Adiussiatz braves amics, Un còp èra, fa pas longtemps... Fau, a bèls cops, de taula de vela (windsurf en anglès) sus un laquet, l’Arrameth prèp de Tolosa, quand bufa l’Autan (SE) o lo Cèrç de Bordèu NO), mès me cal tostemps luchar a l’encòp amb aquela rèire-lenga eiretada a lexicalizar de per ièu.
 
Me remembrarai lo còp d’Autan passat, qu’èra per ièu la primièra sortida de sason e que me trigava quicòm. Quand l’envejeta de glissar te prutz! Tota la còla dels balèses fasiá fumar lo lac en tot tirar de longas regas a la tòca. I aviá Tira-Borra, Minja-Buf, Capa-Fin, Rasa-Flòt e los “d’aquòs” de mai; los sabetz plan. Au bòrd farinàvan dins la sauça Banha-Tela e Branla-Mast, coma de costuma, e al ras de la riba, los badaires desobrats se prenián la giscleta a la cap-virada dels fadòrles. Amb aquel puta de bufarel, podiái pas montar dessus a fòrça de vela (se ditz en franglés lo waterstart), e me caliá desempegar la vela de l’aiga e la quilhar tirassant lo tira-velha. Me podiái pas penjar tal lo quite grapaud, encrocar lo tira-cuòl (lo arnès) al penjador (en catalan: la botavara) pas pus que me cauçar los cala-pèds. Podiá plan virar vent de nas, mès pas per vent de cuòl. Dìson que cal dire vent de popa, mès compreni pas, que sàpie, las popas son davant e non pas darrièr.
 
Un còp qu’èri al planatge, prenguèri una meissanta ventòria, que me cabussèt e me mandèt manjar la vela; e bèn se manquèt pas de gaire que petèssi lo nas del flotaire. Tornèri cap al bòrd a la nada e patolhèri un moment amb los còl-verdes. Fin finala, pleguèri botega, content d’aver pas petat quicòm. Anar a l’Arrameth e s’en tornar a la ramassa...