Amb lo desplacament dels pòbles germanics del territòri d’Eslovàquia cap a l’Euròpa occidentala son las tribus eslavas qu’ocupèron los territòris atal daissats. Aquel procèssus foguèt gradual e impliquèt lo cambiament etnic mai sustancial dins l’istòria d’Eslovàquia., ja que donèt mai tard son origina a la nacion eslovaca d’uèi. Es possible que d’Eslaus ja agèssen dintrat dins cèrtas zònas del país anteriorament sens ne constituir la majoritat dels abitants. Ça que la, malgrat la sortida dels pòbles barbaris previis del territòri, al mens una part d’eles i demorèt, en s’assimilant amb los nòus estatjants majoritaris.
 
La tèrra d’origina dels Eslaus es abitualament, sustot gràcias a las descobèrtas de l’arquelogia chèca, situada al territòri de l’actuala Ucraïna, mai concretament dins las regions modèrnas de Polynia e Volynia, lo sieu brèç campant entre los rius Bug e Dneper. Los Eslaus èran un conjonch de tribus de familha linguistica comuna, derivada de la josbranca baltoeslava de l’ipotetica basa linguistica indoeuropèa. La division actuala dels Eslaus compta tres embrancaments principals. La branca que compta lo mai de parlants, çò es l’orientala, qu’inclòu los russes, bielorusses, ucraïneses e los rutens.
 
La segonda branca principala occidentala que forma tanben un continuum lingüistic amb l’orientala. Aquela compren lo polonés e lo kashubia —totes dos parlats en Polonha— lo Sorab dins las siás doas varietats parlat dins la region de Lausicia en Alemanha, e puèi lo chèc e l’eslovac.
 
E fin finala, la tresena rama, compausada principalement del conjonch linguistic nomenat serbocroat, amb las varietats regionalas de Bosnia, Croàcia, Montenegro e Serbia. La lenga mai ligada al serbocroat es l’esloven. De l’autre costat l’idiòma macedonés, es mai ligat al bulgar.
 
Cal joslinhar que la division actuala linguistico-politica dels pòbles eslaus es lo fruch d’eveniments apareguts aprèp lo començament de lors migracions, menadas devèrs doas direccions principalas: la dirigida cap a l’oèst dins un movement de substitucion dels pòbles germanics e la meridionala qu’anava cap a l’Empèri Bizantin.
 
Èran fòrça nombrosas las tribus que s’espandiguèron entre los sègles Vn fins al VIIn dins la zòna dempuèi los Monts Oral a la frontièra amb Asia fins als vastes territòri de l’Alemanha orientala, (inclosa tanben l’Illa de Rujana/Rügen) e qu’an donat un nom eslau a qualques vilatges que mai tard venguèron lèu de vilas coma la vila alemanda coma de Leipzig. Dins lo cas d’Eslovàquia, los nòus abitants aprofichèron diferents camins per arribar als sieus territòris nòus. Es fòrça probable qu’una partida part arribèt per la franja Carpatica dempuèi l’orient, seguissents de prèp los rius principals coma lo Vah, Hron o Nitra. L’autre camin èra lo que veniá del nòrd, long del riu Moràvia e lo camin que longava lo riu Danubi. Aqueste darrièr es lo posicionament final eslau pel territòri de l’Eslovàquia actuala. Es ligat a las èrsas migratòrias dels Eslaus devèrs los Balcans.
 
Una part dels Eslaus arribèt fins a l’Adriatic, en comencant de s’assimilar amb una part de la populacion romano-illirica, en s’installant dins la Dalmacia actuala e dins la proximitat immediata del Friol actual italian. La penetracion dels Eslaus dins los Balcans, ont arribèron fins a las parts septentrionalas de l’actuala Grècia, s’explica amb l’aflebliment de la defensa bizantina del Danubi, donat lo fach que l’Empèri èra cansat aprèp sas campanhas dins lo Mediterranèu.
 
La migracion dels pòbles eslaus èra parcialament pacifica, ja qu’una part dels eslaus èra percebuda sonque coma una sòrta d’abitants amb un cèrt gra de leialtat cap a l’emperaire bizantin. Mas l’autonomia de las tribus nòvas sovent respectava pas la sobeiranetat emperiala e los conflictes armats èran fòrça nombroses entre los nòuvenguts e los bizantins. Un factor politic fòrça important es lo constituit pels anomenats Avars, una tribu d’origina estepària, ligada a l’epòca iniciala de las migracions barbaras, qu’arribèt a son ponch culminant al sègle Vn. Los Avars èran probablament los descendents d’una de las tribus comandadas pel quite Attila lo Hun. Aprèp l’espetament de l’empèri hun, una part dels sieus guerrièrs e de sas tribus ligadas se demorèron dins la zòna de la Panonia actuala, fins a s’estendre al territòri actual de l’Eslovàquia sudoccidentala. Los Avars assagèron d’impausar lor jo a una part importanta dels pòbles eslaus e amb lor collaboracion realizèron fòrça incursions pas sonque dins de l’Empèri bizantin, mas tanben al dintre de l’empèri novament creat dels Francs. La formacion estatala dels Avars èra coneguda coma kaganat, senhorejada pel Kagan, una mena de cacic que dominava los pòblaments fortificats dels Avars qu’èran de forma circulara. Dintrèron dins l’istòria jol nom de hrinky, derivat del mot germanic ring (cèrcle). Lo Kagan tradicionalament mai conegut èra un tal Baian (Bajan en eslovac). Del temps qu’una part dels Eslaus formava d’èrsas migratòrias relativament pacificas dins de l’empèri bizantin, d’autras fasián d’incursions dins la peninsula balcanica fins a ne far lo sètge qualques còps de sa quita capitala: la vila de Constantinòpla. Dins las cronicas d’aquela epòca, aqueles Eslaus èran coneguts coma los Ants (Anti en eslovac). Luchavan sovent seminuses, èran percebuts coma grands e dins las siás operacions emplegavan tanben d’embarcacions pichonas. Los Avars èran de mèstres d’equitacion, en formant un linhatge de guerriers privilegiats. Los Eslaus èran forcats a partir combatre joves. Una istòria d’usufruch de la part dels Avars causèt una sèria de rebelions.
 
Las tensions principalas derivavan, per exemple del malcontentament perlongat entre los barons eslaus que devián partatjar sas femnas amb los guerriers Avars, qu’èran lo linhatge principal d’una societat culturalament e socialament estratificada. Los dos ensembles de tribus s’assimilèron sonque parcialament e contunhèron de demorar paganas, en professant lors cultes respectius principals: la divinitat eslava principala essent Perun o Parom, lo dètz dels tròns. Malgrat qu’agèssen ja agut de contactes amb la religion crestiana dins totas las sas formas existentas d’aquela epòca, los Eslaus e los Avars mantenián encara fòrtament las siás tradicions de culte e èran doncas vistes coma de barbars, particularament per sos vesins occidentals e ja cristianizats: los Francs. Aquela tribu germanica venguèt en dominant dins la zòna dempuèi los Pirenèus fins a l’Àustria actuala, en metent jos son domeni divèrsas autras tribus germanicas. Un dels sieus objectius principals èra lo d’assegurar las rotas comercialas que passavan al torn de Danubi, d’ocupar sa part centrala dominada pels Avars. Essent donandas las circomstàncias perilhosas, las companhiás de merçants semblavan a una petita armada. Lo merçant mai conegut, benlèu de tota l’istòria de l’Empèri Franc èra En Samo. Aquel bailejèt una rebellion que metèt temporeriament fin al jo dels Avars suls pòbles eslaus que demoravan dins la zòna a l’entorn de l’anciana Panonia. Amb las siás òsts ajudèt los eslaus a crear un territòri que foguèt conegut mai tard coma l’Empèri de Samo, lo primièr estat conegut pas sonque entre los Eslaus de la zòna centroeuropeo-balcanica, mas tanben a un nivèl general. Gaudiguèt una vida efemèra entre l’an 623 fins a la mòrt de sieu fondador, en l’an 658 de nòstra èra. Elegit coma rei, installèt sa capitala dins la vila de Vogatisburg, que fins uèi se sap pas exactament ont campava mas que fòrça istorians e arquelògs tenon l’abitud de dire que se situava dins las zònas del riu Moràvia. Aluenhat lo perilh dels Avars, lo Samo s’afrontèt en divèrsas occasions amb los Francs,en essajar de manténer l’integritat de son reialme, qu’inclosiá parcialament los territòris de l’actuala Eslovènia, Àustria, Ongria, Eslovàquia e la Republica Chèca. Malgrat qu’agèsse tengut quantitats de filhs amb quantitats de femnas, cap dels sieus eretièrs foguèt capable de manténer lo legat del Samo que s’acabèt en l’an 658.
 
Los Avars tornèron impausar lor dominacion al conjonch dels pòbles eslaus dins la zòna a l’entorn de la Panonia e tornèron a far d’incursions dins los reialmes vesins. Aquesta situacion perdurèt fins a la fin del sègle VIIIn, quand una sèria de campanhas lançadas pel celèbre rei-emperaire franc Carlesmanh, en parallèl amb las incursions sus las tèrras pirenencas a l’autre extremitat de l’Empèri dels Francs, acabèron definitivament amb l’egemonia dels Avars dins las zònas panonianas, en redusir lor reialme a un pichon territòri inofensiu. Gràcias a aquò se tornèt crear nòu un espaci politic liure per las tribus eslavas anteriorament sotmesas e qu’a partir d’aquel moment podián aspirar a formar una organizacion socialament mai avançada coma jamai abans.