Ara es oficial: vivètz dins una region que pòrta lo nom d’Occitània. Ja o sabi, aquò vos agrada pas, e avètz l’impression que vòstra identitat catalana es pas respectada. Sètz catalans, non pas occitans, e es pas l’estranh lògo regional, qu’ensaja de fusionar maladrechament la crotz occitana amb lo sang e aur catalan, que vos rassegura.
 
Avètz rason, i a pas grand causa de catalan dins aquela novèla region. Mas i a pas tanpauc grand causa d’occitan, franc del nom. La region Occitània comunica ni en catalan ni en occitan, mas massissament en francés. Malgrat la latitud comparabla de Perpinhan e d’Aiacciu, sèm luènh, fòrça luènh de Corsega ont los dos elegits màgers, lo president del Conselh Executiu e lo de l’Assemblada insulara, parlan sovent còrs publicament e privada. Ont, quinas que sián las tendéncias politicas, existís un consens general a l’entorn de la lenga e de la cultura.
 
Vòli creire qu’auretz almens entendut quicòm: lo nom que vos agrada pas, e que mena al ridicul de representar Cotlliure coma una vilòta occitana, ven pas de nosautres, e es una institucion pauc democratica formada de nauts foncionaris, lo Conselh d’Estat, situat a París e non pas a Tolosa ni Montpelhièr, qu’a sentenciat definitivament que sètz desenant los estatjants d’Occitània. Benlèu finiretz que comprendretz que lo problèma es ni Occitània ni Tolosa ni, coma o planhiatz abans, Montpelhièr, mas un estat centralizat que nos prèsa pas gaire, sens consideracion de nòstras culturas, de nòstra istòria. Ni mai de la democracia: las novèlas regions se son fachas de París estant, sens consultar nat ciutadan. E entre los occitanistas, nos devesiguèrem entre los que pensavan que lo nom d’Occitània èra una reconeissença, e los que rebutavan lo sacrifici de la rèsta d’Occitània a un nom.
 
Vos pensatz febles dins una region que vos impausa son nom, mas paradoxalament sètz mai fòrts que nosautres. Se qualques unes cresiam que nos caliá una mena de reconeissença oficiala, e mai sonque parciala, vosautres avètz al sud un modèl. Una partida importanta de vòstra nacion, a Barcelona, es a bastir las condicions de sa liberacion. Cèrtas, Aran pòt èsser per nosautres una esperança, mas a pas lo pes politic de Catalonha. Benlèu ne tendrà un pauc mai, se lo novèl estat a mand d’espelir se concep coma una confederacion occitanocatalana.
 
Es a aquò que voliái arribar. Luchem ensems. Que l’estat nos apèle occitans o catalans, nòstras societats  an perdut çò essencial de l’occitanitat e de la catalanitat. S’a l’Edat Mejana parlàvem quasi la meteissa lenga, se, coma o escriguèri l’autre còp, catalan e occitan forman encara un espaci de comunicacion, ara nòstra lenga comuna es lo francés, e lo problèma non es pas que siá comuna mas que siá sovent, tròp sovent, unica. Se vos disètz catalans, pensatz gaireben totjorn en francés, que se qualques unes aprenètz lo catalan, lo fasètz pas gaire servir entre vosaures, e es abans tot la lenga del fraire del sud mentre que lo rosselhonés agoniza coma nòstres parlars occitans.
 
O vos escondrai pas, soi un pauc catalan tanben, mon nom d’ostal ven de Malhòrca, e l’azard de la vida me faguèt aprene lo catalan abans l’occitan. Sètz mos fraires e mas sòrres. Per ansin, m’entristís de veire l’occitanofobia de qualques unes de vosautres, e encara mai la desaparicion de la lenga catalana coma liam social de la Catalonha del Nòrd. En quina lenga parlaretz a nòstres fraires e sud del Principat, de las Illas, de la Franja d’Aragon, de l’Alguer o del País Valencian? Se luchatz per èsser una region mentre qu’al sud luchan per èsser una nacion de plen drech, quin es lo sens de vòstre combat?
 
E es parièr per nosautres: perqué nos dire occitans se vesèm la lenga nòstra coma una realitat facultativa e non pas pus coma necessària a çò que sèm?
 
Per ansin, catalans del nòrd, mos fraires e sòrres, es ora que quichem ensems sus la region per que nòstras lengas e culturas sián al centre de sas politicas. Ben sabi que vòstre interès a tèrme mejan es de téner una collectivitat territoriala pròpria, mas volètz que siá una region francesa de mai, o de verai recobrar vòstra lenga, vòstra cultura, vòstra istòria, vòstre drech de decidir? Se vòstra ambicion es un Pays Catalan o una Catalonha Nòrd?
 
Se vòstra responsa es la segonda, comptatz sus mon ajuda. Perque mon país es Occitània, non pas l’Occitanie. E o vos disi en occitan dins un jornal editat a Barcelona.

 

fffff		fffff
	Retorn sur l’article de la setmana passaa   De lectors se son inquietats de legir dins lo sit informatiu Corsica Oggi un article sus lo niçard sensa ges de referéncia a l’occitan. Creo ges que siá una intencion secessionista, que seriá, en mai d’aquò, contradictòria, dins un espaci web que vòl raprochar las lengas còrsa e italiana. O chal puslèu interpretar, d’après mon experiéncia, coma l’expression d’una ignorància generala en Corsega de la realitat occitana, çò que significa qu’encara avèm d’òbra al près de nòstres vesins. Qualqua ren mai: Emmanuèl Isopet me fa remarcar que los centres d’immersion lingüistica de Corsega son benlèu pas luenh dal foncionament de l’Escòla Occitana d’Estiu. Ne sio ren segur: l’EOE es una realitat, que ieu sàpia, pontuala, a l’ocasion d’un moment especific de l’an, non pas permanenta lòng de l’annaa, e sensa lo supòrt institucional larg d’una collectivitat territoriala. Me sembla doncas necite que, benlèu a partir de l’existéncia de l’EOE, revendiquem per Occitània, lo país, non solament la region, de centres d’immersion lingüistica segon lo modèl còrse.