Adoncas, foguèt enfin signada la convencion entre lo ministèri de l’Educacion nacionala, las regions Occitania e Aquitània Nòva e l’Ofici Public de la Lenga Occitana. Coma o podètz veire sul blòg de Viure al País, la ceremonia oficiala se tenguèt a l’ostal de region de Tolosa lo 26 de genièr passat en preséncia de la ministra Najat Vallaud-Belkacem, de la presidenta de la region Occitania, del vici-president de la region Aquitània Nòva, de la presidenta e del primièr vici-president de l’OPLO e dels rectors concernits – a l’excepcion de lo de Lemòtges.
 
Foguèt d’alhors l’escasença pels associatius ex-lengadocians venguts assistir a la ceremonia, d’apercebre la rectritz de Montpelhièr que son refús de los véser o de respondre a lors corrièrs dempuèi qualquas annadas podiá lor faire créser qu’existissiá pas.
 
Brèu, coma disiá l’autre, “sonque de bonaür”.
 
L’ironia es aisida mas, o cal plan reconeisser, la signatura d’aquesta convencion quadre “pour le développement et la structuration de l’enseignement contribuant à la transmission de l’occitan dans les académies de Bordeaux, Limoges, Montpellier, Poitiers et Toulouse” es una brava avançada, qu’engatja los signataris per un periòd de cinc ans.
   
Aquò representa per las academias concernidas un progrès incontestable… a condicion que seguiscan lèu las declinasons academicas amb d’objectius chifrats.
 
Car es plan aquí que se traparà lo nèrvi de la guèrra e que se mostrarà – o pas – la volontat vertadièra de desvolopament de l’ensenhament de l’occitan.
 
E los exercicis de lenga de fusta de la ministra tant coma de la rectritz de Montpelhièr (Veire l’article de La Setmana) sus las questions dels jornalistas suls problèmas ligats a la refòrma del collègi pòdon pas que nos enjónher a una cèrta mesfisança.
 
Tant val dire que los dorsièrs deuràn èsser seguits de pròche e que lo rapòrt de fòrças es pas acabat. D’autant mai que podèm regretar que tot aquel procèssus siá estat engatjat pro tard dins lo quinquennat e qu’arribem ara a un periòd de negocacion d’aquelas declinasons academicas al moment que las eleccions van segurament tresvirar lo païsatge politic.
 
Pas segur que las bonas volontats afichadas fins ara seràn tant vesedoiras dins qualques meses.
 
L’OPLO, que faguèt en pauc de temps un trabalh de tria, aurà encara de qué faire, dins un encastre que serà benlèu mens favorable e las associacions qu’òbran per l’ensenhament de la lenga deuràn prene lor part.
 
O vesèm, se la draia es bona, lo camin es pas acabat.
 
Legir tanben nòstre comunicat “oficial”.
 
O es encara mens per nautres, a la FELCO, que cal pas doblidar qu’una plan granda part de l’espaci occitan es pas concernida per aquela convencion – sens parlar dels collègas qu’ensajan de manténer un ensenhament d’occitan en region parisenca.
 
 
Qué devenon Auvernha, Ròse-Alps e Provença dins aquel afar?
 
Es per aquò que contunham de secutar lo ministèri per que sortiga la circulària sus l’ensenhament de las lengas regionalas promesa mai d’un còp.
 
Una circularia que permetriá de pausar un encastre clar e a minima per nòstre ensenhament que las convencions podrián pas qu’anar mai luenh e que la signatura de la convencion del 26 de genièr fa pas que la rendre encara mai necita. Tot aitant necita qu’una lèi, enfin. Car avèm lo dreit de somiar malgrat lo revelh penós que nos valguèt l’episòdi tragi-comic de la proposicion Le Roux que ni per son adopcion tardiva per l’Assemblada fin de genièr risca d’acabar endacòm entre Palais Borbon e Palais del Luxemborg fins al jorn del Jutjament darrièr.
 
Aquesta situacion inegalitària fa pas d’alhors que de mostrar lo dangièr que i a a voler tot delegar a las regions. Una volontat egalament partatjada pels adversaris de l’Estat central e per l’Estat central el meteis, plan content de se desbarassar de dorsièrs que lo fan susar.
 
Aquí dessús la FELCO ten sa linha: es a l’Estat d’assegurar un encastre favorable al desvolopament de l’ensenhament de l’occitan dins tot l’espaci occitan e quitament d’en pertot ont d’escolans vòlon aprene la lenga. Remandar a nòstre tèxt-quadre sus las responsabilitats partatjadas Es sonque dins aquel quadre general que se pòdon puèi menar de politicas regionalas eventualament mai favorablas.