E precisament voldriái uèi adreiçar un messatge optimista, coma un mejan de fòrabandir la temptacion occitanista de plorar. Sortissèm de la campanha electorala de la presidenciala francesa, e francament, cars lectors e lectrises, me triga que s'acabe tanben la de las legislativas. Per la presidenciala, vegèri d'occitanistas a se mespresar, s'agarrir, de còps a s'insultar per de posicionaments politics desparièrs. D'unes esperavan un cambiament de republica amb Mélenchon, nostalgic de la Tresena mas entre Bolivar e Robespierre, d'autres lausavan Macron per anar amb el dins lo sens del vent, qualques unes sostenián lo paure Hamon, mentre que los candidats occitans, Poutou e Joan de Lassala, avián lors suportaires que lor prepausavan de potons o la sala plena. Los mai nacionalistas e los independentistas testards, de lor latz, revendicavan amb tarabast l'abstencion o lo vòte "Occitània Liura". Qual aviá rason? Al fons, fasèm çò que podèm, totes o sabèm, e totes cercam l'estrategia que nos semble melhora... Cossí que siá, çò nos poiriam dire sens vòlha, ont a passat l'occitanisme politic? D'unitat d'accion n'i a pas gota, e mentretant se votava Le Pen dins ma vilòta que se sap pas jamai s'es provençala o daufinenca, mas qu'es de tot biais francesa, tròp francesa: lo mond se i mobilizèron per esquilhar una bilheta Front Nacional. Mai del 52% dels vòtes...
 
Mas fagam pas nat cas de la tristor que menaça de s'apoderar de nosautres, e al contrari estaquem-nos a çò positiu. La lenga occitana es pas mòrta. Malgrat sa granda feblesa que nos escondrem pas, a subreviscut a de sègles de mesprètz e d'umiliacion. S'ensenha encara, se transmet encara, en de condicions cèrtas complicadas, de còps quasi desesperadas, mas sabèm qu'en la fasent servir nos anima l'esperança de son longamai. Delà una intensitat cambiadissa, s'es totjorn escricha, çò que fa de la nòstra una de las mai documentadas del Mond, e dins cada document servat cap lo grelh d'una nòva florason. Los mots e realitats occitan e Occitània se van difusant a nòstre entorn de manièra cada còp mens complexada. Vivi coma una benediccion de poder parlar de la lenga nòstra a d'adolescents, e de l'ensenhar a qualques unes que voldriái, de tot segur, mai nombroses, e coma un miracle de l'escriure  e de la legir cada jorn gràcias a Jornalet.
 
Sovent nos desesperam perque volèm far tròp de causas, e fàcia a l'immensitat del talhièr, picam de la tèsta contra la nauta muralha d'una realitat contrària. A aquò respondi: "a chicas e micas, pauc a pauc", o, coma o dison nòstres cars vesins catalans, "de mica en mica s'omple la pica".
 
Alara a la temptacion de las lagremas opausi lo carpe diem del chale d'aimar nòstra lenga occitana per que d'autres l'aimen amb la meteissa jòia e lo meteis plaser.