L’abséncia de bandièras, senhalizacion o anóncias dins l’espaci public questiona l’existéncia de la lenga e donc, de l’Occitània coma territòri. Fòra França, son los poders locals qu’avaloran los simbòls culturals locals.
 
L’abséncia d’avaloracion de la lenga occitana per los poders locals d’Occitània seriá un argument concrèt per denegar l’existéncia d’Occitània se aquela abséncia non èra la consequéncia d’una politica volontària e seculària de negacion de la lenga e cultura occitana.
 
En França, una republica autoritària s’establiguèt amb la tresena republica segon un modèl jacobin que foguèt puèi copiat per d’autras republicas autoritàrias tal coma Romania, Turquia, Indonesia... Amb la concentracion de las bancas e de las industrias, l’estat organizèt la concentracion dels mèdias (TV, ràdios, jornals...) per tal de suprimir las expressions politicas e culturalas localas. La question de la subsidiaritat, decidir localament çò que se pòt resòlver localament, es ignorada al nivèl politic mas tanben mediatic, cultural e educatiu. Los electors occitans e dels autres territòris francés an dreit sonque a de debats politics de nivèl estatal. Dins aquel modèl, los partits son autorizats, mas devon èsser concebuts al nivèl estatal amb de programas que se declinan d’un mòde similar subre totes los territòris de França. Ignoran las particularitats localas, tal coma las lengas istoricas dels territòris, en defòra de la lenga estatala, lo francés. Los programas politics son concebuts dins aquel esperit centralista, ont los elegits locals an per mira de concretizar localament de politicas pensadas al nivèl central.
 
Aquel centralisme jacobin es l’abotiment de las reaccions conservatrices en seguida a las revolucions popularas mai federalistas de 1789, 1830, 1845, 1870, 1945, 1962 e 1968 que vegèron progressar las questions socialas, de l’egalitat òme femna, de la descolonizacion, dels dreits de las femnas, dels genres sexuals... Sola la question federala associada al modèl industrial e bancària centralizat demòra un arcaïsme politic màger de la democracia francesa.
 
Se la tresena republica s’opausèt frontalament a totas las revendicacions del Felibritge, l’evolucion democratica d’Euròpa e donc de França menèt d’unes poders locals a acceptar una visibilitat de la lenga occitana, generalament en seguida de las demandas de las associacions occitanistas tal coma o faguèron las manifestacions Anem Òc, Calandreta, FELCO, Convergéncia Occitana, País nòstre e plan maites.
 
L’experiéncia mòstra que se pòt engimbrar d’avançadas al nivèl local: senhalizacion bilingüa, anóncias bilingüas dins los transpòrts en comun e las estacions, obertura d’escòla publica bilingüa, mesa a disposicion de locals per Calandreta, espectacles en occitan dins las programacions culturalas (teatre, cant...), animacions periescolaras o esportiva en occitan... E mai, departaments coma Tarn o regions pòdon engimbrar de politicas toristicas, de convencion amb l’educacion nacionala, un ofici public de la lenga occitana...
 
Aquelas avançadas realistas e concrètas foguèron mai que mai negociadas dins las fasas electoralas per las associacions localas o per l’iniciativa individuala d’occitanista que participan a las listas, quina que sián las lors colors politicas. Aquelas iniciativas se concretizèron malgrat la vergonha d’afirmar l’identitat occitana dins lo mitan prigondament jacobin de l’administracion e de la politica. Dins fòrça endreits, calguèt afrontar candidats, eligits o militants politics o sindicals que faguèron e fan sempre sentir que la question de la lenga occitana es un subjècte menor, e mai d’unes que s’i opausan al nom d’un dangièr de comunitarisme.
 
Cal ara multiplicar aquelas realizacions localas per de demandas individualas o collectivas, e dins totas las escasenças publicas, e dins totas la comunas, de las mai petitas comunas ruralas a las grandas aglomeracions.
 
Per exemple, de milhierats d’avís son regularament depausats pendent los debats publics o enquèstas publicas subre las infrastructuras nòvas tal coma las linhas TGV, tramvai, mètro, equipaments esportiu o culturals, de reformas publicas coma l’educacion nacionala, lo còdi del trabalh... o de modificacions dels plans d’urbanismes. Subre tot lo territòri, caldriá amplificar las demandas de senhaletica, d’anóncia, de formacion, de toponimia, de programacion culturala en occitan dins totes los camps de l’accion publica, subretot quand l’occitan non es l’objècte central.
 
Sens esperar un grand debat futur subre la lenga occitana, cal profeitar de l’aprigondiment de la democracia participativa en França per demandar sistematicament una plaça per la lenga occitana dins l’espaci public totas las consultas publicas.
 
Atal, tot un fum d’accions en favor d’una visibilitat lingüistica son possibles localament dins l’encastre de la legislacion francesa actuala. Segur que se las iniciativas en favor de la lenga occitana se generalizèssen tròp, acabarián per rescontrar de limits juridics. Seriá l’escasença de portar lo debat al nivèl legislatiu per demandar de dreits positius per las lengas minorizadas, amb la pròva d’una vertadièra demanda sociala e politica locala.