La legenda o ditz: França existís desempuèi mila ans e los libres d’istòria ne son l’atestacion messorguièra. Copèt lo cap del rei e aguèt una revolucion sanglanta. Foguèt nomenada la “filha ainada de la Glèisa”, etc.
 
Las relacions entre los ciutadans e lo poder foguèron pas totjorn bonas, entre los ciutadans eles meteisses tanpauc… Mas i aviá quicòm que permetiá d’unir lo pòble que dison francés: lo front republican! E se n’es ausit de: “La République nous appelle…”, de “Ils ne passeront pas!” e de “Plus jamais ça!” quand Lo dangièr se fasiá tròp menaçant.
 
Lo dangièr? Dins la vida vidanta, las gents se portavan ajuda quitament se las relacions socialas èran pas de las bonas e una maison que brutla, un malastre dins la familha a totjorn vist los vesins —e quitament al delai— se bolegar… En politica, èra un pauc diferent mas s’es totjorn trobat de mond per s’acarar al dangièr…
 
Ailàs! fa d’ans que los partits de govèrn govèrnan e que, un còp un, un còp l’autre, nos venon veire de quora en quora per nos demandar carta blanca per lor permetre de far los miracles qu’an pas jamai pogut far abans!
 
N’a calgut de temps per que lo pòble, dins sa granda saviesa! n’aja son confle… Se lo partit de la drecha extrèma, après aver navigat sus la nostalgia d’una “França über alles” aligada a un “Reich millenari”, naviga desempuèi sus las paurs de las gents cap a un mond en plen revolum, los autres partits an pausat lo pòble sul bòrd del camin per s’ocupar pas que de lors interèsses…
 
Vòli plan admetre qu’es una acorcha un pauc temerari mas soi pas aicí per argumentar una tèsi d’Estat!
 
Parlavi totara de la saviesa del pòble…
 
Nos trobam donc amb la “divessa” del pòble autoproclamada e un novèl vengut en politica que deurem despartatjar dimenge. Los temps fan que los ciutadans, los mai joves principalament, semblan de trobar pas anormal qu’un partit de las originas vertadièrament fascistas, siá en passa de balhar una presidenta a França. Ne i a ça que la que ni un ni l’autre lor agrada e semblariá qu’aquò los geinèsse pas de frequentar pas los burèus de vòte lo dimenge que ven.
 
Lo debat —o sembla-debat— de dimècres permetèt ça que la de los conéisser un pauc mai: lo piucèl —oficialament!— de la politica poguèt pas far rampèl a la “divessa venjaira” jamai a cort d’injúrias amb son lengatge de peissonièra —en politica son pas necessàriament de renècs!—, mas demostrèt que podiá gardar sa calma cap a las escòrnas…
 
Dimenge l’afar serà plegat e, sens pausa, partirem per la campanha electorala per la deputacion…
 
Venèm de veire que lo claus dels partits tradicionals  èra pas estat respectat… Per la deputacion, l’èrba serà pas verda per totes…