Coma ben o sabètz, Jornalet es editat a Barcelona, e i collabòran, demest d’autres autors, de catalanofòns qu’an adoptat la lenga occitana. Òr, catalan e occitan son de lengas tan pròchas que se pòt dire que los unís un meteis diasistèma analòg al de las lengas ibericas, valent a dire principalament l’espanhòl e lo portugués. Aquò provòca, quitament per de parlants cultes e atentius, de necessàrias interferéncias de mal defugir, d’aitan mai que cèrts catalanofòns sabon tanben l’aranés, un occitan gascon montanhòl influenciat dempuèi un bèl brieu per las lengas catalana e castelhana, aquesta mai recentament mas massissa. Còsta per ansin d’aver la ment clara, ja destorbada per la diversitat intèrna del catalan e l’encara mai granda de l’occitan. Seguirai lo ponch de vista d’un corrector que cèrca de respectar la nòrma generala de Jornalet.
 
Uèi vos parlarai mai que mai de fonetica e morfologia, sens intrar dins lo detalh de las conjugasons, qu’implica un aprendissatge personal long e complèxe.
 
Per començar, a l’entorn de las vocalas [y] (grafèma u de l’occitan e del francès) e [u], que l’occitan de grafia classica escriu amb lo grafèma o, de confusions se pòdon far. Se lo catalan ditz jueu e judaïsme, un catalan pensarà qu’a l’occitan josieu correspond *jodaïsme e non pas judaïsme. Tanben un vèrb tan corrent coma jugar en catalan e jogar en occitan, es possible qu’engane un parlant qu’oblidarà que se ditz a la 3^a persona del singular del present de l’indicatiu jòga e non pas *joga quand lo catalan vòl juga. E quantes còps remarqui de catalans a escriure o dire *concorrent, -a e *concorréncia que serián de mots logics a respècte del vèrb concórrer se l’occitan s’estimèsse pas mai de seguir pel nom-adjectiu d’agent e pel nom d’accion lo radical sabent latin: concurrent, -a e concurréncia. En catalan central o e u se prononciarián parièr, valent a dire [u],  en posicion pretonica. Invèrsament, un parlant de la lenga nòstra poiriá èsser temptat de dire/d’escriure en catalan *acullir e non acollir per transposicion erronèa a partir de l’occitan aculhir.
 
A prepaus de la terminason -éncia, s’obsèrva sovent una inversion d’apertura del grafèma e entre catalan e l’occitan: lo catalan escriu sistematicament -ència e l’occitan -éncia. Los occitans adolescéncia, preséncia, tendéncia venon adolescència, presència e tendència en catalan. Mai complèxe es lo cas dels sufixes -és e -ès. Quand lo catalan ditz -ès, l’occitan -és, e recipròcament. Als occitans francés, anglés, aprés (participi passat) correspondon los catalans francès, anglès, après; invèrsament, l’occitan escriu congrès, progrès, après (preposicion/advèrbi) mentre que trobam congrés, progrés e després en catalan. Aquò seriá puslèu simple perque sistematic se, ailàs per nosautres, lo nom interès foguèsse pas identic en occitan e en catalan, e se lo prenom Francés se diguèsse pas Francesc en catalan!
 
Del ponch de vista de las consonantas, las del catalan e de l’occitan se correspondon sovent: ansin, lo vèrb anul·lar del catalan a per omològ regular anullar en lenga nòstra. Per malastre, son sinonim cancel·lar ven cancelar en remontant devèrs lo nòrd, coma apel·lar se transforma en apelar en occitan.De notar a prepaus d'aqueste vèrb qu'existís un deverbal apèl que pareisserà pauc natural a un parlant de catalan.
 
A la termièra de la morfologia e del lexic, los sufixes pòdon enganar los usatgièrs de las doas lengas. Per exemple, en catalan, lo vèrb nomenar a per derivat nomenament: pareis doncas logic que l’occitan, qu’a lo meteis vèrb, diga parièr. Totun, nòva decepcion: la lenga nòstra preferís nominacion, tèrme bastit sul radical sabent latin. Tanben, se lo catalan a de correspondéncias regularas amb l’occitan pels mots acollença e acolliment, que son aculhença e aculhiment en lenga nòstra, lo tresen sinonim acollida, butat pel castelhan acogida, poiriá menar lo parlant de catalan a inventar *aculhida en occitan, e desconéisser acuèlh. Enfin, nieus las terminasons -ança, -ància, -ença, éncia, coma o remarca Domergue Sumien, enganan de còps: los catalans aparença, alternança, infància e Floréncia (vila toscana) an per equivalents los occitans aparéncia, alternància, enfança e Florença.
 
Ja se vei que nòstras caras lengas occitana e catalana son de falsas bessonas!