En alestissent un cors d’occitan per mei valents liceans de Pèiralata, dins la famosa autobiografia de Mistral, Memòria e racònte [Memori e raconte], tombi sus aqueste tèxte, extrach dau començament dau segond capítol:
 
O ai agut dich, conoissi pauc l’òbra de Mistral, pr’amòr que lo temps m’a mancat, e pereu per çò que, acostumat a la grafia classica, la mistralenca m’es de mau legir. Per ansin, ai vougut transpausar lo tèxte segon lei costumas de lectura dei vesitaires de Jornalet.

Se vei sovent Mistral coma lo paire tranquil dau reviscolament provençau e occitan, un patriarca assetat sus son òbra: pasmens, aicí, se mòstra au contrari fustibulat, un mot que conoissiáu pas e qu’es sinonim d’”irritat”. L’irritacion, l’exprimís per son “pichòt èr feron”amb lo quau respònd a sei gents, a son paire e a sa maire. A travèrs dau regard d’un enfant, se compren lo poder dau monsur, non pas lo sénher occitan, mai aqueu que per l’usatge dau francés, s’impausa a aquelei que sòlon parlar “la bòna lenga provençala” que la mençona Mistral dins lo promier capítol. Normalament, leis joveis enfants admiran sei gents, e se pòu donc imaginar la dolor dau pichòt Frederic, umiliat de veire lei sieus devenir tan reverenciós devèrs un estrangier, de pèrdre sa dignitat... pr’amòr que parlan pas totjorn francés.

La fòrça d’aquest tèxte es que nos expausa sensa explica inutila una realitat viscuda dintre se per probablament fòrça pichots occitans que comprenián pus perqué, sus lo còp, la lenga normala cessava de o èstre, sota la pression arbitrària d’una autra. En quauquei linhas de son istòria personala, Mistral nos convida a refusar aquela injustícia qu’a tocat au còr un enfant.

E toteis aquelei que parlam, escrivèm e legèm nòstra lenga mespresada, siam coma lo pichòt Mistral fustibulat.