Èra vengut chic a chic...
 
Au tornar d’un jòc, lo drollet, que s’acabava d’estar petit per vàser gran, se  trobèt de las pensadas estranhas.
 
 A la debuta n’i hasot pas cas briga...
 
Sufisèva de las caçar per tornar trobar lo monde deu sauneis de mainatges que poblavan sos jòcs.
 
Mes com passava lo temps, las pensadas tornèren de mei en mei sovent  shens se voler envolar. Damoravan a destorbar las saunejadas.
 
N’èra plan malurós e tot destimborlat, mes qué har? E s’angot véser lo pair:
 
“Pair! Li contèt un jorn, d’on me venen las maishantas pensadas que me rosigan?
 
— De qué son aqueras pensadas?
 
— Son ideas sus çò que se va debanar doman: De qué s’i va passar? Com emplenhar aquesta   vita? Me sembla  que sonque víver es pas pro...Que vorrí...Qué?
 
De hèit, sabèva pas tròp çò qu’esperava, mes venèva de descubrir que víver es una experiènçia unica que s’i tornarà pas.
 
Lo pair se botèt a ríser:
 
— Se tròba que vades gran e qu’as descubert la mòrt! Es arribat a cadun de nosauts e i pas nat remèdi sonque d’acceptar que sii atau e qu’atau sii.”
 
Rassegurat qu’estot...Un moment, mes chic a chic, tot s’en tornèt: sonque víver es pas pro...Que volèva...Qué?
 
 Mes lo pair n’avè pas la responsa, sonque s’èra resignat .... Alavetz  s’angot véser los amics: los auts drollets de son atge que, solide, devèvan sentir atau com eth...
 
“Amics, dishot, com s’acabava un darrèir jòc de mainatge, vosauts tanben vos trabuca d’emplenhar la vita? Tanben pensatz que sonque víver es pas pro?
 
Mes los auts semblavan pas compréner de que se tractava...
 
Contunhavan de jogar: aus jòcs de petits, seguivan los jòcs de grans e s’acontetavan d’emplenhar lo temps atau d’ic trobar lo mei de plaser com possible.
 
 Non es pas pro!  Sonque víver es pas pro... Non!
 
Com s’ i èra pensat? D’on li vengot aquesta idea?
 
Cadun  entenot a parlar de las hadas e de la vita de devath la tèrra... Hòra los èsters umans, existís un aute monde, a còps sonque se pòt endevinar, sentir com una preséncia dens l’aire. Mes lo mei sovent la vita de las hadas s’estuja aus uelhs deus umans.
 
Egau cadun sap que s’agradan  las honts on se tornan trobar la nueit, rar es aqueth moment e chic son los que las an  vistas ...
   
Ací esperèt de longa aquesta nueit e una tropa d’autas, mes pas jamei l’aiga se troblava, pas jamei nada paraula ni nada cançon vengueva destorbar l’aire clar . Estarit s’en tornava lo matin dromir  a l’ostau, lo cap  enqüera mei emplenhat de dobtes e de trabucs.
 
Un jorn, egau, com se’n  tornava un còp de mei, entenot deus arrísers pujar de l’aiga e vesot una tropa de daunas, bèras com lo jorn, s’espandir sus l’erba...  una tota joena qu’avè  una corona trenada de bròc e de jauga.
 
Estabosit, lo gojat gausava pas bolegar ni mei préner la paraula: totas las questions que dempui tant de temps s’amolonavan dens lo son cap semblavan oblidadas.
 
Tot se seré acabat atau, se pas jamei la mei bèra de las hadas, la que semblava la mair de totas n’avè dit a la petita:
   
E la gojatina se prengot lo gojat per la man e se lo portèt au hons de la hont d’un ostau tant bèth que s’i podèva pas carar, aquí tot lusiva e tot èra d’aur e de seda.
 
Çò que se passèt enter los dus, digun n’en sap pas arren, çò que li contèt la gojatina, digun n’en sap pas arren, mes preu gojat, segur, los dobtes s’èran demesits dens la  descoberta d’aqueth amor.
 
Atau lo dròlle vivèva urós dens lo monde d’en devath, urós d’aquesta patz trobada e d’aqueste amor tot nau... Las causas egau podèvan pas durar que tot lo monde sap que los umans ne pòden pas damorar de longa au país de las hadas.
 
Vengot un jorn que lo drollet s’en divot tornar. S’èra desesperat, es chic d’ic díser, mes n’èra pas lo sol: la hadeta pichoneta plorava tanben totas las lagrimas deu son còs. Egau, es pas costumèir de plorar dens lo país d’en devath.
 
Las hadas s’esmalicièren d’aqueth petit d’òmi qu’entrabucava la patz, e s’en tornèren véser la mair de totas  atau de trobar un escap...
 
“Hadeta! çò dishot era, lo hat d’un éste uman es pas de damorar dab nosauts, es pas e serà pas jamei deu monde nòste.
   
Atau estot: de la hont vielha, sortiren los dus joens per una nueit negra....
 
Tot s’acaba plan?
 
Es lèu dit! Los dus nòvis auràn de víver amassa: aus dobtes de la fin de l’enfança seguiràn las espròvas de la vita vitanta.
 
Es una auta istòria.