Lo pair es mòrt,  un d’aqueth matin...
 
Atau... atau damorèt la familha: davant la cadèira vuida deu dessèir, pas arren ne cambièt.
 
Las caras baishadas cap au sopar semblavan enqüera de portar sa paraula. Eth damorava, en quauque endrèit de la peça o un chic de pertot. Eths minjavan, parlavan, vivevan atau com dab lo pair, pas arren ne cambièt.
 
E lo temps passèt... De longa, tot dessèir, se tornavan trobar dens l’ostau emplenhat de sa preséncia.
 
Digun se’n mainava, atau èra e èra atau, per tant que pas arren cambiessi.
 
Egau un dessèir se cadut la fusta de la cosina: aquò hasut un espatarrat, emplenhèt las aurelhas, pui s’en tornèt lo silenci. Digun boleguèt pas: es lo pair qu’adobava las causas...
 
E pui la mair se levèt: “Vam vénder  lo tot e pui aniram au luenh. Vam organizar un mercat d’ostau, a cadun de destrigar las causas”. Tot serà vendut, los mubles, l’ostau e mei lo passat...
 
Quan arribèt dens la cramba, Leà la capdetona, espièt las joguinas recatadas suenhosament dens lo son canton. Totas que contavan lora istòria, totas que pregavan d’atau damorar...
 
Que causir? Que destrigar?
 
Au bèth mitan, i avè lo fautulh de caramèra, lo que pair li avè crompat un matin quan, enfin, pron grandeta, s’avè podut quilhar sus la camas.
 
Que causir? Que destrigar?
 
Adara cada joguina cridava e las lagrimas emplenhavan lo son cap...
 
Que causir? Que destrigar?
 
Lo fautulh benlèu ajudarà la  causa, apasimat, que semblava canturlejar doçament la breçairòla, la que pair li cantava los dessèirs de malaisa quan s’acocorava dens los braç.
 
Leà s’i gitèt e la manca gisclèt: pair n’èra pas mei e son monde aquí s’acabava... Egau s’acroguèt fòrt, au mei fòrt com podèva per reténer los remembris que s’escapavan, las mans sarradas seu codèir...
 
Mes lo fautulh se carava, la breçairòla s’èra esvanida,  a pena se s’audiva de luenh enlà. La drollèta barrèt los uelhs...S’avè podut dromir, dromir e saunejar;  s’acocorar tornar dens los braç pairaus.
 
“Pair,  es temps de malaisa!”
 
S’auré podut durar de longa, probable que s’avè durat de longa...
 
Lo jorn deu “mercat d’ostau”, de pertot dens l’ostau passejava lo monde, los mubles s’anavan d’una man a l’auta, d’un costat e de l’aut, cadun comparava, cadun comentava...
 
Sola, la cramba mainadèra damorava vueitada: qui auré gausat destorbar la gojatina que sarrava  tant hòrt aquèth fautulh pichon de caramèra? Com estrangèira au monde de uei, Leà s’arrapava a un passat que s’esvaniva doçament.
 
Leà plorava, sola dens la cramba mainadèra que s’esvalisava chic a chic.
 
Dishut pas arren quan la Dauna l’abraçèt, dishut pas arren quan se la sheitèt suus jolhs, dishut pas arren mes egau s’acocorèt...
 
E la Dauna de contar, doçament a l’aurelha...
 
“ Lo fautulh serà per Alix, e li contarèi ton istòria, tot se va perseguir, una auta gojatina s’i sheitarà, qu’ i saunejarà, mes solide que saurà, solide qu’i pensarà... Nada istòria non s’acaba e la vita contunha.”
 


Eric Roulet e Natalia Casaucau