehens es ajudat de sortir per actors plan plaçats au bon moment.
 
Se pensam au movement punk, un òmi coma Malcom Mac Laren l’a largament amplificat en Anglatèrra e a sabut comprénguer çò que’s debanava abans tot lo monde. Gerent d’una botiga de vestits rock’n’roll e underground puèi sadomasoquista aperada tot simplament Sex sus King’s Road, aqueste piri s’encuentarà de grops de musica. Purmèr los New York Dolls tre 1974, puèi a comptar de 1976 deu grop mitic que seràn los Sex Pistols, formats per musicaires deu grop Strand e d’una practica de la botiga arribada un jorn dambe un camisòt on èra escrit “Òdi Pink Floyd” e una tinhassa verda, çò que’u hascoc adoptar coma cantaire tre lo purmèr espiar. S’aperava Johnny “Rotten” Lydon.
 
Curiosament (o pas) òm tornarà trobar nòste Malcolm dens l’istòria europenca deu hip hop uns dètz ans mès tard.
 
Bon, e l’occitan dens tot aquò?
 
E ben, i cau anar, com se ditz. Am dejà uns grops de musica dambe un estile de bon reconéisher (Massilha, lo Dàvi), aquò manca pas en çò nòste, am dejà fòrça estilistas e marcas de vestits occitans (Adishatz, Macarèl) o simplament situats en Occitània bèra coma The Kooples, Comptoir des Cotonniers, Saint Hilaire, Serge Blanco, Chipie, Teddy Smith, C17 etc …
 
Manca pas que de júnher e mesclar tot aquò ende crear lo pÒnk, o un movement meslèu contestataire, rambalhós e avantguardista que tocarà las joenas generacions. Mes benlèu am pas encara nat Malcolm Mac Laren. Un volontari?