Lo país occitan pregond e millenari es claufit de l’existéncia de personas atipicas e eccentricas, d’aquestas personalitats que “son pas coma tot lo mond”. Son d’originals. Es pas que vivon a despart de la nòstra societat. Al contrari, i son plan implantats, mas fan valer un comportament que los distinguís. Los que tenon l’astre de téner de rasigas ruralas, a còp segur, ne coneisson un o mai d’un.
 
Dins mon rasal, tenèm l’astre de n’aver un de classa mondiala. Mondiala? De qué disi? Universala seriá mai just, o puslèu galactica o encara mai precisament cosmica. Vòli parlar de Sylvain Pierre Durif. Aqueste òme d’un quarantenat d’annadas se faguèt conéisser del public a l’escasença de l’eveniment de la fin del mond del 21 de decembre de 2012 a Bugarag (Massís de las Corbièras). A aquesta epòca totas las camèras de las televisions mondialas qu’èran vengudas en la plaça per far lo raconte d’aqueste non-eveniment uman -mas benlèu vertadièr eveniment esoteric- avián pas res a filmar. E atal comencèron d’entrevistar las gents presentas al vilatge de Bugarag. L’entrevistat mai remarcat foguèt lo Sylvain Pierre Durif. Lo tipe, sens relambi, e amb un seriós incresable, explicava son istòria a totes los que lo volián filmar.
 
Son originalitat foguèt tant remarcada  qu’aquò entamenèt una èrsa mediatica, especialament internetica, gegantassa que se contunha fins ara. Per comprene lo personatge, çò melhor es de lo daissar parlar. “Soi Sylvain Pierre Durif, àlias lo Grand Monarca, lo Crist Cosmic. Soi conegut dempuèi la fin de 2012 per aver presentat a las tèles e jornals del mond entièr mon identitat e mas experiéncias paranormalas en ligason amb los vaissèls de la Vèrge Maria. I a un malhum de ciutats de luses intraterrianas -lo malhum Agartha. Es un grand malhum de ciutats interconnectadas. D’èsser umans e d’autras civilizacions vivon jos tèrra. Desvolopan un paradís intraterrèstre. Lo monde me dison l’Òme Verd ja que soi en ligam amb Merlin l’Encantat per complir aquesta mission. Descobriguèri aquò a l’ora d’una visita pel Bòsc de Brocelianda.”. Sus l’origina de sa vocacion En Durif conta que “a l’edat de 5 ans vegèri sus mon lièit dançar de sèrps e de monins. Foguèri abductat per un vaissèl de la Vèrge Maria. A partir d’aquí comencèri de viure d’experiéncias paranormalas. Podiái endevinar çò que se passariá de jorns o d’annadas mai tard”.
 
Fa doncas ara qualques annadas que l’Òme Verd regularament es entrevistat e que difusa de vidèos sus sa cadena Youtube. Es vengut un fenomèn mediatic amb de vidèos vistalhadas de milions de còps. Sovent, de joves youtubaires ne fan de vidèos parodicas. Çò mai passa lo temps, çò mai imaginatiu ven. Fa dos ans volguèt menar una crosada per la patz en anar a pè fins a Jerusalèm. Sa darrièra invencion es de se voler presentar a las eleccions presidencialas francesas. Sa declaracion de candidatura aguèt un resson fins als mèdias estatals franceses. Li podem desirar, se capita de trapar los 500 pairinatges, de far melhor que son resultat a las eleccions municipalas del vilatge d’Arcas ont trapèt l’escòre mai fèble amb 7 voses, siá 5%.
 
Totes los joves de Rasés coneisson e rescontran regularament aqueste “pintre” (es atal qu’anomenam dins mon caire los artistas del cervèl coma el). Totes se vòlon far un selfie amb el.
 
Sovent lo vesi. Cada dimenge es present al mercat d’Esperasan, un recampament popular presat tant dels alternatius e hippies del caire coma de la populacion mai classica. Un còp lo prenguèri dins ma veitura, qu’el fasiá d’autostòp. Coma sabiá pas ont voliá anar me demandèt “E vos ont anatz?”. “A Quilhan” li repondèri. “Tè, bona idèa. E ben i anirai ieu tanben”. Lo daissèri a la dintrada d’una botiga alternativa que restaura e fa foncionar las bicicletas rovelhadas trapadas per la natura. En camin, l’amic de Quetzacoatl m’expliquèt las meteissas causas que conta a las TVs: las sèrps e los monins, la vila al dintre del Puèg de Bugarag. Amb mon filh adolescent, comencèrem de sorire. Puèi nos poguèrem pas reténer: espetèrem de rire e Merlin risiá amb nosautres. Lo melhor moment foguèt quand nos expliquèt que bailejava una associacion per la patz amb un budget de 10 miliards d’èuros. Quin fart de rire!
 
Sylvain Durif fa pas de mal a degun. Es un original, un “ideós” coma la cultura nòstra tostemps n’a produsit. Es un personatge fadat mas ieu lo vesi sustot coma una persona estacanta. E puèi fin finala, a la lutz del païsatge politic presidencial tristàs e pietadós que coneissèm, me demandi s’el serà pas la sola paraula d’umor e de rire de la campanha electorala. Avèm besonh dels deliris de Sylvain Durif.