Aurai ongan, se Dieu vòl, 44 ans, e ja farà 15 ans que causiguèri de devenir occitanista, coma dobla descobèrta de mas originas mairalas, gràcias al rescontre providencial d’estudis universitaris, e de la fin de mas illusions sus la Republica Francesa, un 21 d’abril de 2002...
 
15 ans… Mas qu’ai fach per l’occitan? Ai fach lo lingüista, lo militant, l’ensenhaire, ara escrivi qualques linhas que seràn publicadas per Jornalet, après d’autres articles mieus. Ai fach òbra utila? Non sai. Mas almens senti la satisfaccion d’aver pogut accedir, mai que mai jos las formas lengadocianas e provençalas, las solas que parle de verai, a la lenga occitana, que triguèri tant a conquistar...
 
Mas la conquista encara me sembla longassa. Quasi cada jorn m’estona la riquesa de la lenga occitana, que vòli sempre senhorejar mas que totjorn escapa de mon ufanosa volontat de dominacion. Cresiái de descobrir una illa mas es un continent que cal desboscar. Jamai non aurai finit...
 
15 ans... E tantas causas que desconeissi. Ocupat per l’usatge militant de la lenga, ai tròp pauc legit. Se parla tant de Mistral, de Jansemin, dels trobadors, de Roqueta, de Manciet, de Lafont, de Delpastre o de Bodon, de Gelú o de Pèir de Garròs, o d’autres autors, mas quantas paginas siás ai percorregudas? "La carn es trista, ailàs, e ai legits totes los libres", çò planhiá lo poèta francés Stéphane Mallarmé, mas mai granda es la tristesa se rèsta tantas lecturas inexploradas...
 
Alara, en aquesta freja nuèch d’ivèrn, me disi qu’al cap de 15 ans es ora de menar a bon tèrme ma cèrca. Fa 15 ans, decidiguèri de devenir occitan, e ara o devi èsser de tot en tot.
 
M’encamini. Se m’acompanhatz?