Deman, lo Conselh d’Estat jutjarà un recors depausat per d’associacions nòrd-catalanas contra lo nom de la region dicha Occitània, en particular perque fa pas nada referéncia al “País Catalan”.
 
De tot segur, compreni plan que los nòrd-catalans sián fustibulats. Cossí poirián pas asirar, per exemple, que la bèla vilòta de Cotlliure illustrèsse regularament, dins de publicitats toristicas, “lo patrimòni occitan”? Fa qualques jorns l’animator de la television francesa Stéphane Bern provoquèt la legitima colèra dels telespectators catalans en qualificant Perpinhan de vila occitana. Pasmens, e mai sàpia qu’aquò encolerirà qualques unes, me vòli posicionar contra lo nom “Occitània-País Catalan”.
 
 
Segon dos ponches de vista, occitan e catalan
 
Segon una amira occitana, cresi pas pus que lo fach qu’una region administrativa mai pichona pòrte lo nom del país siá una catastròfa. Que i aja una Occitània administrativa m’empacha pas, a Pèiralata, de trabalhar per l’occitan: degun me ven pas dire dins mon Acadèmia de Grenòble —ont la lenga nòstra s’ensenha tan pauc— qu’ai pas drech d’ensenhar l’occitan perque seriá d’una region exteriora. Contunhi d’explicar serenament çò qu’es Occitània, lo país, e que lo territòri vesin n’a pres lo nom coma simple omenatge, e degun protèsta pas. E es parièr quand se tracta de parlar del provençal e del “patois”, ailàs encara lo tèrme mai popular dins mon canton. Ai lèu dich que son de sinonims, e podèm passar a quicòm mai.
 
Segon la meteissa amira occitana, los debats sens fin entre occitanistas, jamai consents entre eles, per saber se caldriá dire “Lengadòc”, “Lengadòc-Gasconha”, “Occitània Centrala” o “Occitània Meridionala” a aquela region an demostrat quicòm: al fons, “Occitània” es lo mens marrit tèrme. Que o volgam o non, aquel territòri unís de gascons, de lengadocians, de provençals e mai d’occitans orientats, coma los de Gavaudan, devèrs lo Massís Central e Auvèrnhe: non es pas tota Occitània, evidentament, mas n’es la version reducha.
 
E se los occitanistas sortissèm enfin de nòstra letargia, la region poiriá èsser la basa de recuperacion de tota Occitània.
 
 
E d’un ponch de vista catalan?
 
Lo refús d’ajustar “País Catalan” a revelhat una reaccion identitària en Catalonha Nòrd. Cèrtas, i a agut qualques excèsses, mas globalament la reaccion nòrd-catalana a demostrat a totes l’existéncia d’una identitat regionala fòrta. Pòt semblar maladrech o contradictòri aquel catalanisme mai regionalista que nacionalista, que se dirigís mai sovent en francés qu’en catalan e amb mai d’agressivitat contra los paures occitans que contra lo centralisme de l’estat; totun, l’identitat catalana al nòrd dels Pirenèus es pas mòrta, e pòrta l’espèr d’una consciéncia nacionala mai clara, d’aitan mai que l’avenir de Catalonha s’accelèra al sud.
 
Dins los debats que legissi, m’avisi tanben que lo problèma es de mens en mens lo nom que l’impression que Tolosa negligisca Perpinhan, e me sembla que çò del nom va limpant devèrs çò del poder politic. Lo mond començan de comprene la necessitat de luchar per una collectivitat territoriala pròpria que garentisca lo respècte dels dreches culturals e sòciopolitics dels catalans del nòrd dels Pirenèus.
 
Per tant, en cas que ganhen aqueles recorses administratius, aquela set de libertat se poiriá estofar, e lo movement de recobrament de l’identitat poiriá pèrdre ansin de preciosas annadas.
 
E tanben aquò, en fin finala segon una amira tornarmai occitana, nos poiriá portar de consequéncias plan marridas. La volontat testarda dels nòrd-catalans de se dire “catalans, non pas occitans” obliga nòstres compatriòtas de la region qu’a pres lo nom d’Occitània a balhar de contengut a lor identitat: “S’aqueles son catalans, en qué sèm nosautres occitans?”
 
Perque, al fons, sabèm ben que çò d’important son mens los noms que çò que ne volèm far.
 
Que volèm far, los occitans, per la lenga, la cultura, lo país?