Opinion
Brèva meditacion sus lo temps... e la politica
Lo temps es indissociable de la vita umana, entre la naissença e la mòrt; es lo temps dals grands eveniments que jalonan nòstra existéncia; es lo temps de nòstres remembres, tristes o joioses, que forman pauc a cha pauc nòstra personalitat pròpria.
Los occitanistas avèm una relacion particulara al temps. Per nosautres, los trobadors e l’epòca de la Crosaa, fa uech sègles, o la Navarra de Joana de Labrit, mai de tres sègles puei, son un passat qu’a d’autres poiriá semblar ben luenchenc mas que servam nosautres, a l’encontrari, fòrça present. Perque, coma o ai agut escrich, avèm l’obligacion de pèrdre pas la memòria.
De còps, s’endeven que lo temps prenga un caractèr d’urgéncia. Quora nòstra vita depend d’activitats indispensablas: se noirir, ganhar de qué viure amb nòstre trabalh, córrer en cèrcha d’un emplec. E de còps las urgéncias cèssan d’èsser individualas e devenon collectivas. Per nosautres, es lo besonh de trobar de temps per transmetre la lenga nòstra. Per nòstres vesins catalans e araneses, chal trobar lo temps de resistir mentre que s’accelèra lo temps d’una repression anonciaa per l’impossibilitat dals partits espanhòls d’acceptar de dialogar. Los catalans, totun, fa mai de tres cents ans que resistisson...
Invèrsament, aqueles que tenon lo poer veon pas la meteissa urgéncia temporala. Per los responsables de l’Union Europèa, en general, fàcia a la violéncia repressiva de l’estat espanhòl, non i a gaire prèissa: conven simplament de dialogar, de preferéncia “dins lo quadre de la Constitucion espanhòla”. Deguna reflexion amb una prefondor istorica, coma se desconeguèsson tot de la question dals dreches dals pòbles e de la democracia coma s’es pausaa a travèrs dals sègles, especialament despuei lo sègle XVIII. Pasmens, los terribles conflictes iogoslaus son pas tant ancians: quina leiçon n’es tracha?
Los mèdias tanben pareisson de téner una temporalitat pròpria. Se Le Figaro aguèc lo lausable meriti de publicar un article... de 1917 que permetiá encara de comprene la situacion catalana, ai la sensacion que fòrça jornalistas franceses descuerbon la crisi entre Catalonha e Espanha dal temps qu’es a culminar. Auràn ren vist a venir despuei sèt ans, çò sembla.
Mentretant, un cerchaire en ecologia trobat sus una ret sociala m’explica que l’umanitat es perdua perque non fasèm ren fàcia a l’urgéncia ecologica. Quora nòstra relacion amb lo temps nos conviarà a nos concentrar sus çò essencial a nòstras vitas individualas e collectivas?
Los occitanistas avèm una relacion particulara al temps. Per nosautres, los trobadors e l’epòca de la Crosaa, fa uech sègles, o la Navarra de Joana de Labrit, mai de tres sègles puei, son un passat qu’a d’autres poiriá semblar ben luenchenc mas que servam nosautres, a l’encontrari, fòrça present. Perque, coma o ai agut escrich, avèm l’obligacion de pèrdre pas la memòria.
De còps, s’endeven que lo temps prenga un caractèr d’urgéncia. Quora nòstra vita depend d’activitats indispensablas: se noirir, ganhar de qué viure amb nòstre trabalh, córrer en cèrcha d’un emplec. E de còps las urgéncias cèssan d’èsser individualas e devenon collectivas. Per nosautres, es lo besonh de trobar de temps per transmetre la lenga nòstra. Per nòstres vesins catalans e araneses, chal trobar lo temps de resistir mentre que s’accelèra lo temps d’una repression anonciaa per l’impossibilitat dals partits espanhòls d’acceptar de dialogar. Los catalans, totun, fa mai de tres cents ans que resistisson...
Invèrsament, aqueles que tenon lo poer veon pas la meteissa urgéncia temporala. Per los responsables de l’Union Europèa, en general, fàcia a la violéncia repressiva de l’estat espanhòl, non i a gaire prèissa: conven simplament de dialogar, de preferéncia “dins lo quadre de la Constitucion espanhòla”. Deguna reflexion amb una prefondor istorica, coma se desconeguèsson tot de la question dals dreches dals pòbles e de la democracia coma s’es pausaa a travèrs dals sègles, especialament despuei lo sègle XVIII. Pasmens, los terribles conflictes iogoslaus son pas tant ancians: quina leiçon n’es tracha?
Los mèdias tanben pareisson de téner una temporalitat pròpria. Se Le Figaro aguèc lo lausable meriti de publicar un article... de 1917 que permetiá encara de comprene la situacion catalana, ai la sensacion que fòrça jornalistas franceses descuerbon la crisi entre Catalonha e Espanha dal temps qu’es a culminar. Auràn ren vist a venir despuei sèt ans, çò sembla.
Mentretant, un cerchaire en ecologia trobat sus una ret sociala m’explica que l’umanitat es perdua perque non fasèm ren fàcia a l’urgéncia ecologica. Quora nòstra relacion amb lo temps nos conviarà a nos concentrar sus çò essencial a nòstras vitas individualas e collectivas?
| fffff | fffff | |
| Retorn sus l’article de la setmana passaa M’an susprés las duras acusacions de proselitisme e los comentaris violentament anticrestians de certans lectors. Aquò me sembla luenh dal concèpte de convivéncia que los occitanistas aiman de repetir. Chalriá viure renmàs amb la gent que pensa exactament coma nosautres? Compreno pas perqué aurio d’escondre mas opinions personalas... dins un article d’opinion! Ont a passat la libertat fondamentala de consciéncia? En mai d’aquò, se tractava de far referéncia a un pensaor crestian a respècte dal tèma general de l’article, valent a dire la question dal progrès uman, e de la necessitat de luchar per avançar dins totes los domenis. Los movements crestians son fòrça divèrses, nieus dins los corrents diches evangelics, e ieu, òme de senèstra, sento ren de comun amb l’esplecha politica de la Bíblia per la drecha religiosa dals Estats Units. I a pas UN islam coma i a pas UN cristianisme tanpauc. Bensai fariá mestier, un jorn, un article general sus la diversitat de las sensibilitats crestianas. | ||
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#2 Aquò's un ponch de vista que siái tentat de partatjar, l'umanitat reprodusent enmancablament los mèmes esquèmas despièi... Me sembla que los "menaires" de nòstra Istòria fan tot per nos empachar d'accedir a la consciença, a l'anma, a l'esperimentacion d'autras realitats parallèlas. Lo jorn que se sarem bien tancats dinc la paret, comprendrem mièlhs tot ce qu'avèm refusat de conçaupre e qu'avèm mancat. Resulta : estagnacion de l'umanitat quand d'autras vidas, enquicòm mai dinc l'univèrs amai de temònis de la presença de "Diu" aiçaval nos PROVAN qu'un camin autre es possible.
Eron pas de fòls Padre Pio, Marthe Robin e tant d'autres. Amai la sciença ne'n faguèt la pròva. Lo mediòm Reynald Roussel tanben (totalament diferent d'un endevinaire). E d'ajustar las NDE. E tot aqueles temoniatges a milièrs e milièrs, de per lo planeta, de fenomènes dichs "estranhs" mès concretament viuguts...
Per conclurre, se la fin d'un cicle es a se sarrar per l'umanitat, non pas per lo planeta, saique se farà pas "dinc la doçor dau temps novèl", o cranhisse quand vese las conscienças atupidas e l'artificializacion de nòstres biais de viure...
"Bensai fariá mestier, un jorn, un article general sus la diversitat de las sensibilitats crestianas." : la teologia fòrça complèxa e elaborada, tanplan coma la sensibilitat crerstiana de Joan Jaurés i poirián figurar en plan bona plaça ! Tanplan i poiriam fa figurar la filosofia crestiana del catarisme que dins sa dimension explicita nos dona a pensar lo mond sense Dieu e, dins sa dimension implicita, convida cada crestian a non aver mai res a se e o a partejar tot, en ignorant castas e classas…
Religion
La religion es un mercat, i a una oferta per que i a una demanda.
Pensi pas que i auja una demanda demest los legeires de Jornalet.
Jornalet es un espaci public,çò sembla.
Convivéncia e libertat de consciéncia son conciliables en laïcitat.
L'occitanisme a pas besonh de clivatges religioses.
Paubre innocent!
L'umanisme crestian exista nonnmas chas los crestians martyrs. Alhors totas las bonas paraulas son estadas deviradas per la ierarchia catolica. I a una vista apres la mòrt e avant la naissença. I a pas un diu que punis o venge; Chau pas aimar solament l'autre mas fau d'abòrd s'aimar se-mesme e far fisança a son còr pus leu qu'a son mental o intelect. I a una nivòla que cata lo diu bon e sem governats per Satan.
La mafia satanica s'es emparada de la ierarchia catolica e d'aqui de tots los governaments dempuei fòrt longtemps. S'es emparada dau cordon de las borsas e per l'argent mena lo monde per lo bot dau nas. Bancas, vaccinacion son lo moien d'amassar bela fortuna dins las mans de quauques uns, mai poderos que l'estat lo pus poderos.
Es per aquò qu'i a las guerras de totas sòrtas, daus dictators, daus oprimats, daus atemptats, daus vaccins, daus pesticides, de las malaudias, tot aquò sos la crubertura de la democracia, daus dreits de chacun ( mas pas de la relacion entre los uns e los autres), dau respect d'una ideologia o d'una religion... Es per aquò qu'i pòd pas aver de democracia, tirat una democracia de façada.
Quò se dit sur Internet.
Me congosti dal fons de vòstres articles d'aquesta passa ! Sabi pas se n'es Catalonha lo motor de vòstra inspiracion... Per çò qu'es de la reaccion vòstra dins lo quadre jaune : es sanitosa. Daissatz escopir les qu'escopisson.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari