''X. — La lettre X est peu employée, car le double son gs, cs, est plus rare en langue d'oc qu'en français: à côté de la prononciation egzémple on trouve “ echémple, esémple, eizemple (cette dernière est provençale). Toutefois, les dictionnaires d'oc mentionnent les mots exemple, exil, expert; au XIVe siècle, on trouve déjà excellen, exceptal, exercici, explicà, expousiciu et au XIe exemple, essemple,
eissemple, eisamen, eissamen.'' Francino aprén la lengo d'oc, gramatico simplo e incoumplèto del parla lengadoucian, Bouchard d'Esquieu

Tè, après lo punt Godwyn, que carré inventar lo punt Goldwater, de decernir tot còp qu’òm diagnostica destrobles mentaus en los dab qui n’èm pas d’acòrd…
https://fr.wikipedia.org/wiki/R%C3%A8gle_Goldwater
—
Aquò rai, ne vei pas tròp on ei lo problèma, puish a que nat ne vòlen impausar arren.
Effectivament la prononciacion de tota lenco qu’evolueish, a petits pos o granas aviadas. Ne pronónciam pas lo francés com Villon nimei com Racine. Los anglés qu’an coneishut au mensh un cambiament espectaclós :
https://fr.wikipedia.org/wiki/Grand_changement_vocalique
Tant i a que çò dont s’i parla ací que son prononciacions naturaus enqüèra en vigor, n’estant pas tots passats los primolocutors. Aquestes que son donc ua referéncia evidenta, quan i son. Que’us cau escotar tot còp qui n’am lo parat.
E la prononciacion completa-per-defaut qu‘ei tanben corrècta e “atestada” en mantrun lòc, enqüèra que pas pertot taus medishs mots (tà la seria de Gaby que confirmi per exemple [lə səˈmaːnə (ua m e sonque), taˈβœj, ˈpyn, ˈbɔːsk, ɛj ˈβiːs(t) (segon l’enviroament), hœnz lœz ˈbɔːrðəs])…
Qu’ei un punt tròp chic ensenhat, qu’en occitan com en tota lenco los mots ne son pas entitats autonòmas, que’s tiran e que’s honhan entre eths e qu’an ua elasticitat. Lo locutor de hiu que lobeja tostemps entre economia, eficacitat e eufonia.
E donc que cau hornir aus aprenents un lexic abondós, ua sintaxi solida e un bon accent, e daishar que se las espalhin. La praubèra lexicau e la sintaxi empataligada que son lo purmèr empach, evident, tà un prosei naturau e coladís.

#36 A le hèita fin : çò que vòu díser "atestat" ? Dit preus locutors o pescat en quauque tèxte ?

E s'es atestat lo mòt"còishe" en lo mon parlar, lo niçard que'u pòt emplegar, percè qu'auré legit Manciet pr'exemple, tot còp que vòu díser "un enfant" ? E se ditz "lu còishe dau men german" percè qu'a legit lo mòt "german" en un tèxte aranés entà díser "cosin", qu'at pòt díser autanplan, shètz de har çò que puirem aperar "ua fauta de lenga" ?

Per non pas aver estudiat le mia lenga autaplan com vos, magini, lo mot "pronóncia" que'm sembla estar çò qu'apèrarí "un occitanisme" : un mòt dobtosament sabènt arrevitat sonqu'entà se virar s'un gallicisme suposat...

E'm pensi clarament 2 escòlas entà l'occitan que's dessenhan per doman. Le de l'arrespèct de les airas lingüisticas e le d'ua normalisacion òrba dab lo mòt "occitan" per totèm...

Aquel article pertòca le vocabulari internacional de totas las lengas, romanicas de segur e l'anglés mai que mai. Pauc impòrta la pronóncia de las consonantas, la question-clau es l'articulacion de las consonantas, completa o destibada.
L'articulacion completa facilita la comunicacion, l'ortografia, e l'aprendissatge de las lengas estrangièras, gràcia a una grafia etimologizanta.
L'articulacion es inconscienta, e la descripcion de las variantas de destibament es indispensabla.
L'òbra de Domergue Sumien es d'interès general.

#36
Vòli pas parlar a la plaça de l'amic n°33, mès per jo, ma lenga, coma ec pòdetz véser, es pas lo niçard nimèi l'aranés, mès lo patoès(*) de la ribèira garonesa entre Bordèu e Agen.

(*) Mòt augent per objectiu de hèser herir (frémir en francés) los occitanistas.