Opinion
Avètz dich: un partit en kit?
Avètz entenut parlar de la Belle alliance populaire, aquel nom balhat a las primàrias organizadas pel Partit socialista e sos aderents e amics – los que demòran! –per ensajar de far la tria demest totes los candidats al “califat” republican.
Es acabat lo temps quand, fòrt d’un electorat fidèl que sabiá pas qu’èra esclau, lo Partit socialista pavonejava mai o mens a cada eleccion e recomandava a totes los autres del pòble d’esquèrra de venir s’abrigar dejós sa bandièra amb, per compensacion, l’assegurança de quauques micas, confortablas ça que la, pels dirigents qu’acceptavan de passar jos sas forcas caudinas…
Aital, “Dieu” faguèt amb los comunistas e aquò marchèt… per un temps! Temps memorable de l’”union de l’esquèrra” que venguèt lèu lèu una trapèla per la “polalha” comunista que Mitterrand s’èra promés de plumar…
Çò que Dieu capitèt de far, los successors ensagèron de o far en aplicant metòdes identics. Ailàs per eles, los temps èran cambiats e la “doctrina” originèla aviá evoluït… Los socialistas, tornats al poder, avián, amb una facilitat desconcertanta, seguit las piadas de la Drecha.
De segur, totes èran pas concernits mas un fum èran tocats… Morala venguda elastica e a geometria variabla, apetís per la moneda e las sinecuras, acomolacion de mandats electius nacional, regional, local amb las presidéncias multiplas e lors indemnitats —quand èra possible— quitament se aquesta èra pas quicom de novèl.
Los que, dins l’oposicion, acusavan los qu’èran al poder de regentar lo país trobavan normal de lo regentar tanben al nom del cadun-son-torn e del principi: “n’an profiechat pendent decennis, perqué pas nosautres?”
Passèron los ans, i aguèt l’alternança mas lo plec marrit èra pres… L’ideal democratic se diluèt a flor e a mesura de l’exercici del poder que vegèt autant d’escandals coma en cò dels adversaris de drecha.
A fòrça de privilegiar la veneracion del mercat, las lutas de poder e las garrolhas instestinas dels corrents e autras tendéncias, lo pòble obrièr que pretendián servir foguèt perdut de vista. La pròva foguèt facha qu’òm pòt pas servir dos mèstres a l’encòp!
Lo president normal, tròp normal, a daissat s’espelir las ambicions d’òmes politics —i a una femna ça que la!— que lor agradarián d’èsser saludats coma caudillos o duci modèrnes mentre que son pas estats, dins lo passat, que gauleiters!
Soi dins l’embarràs, e devi pas èsser solet, per designar un d’eles per me representar lo jorn vengut de l’eleccion presidenciala… Supausi que son de bravas gents en politica, mas amb de recèptas vièlhas per la màger part…
Ausissèm pas que lor credo francofrancés dins una Euròpa minimalista o superflua. Se creson pas en Dieu, totes creson a lor ego!
De segur, la question de las lengas regionalas, quitament aminima, es pas quicom que los empacha de dormir. I son pas per res se, desempuèi 1992, lo francés es la lenga de la Republica. N’i a que vos parlan quitament de l’edicte de Villèrs-Cotteret de 1539 – qu’èra contra lo latin – per afortir lor refús… çò qu’es una asenada!
Alavetz, calriá pre-causir un erald d’esquèrra (!) centralista e jacobin per que faguèsse rampèu a un erald de drecha jacobin e centralista…
Sens aver decidit res encara, cresi que vau passar mon torn…
Es acabat lo temps quand, fòrt d’un electorat fidèl que sabiá pas qu’èra esclau, lo Partit socialista pavonejava mai o mens a cada eleccion e recomandava a totes los autres del pòble d’esquèrra de venir s’abrigar dejós sa bandièra amb, per compensacion, l’assegurança de quauques micas, confortablas ça que la, pels dirigents qu’acceptavan de passar jos sas forcas caudinas…
Aital, “Dieu” faguèt amb los comunistas e aquò marchèt… per un temps! Temps memorable de l’”union de l’esquèrra” que venguèt lèu lèu una trapèla per la “polalha” comunista que Mitterrand s’èra promés de plumar…
Çò que Dieu capitèt de far, los successors ensagèron de o far en aplicant metòdes identics. Ailàs per eles, los temps èran cambiats e la “doctrina” originèla aviá evoluït… Los socialistas, tornats al poder, avián, amb una facilitat desconcertanta, seguit las piadas de la Drecha.
De segur, totes èran pas concernits mas un fum èran tocats… Morala venguda elastica e a geometria variabla, apetís per la moneda e las sinecuras, acomolacion de mandats electius nacional, regional, local amb las presidéncias multiplas e lors indemnitats —quand èra possible— quitament se aquesta èra pas quicom de novèl.
Los que, dins l’oposicion, acusavan los qu’èran al poder de regentar lo país trobavan normal de lo regentar tanben al nom del cadun-son-torn e del principi: “n’an profiechat pendent decennis, perqué pas nosautres?”
Passèron los ans, i aguèt l’alternança mas lo plec marrit èra pres… L’ideal democratic se diluèt a flor e a mesura de l’exercici del poder que vegèt autant d’escandals coma en cò dels adversaris de drecha.
A fòrça de privilegiar la veneracion del mercat, las lutas de poder e las garrolhas instestinas dels corrents e autras tendéncias, lo pòble obrièr que pretendián servir foguèt perdut de vista. La pròva foguèt facha qu’òm pòt pas servir dos mèstres a l’encòp!
Lo president normal, tròp normal, a daissat s’espelir las ambicions d’òmes politics —i a una femna ça que la!— que lor agradarián d’èsser saludats coma caudillos o duci modèrnes mentre que son pas estats, dins lo passat, que gauleiters!
Soi dins l’embarràs, e devi pas èsser solet, per designar un d’eles per me representar lo jorn vengut de l’eleccion presidenciala… Supausi que son de bravas gents en politica, mas amb de recèptas vièlhas per la màger part…
Ausissèm pas que lor credo francofrancés dins una Euròpa minimalista o superflua. Se creson pas en Dieu, totes creson a lor ego!
De segur, la question de las lengas regionalas, quitament aminima, es pas quicom que los empacha de dormir. I son pas per res se, desempuèi 1992, lo francés es la lenga de la Republica. N’i a que vos parlan quitament de l’edicte de Villèrs-Cotteret de 1539 – qu’èra contra lo latin – per afortir lor refús… çò qu’es una asenada!
Alavetz, calriá pre-causir un erald d’esquèrra (!) centralista e jacobin per que faguèsse rampèu a un erald de drecha jacobin e centralista…
Sens aver decidit res encara, cresi que vau passar mon torn…
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
2# Quò vai sens dire que téner un discors orientat dinc lo politicament corrècte actuau fai pas córrer granda risca. Mès quand sètz en desacòrdi emb de l'opinion de quauqu'us, aquò vòu pas dire forçadament que son opinion es marrida e simplament bòna per las escobilhas.
Als qu'atrapan necessari d'avalorar la paraula de l'Autre emb de la notar marrit, lurs respònde que nòstre país sembla ce qu'es per encausa d'aquel fotrau d'esperit partisan, preconçaupegut, ideologicament e immudablament colorat de ròse o de blu. Tot aquò ajustat emb de nòstra mentalitat tradicionalament endividualista de Latins qu'arrenja pas l'afaire.
Las leiçons de frairetat dinc mon biais de viure se passan d'etiquetatge politic.
Segon ieu, tota situacion viuguda e tota familha pertocada per aquesta situacion deu apréner coratjosament d'endevenir valors e pragmatisme, bontat emb de responsabilitat.
Quand los enfants son mau escotits o enfluençats, las chapinhadas se fan pas esperar, que chascun a lèu fach de virar l'aiga a son molin !
I a pas gaire d'esperit de familha, tant pauc de solidaritat comunautària en cò dals franchimands, encara mens en cò dals "miègjornaus". Quò's sovent l'aparament de nòstres pichòts enterès que nos mena amai lo besonh (quand la persona es fòrça politizada) d'èstre reconeisseguda per portaira de LA veritat. Rebecaretz qu'aquò se rescòntra enquicòm mai, vai ben. Mès en cò nòstre pasmens...
E per Jornalet, una remarqueta : siái estat rarament mau notat. Pasmens, ai totjorn atrapat qu'aquel sistèma de notacion aponcha pas un fus. Francament ! Fòra quauques perpaus destimborlats de còps que i a mès pas sovent, ai legit mai d'una fes de veritats DE TOT CAIRE !
Lo problèma : aquò son las apartenenças politicas mièja-escondudas dinc certans comentaris. I a de monde que savon pas demorar objectius e siaus. N'ai mon confle d'aquel proselitisme politic que susa a chasca paragrafe d'un comentari de còps que i a.
Quò me fai pensar en aqueles fanatics dau biologic a 200 % 48 o./24 o., o aqueles autres que fariáun de la laïcitat la nòva religion republicana, o encara aqueles autres que revendican la Libertat d'expression en dessinhant un Maumet escolhandrat, un Papa esquiulant una religiosa o ben encara un deputat alsacian (emb d'una tèsta de pòrc) saludant un deputat alemand vestit de SS.
La licéncia es una libertat estraviada e engaunharèla dals marcaires identitaris (fisics, culturaus, cultuaus) de l'Autre. Que gaucha e drecha i perpenson, se vòlon èstre cresibles.
E se los politics an prumièrs d'èstre exemplaris (perque grandament responsables) e capables de tornar enventar la democracia emb dals ciutadans, los ciutadans eles mai an de s'aplicar devers amai morala en mai de lurs drechs : question de justa mesura per una societat, non pas perfiècha, mès pus armoniosa. Quau que siágue o pòt compréner quò d'aquí.
Los espère queles qu'auràn marrida fe de còntradire aquò, amai se son liures de còntradire : demòre a l'espèra de lur argumentacion.
Adonc argumentessiatz vòstra senténcia severament notada mès muda, aqueles que jutjatz au capitau lo que coneissètz solament pas.
"Belle alliance populaire" que se dison...
Personalament, aquel ser que los escotère parlar totes, veguère mai sentiguère pas qu'una soma d'endividualitats recampadas dinc una particion que tintava faus.
Pas gaire ausards quel monde ! Pas res de nòu de nos prepausar.
E de tèmas que seguèron susvolats o completament ignorats, de còps qu'aguèsson espaurit lur electorat tradicionau.
Breçairòlas costumièiras que seguèron desbanadas...
E quand vese coma rasonan e se compòrtan dinc la vida vidanta locala de sòcis dals partits socialista e comunista, vese d'oportunistas per la maja part !
Sariá benlèu temps de n'arrestar emb de gaucha /drecha, roge/blanc.
La paraula populara e locala, lo sens de la responsabilitat endividuala, la consciença dals drechs mès tanben dals devers, lo sens de l'enterès collectiu, l'engatjament a entendre ce qu'agrada pas forçadament mès que o necessita temporariament una situacion socioeconomica, lo recampament dau roge emb dau blanc sens las extremitats e sens paur de desagradar a son electorat tradicionau : aquí de causas entre d'autras que poiriáun entrincar un melhurièr, autrament... vese pas coma poiriam sortir de l'androna que per ieu poncheja grèu lo morre e que se nommariá "guèrra civila".
Article tras que bon. Benlèu, calriá ne faire una revirada e l'enviar al jornals franchimands ( La Despacha, eca...) per insercion dins lo corrier dels legaires.
Benlèu, poiram votar per Cristian Troadec se aguèsse las signaturas d'elegits, imposadas per l'estat francés. Sembla lo candidat lo mai pròche de las ideas e del projècte occitanistas.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari