Èrem al mes de Mai d’una de las annadas mil nòu cent seissanta. Lo nommat Antòni Lagrana veniá tot bèl just de relevar las arroïnas del molin sul sèrre de Carpinhac-d’Òlt.
 
Dins la comuna vesina de Floretas se deviá téner un acamp electoral de l’encara conselhièr general, dins una sala de l’anciana escòla, uèi sèti d’aquela Comuna.
 
Quand l’escòla nòva aviá recampat los escolans, la Comuna aviá logada l’escòla anciana ara desafectada, despart la sala de reünion del conselh fasent tanben ofici de secretariat. L’Antòni Lagrana i demorèt qualques temps. Puèi qualqu’un mai lo remplacèt.
 
Lo darrièr ocupant ensarrava son gos de caça precisament dins çò qu’èra estat una sala de classa e que servissiá ara de sala d’acamp dels estatjants sustot per las rünions electoralas. Amb los seus, aquel òme aviá mudat, dempuèi sièis meses, endacòm del costat del segala de Carcin, als confinhs d’Auvèrnha.
 
L’Antòni Lagrana, lo molinièr novèl, mai conegut jos l’escais de Civada, se pensèt profechar de l’escasença d’aquela acampada per convidar lo cònsols de las comunas del Planòl e, evidentament, lo Conselhièr General a l’inauguracion del molin. 
 
Aquela vesprada, sus las sièis, lo mond començavan d’arribar. Los cònsols de las comunas vesinas que venián sostar En Marc Oliu, lo conselhièr general sortissent, tanben cònsol de Larribièira, èran ja arribats e tenián estampèl sus la plaça asombrada de platanas. Aquel jorn se fasiá sentir la primièira calorassa de la sason. De nívols pesugas conflavan enlà l’orizon.
 
Se compreniá que degun volguèsse dintrar tant i fasiá bon aquí jols arbres, mai que, ja, de nivoletas de moscalhons montèsson-davalèsson dins un balèti caluc e que las moscas aissablas, sentissent venir l’auratge, fissèsson aicí alài amb una preferéncia marcada per las aurelhas. 
 
A mesura que l’ora passava lo grope grossissiá. Las voses gaujosas montavan dins l’aire encara claret mai que s’apesantissèsse. Esperavan lo Conselhièr General que, lo contrari los auriá plan estonats, èra pro en retard. Las parladissas anavan grand tren.
 
Enfin enfin arribèt, En Marc Oliu. Davalèt de sa Citroën-BX  plan caboçada  aicí alài, e, l’aire important de l’ase cargat de relíquias, anèt far a tòca-manòtas tot a l’entorn, sens quitar dels pòts un megòt mièg chucat, gardant sul cap son capèl e al còl sa sempiternala eissarpa  mai que l’aire foguèsse pro tebés.
   
Lagrana relevèt pas l’impolidesa, i èra acostumat e puèi de que auriá ben pogut repotegar al sénher conselhièr general? tanben respondèt:
   
Antòni Lagrana faguèt lo torn de la plaça per invitar  conselhièrs e cònsols. Lo conselhièr general se sarrèt de la Comuna.
 
De sul sulhet, lo megòt totjorn als pòts, Marc Oliu clapèt de las mans puèi cridèt:    
   
Se seisèron totes dins l’anciana sala de classa. Lo tarabastal de las cadièiras rasclant lo plancat e l’estampèl s’apasimèron. Lo Conselhièr General montèt sus l’empont, qu’èra estat lo del mèstre d’escòla, e se seisèt sus la taula, cambas pendantas. Totjorn encapelat, eissarpa al còl. Escupiguèt lo megòt. Eissuguèt sas lunetas. Se moquèt. Se rasclèt la garganta. Lo mond quilhèron l’aurelha. I agèt de chut-chut. Comencèt son discors.
   
Paraulas acompanhadas de sospirs d’aise dins la sala, e de larges sorires.
   
Aquí, de mond comencèron de bolegar sus las cadièiras e de se graumilhar. Lo candidat susprés se demandèt una estona çò que se passava. Perseguèt sa parladissa:
   
I n’agèt per capejar, sceptics.
 
Semblava al Marc Oliu que l’acampada veniá mai que mai rambalhadissa... Anava contunhar son discors quand sentiguèt un fisson per la camba, puèi tanlèu un segond, seguits sul còp de plan d’autres. Se gratussèt, mina de res. Mas l’acampada, ela, ara se gratava, grata que grataràs, furiosament. Los prusiá per las cambas, l’esquina, los braces, lo còl, pertot. Lo mond s’espièran   per véser se los autres tanben èran fissats, se levèron. Aquò èra pas tenable! Lo rambalh cobriguèt la votz del candidat.
   
Agachèron sas cambas: èran negras! Mas un negre vivent, formiguejant, miralhant. Lo dacòs, a de còps, aviá de reflèctes metallics.
   
De piuses, n’i aviá sautant suls genolhs, las mans… Del plancat vermenat ne montavan de legions aganidas.
 
Foguèt la ronzada cap a la pòrta, s’i butassant, dins un rambalh de cadièiras s’espatarrant dins un posquejadís espés. Marc Oliu sortiguèt lo darrièr, s’esposcant las margas e las cambas del pantalon. Saquegèt tanben lo capèl e l’eissarpa.
 
Defòra l’espectacle valiá lo còp d’uèlh. Auriatz vist aquel  remenadís de mond se despelhant, saquejant los vestiments per ne caçar las piuses que volián pas quitar lo regalèmus de tant lèu… D’òmes quitavan las camisas. Gausèron pas quitar las cauças. Sola la vergonha los en reteniá.
 
L’especièra que gaitava del sulhet de sa pichona botiga, e qu’aviá comprés en ausissent escridassar e renegar contra aquel bestial tant menut, n’èra mòrta de rire, coma tanben los estatjants de la plaça que sortissián a las fenèstras o sul pas de la pòrta per profechar de la representacion comica. Èra pas cada jorn qu’òm aviá l’escasença de se regaudir aital, demai a gratis, e sustot de se trufar  dels vesins!
   
E la coòrt dels fissats se desplaçava d’un detzenat de mètres, dins un ensem perfèch de dançaires de flamenco, abandonant per i escapar la plaça a la vermena, tant e mai qu’a la perfin faguèron tot lo torn del plan.
 
L’acampada politica s’acabèt atal. Al grand despièch de Marc Oliu. Per lo consolar d’aquela malafacha, lo cònsol de Carpinhac-d’Òlt  lo convidèt a sopar.
 
Lo coble de gats d’aiceste acabèron de recampar las qualques piuses demoradas al fons de las caucetas  dels dos òmes.