Una amiga mieuna, fòrça pròcha, que son nom vertadièr vòli taisar (l’apelarai Veronica), dempuèi plusors annadas patís una malautiá fòrça andicapanta. N’existís pas cap de cura, sonque se pòt solaçar qualques simptòmas que son de dolors musculàrias permanentas associadas a un esgotament general. Es pas un malautiá que tua. Es una malautiá que d’arreu poirís la vida dels malauts.
 
Veronica deguèt menar un long percors de suènhs: d’espitals en clinicas, d’especialistas en garisseires, de centres paliatius en estagis aiurvedics, res non li a pas portat cap d’ajuda notabla. Los 20 comprimits qu’engolissiá cada jorn li portava una amelioracion de la dolor qu’ela estimava a l’entorn de 10%. Dit autrament, servissián pas a res. E puèi un jorn, en seguida de la lectura de divèrses sits internet e del sovenir dels petards -recreatius aquestes- qu’aviá fumats dins son adolescéncia amb los amics, se decidiguèt a anar demandar de cannabis terapeutic al sieu mètge. Malaür! L’usatge del cannabis terapeutic dins l’estat francés es sotmés a de restriccions medicalas e administrativas tant enòrmas (es gaireben reservat als sols pacients en quimioterapia) qu’al cap de qualques meses, lassada de picar a la pòrta de divèrses mètges sens resultat, abandonèt aquesta dralha e anèt... veire un dealer!
 
Coma se podiá preveire, fumar de junts li foguèt un solaç vertadièr: las crisis de dolors agudas desapareissián gaireben completament dins las volutas de fum e amb las dolors partidas l’esgotament parcialament se’n anava tanben.
 
Pasmens, se fumar l’èrba li anava plan dins los moments de crisi de dolor, tanben li caliá un tractament de fons e per aquò li èra necessari de prene lo cannabis jos forma medicamentosa. Per aquò far anèt en Catalonha autonòma, tot just al sud de la frontièra. Anèt veire un mètge public, li expliquèt la situacion e ... se’n tornèt a l’ostal amb de dronabinol per tres meses. Dempuèi Veronica a tornat trapar fòrça mai de normalitat dins sa vida. Ten la possibilitat de poder redusir sas dolors. Quatre còps per an fa un petit viatge de torisme medical en Catalonha. Lo cannabis a tòca terapeutica fonciona e l’ajuda a viure, tot simplament.

Mon amiga Veronica es una femna de conviccion. Sa fòrça mentala, malgrat lo pes implacable de la malautiá, la faguèt anar fins al cap de sas idèas. A pas paur de tripotetjar la legalitat en fasent comèrci amb de dealers o en passant la frontièra amb de produits illegals dins l’estat francés. Pren de risques e o sap.
 
Lo conservatisme social e politic aquí en França es cinic fins al punt de refusar de mejans medicals qu’existisson e que serián aisits a metre en plaça. L’estat francés aima melhor getar l’opròbi suls usatgièrs de cannabis que consumisson aqueste produit siá per lor plaser, siá, coma Veronica, per pas tombar dins lo desesper d’una malautiá qu’ela creguèt sens solucion. Encara un còp lo progrès social se trapa puslèu a l’exterior de las frontièras estatalas de França. Vòli veire aquò coma un encoratjament a cambiar las mentalitats.