Opinion
Thierry Meyssan: la seguida
Lo men darrèr article sus Thierry Meyssan a suslhevat un debat deus interessants. Me sembla important d’i tornar dessús, pr’amor que pensi soi pas estat plan comprés.
Purmèr vòli díser que lo monde qu’an reagit son monde de bona fe e los mercegi d’aver participat. Se son sincèrament chepicats sus un subjècte meslèu brocassut, e las frasas: “Au mensh que lo parat d’aqueste article e sii d’apitar lo concepte d’extrema dreta a cara umana? “ o “A qué jogatz, coquin de sòrt? “ ac muisha plan. Los volerí rassegurar, se pòdi.
La question de l’article èra: “Meyssan es vertadèrament un fascista (com ac ditz mon amic) o pas?”. Manifèstament, lo monde qu’an escrit prenguen coma basa de soscadissa que la responsa es de “òc”. Doncas, se pausar la question es considerat coma díser de “non”. Hèi un pichon resumit de çò que disèvi:
La nocion qu’ensagi d’introdusir es la de vision analitica au lòc de vision globalizanta. Es a díser que botar los òmis lèu lèu dens un gran sac a la purmèra impression pòt enganar lo jutjament. Meyssan declarèc un jorn qu’èra prèst de collaborar dambe qui que sia d’anti-imperialista, coma ac hascoc Jean Moulin que’s digoc aligat contra los Alemands “dambe la dreta extrèma e l’esquèrra extrèma”. E aquiu, los exemples son numeroses.
Se los comunistas e los nazis (e haut, un punt Godwin!) se son entrauciduts dens las carrèras d’Alemanha dens las annadas 30, se son puèi aligats dambe lo pacte Ribbentrop-Molotov abans de s’escarpir suu front de l’Èst (20 milions de mòrts sonque deu costat sovietic). Se comparan sovent los dus regimes, nazi e estalinian, mes suu hat reservat a las populacions jusivas entre 1933 e 1945, la comparason s’estanca. Estón totun aligats un moment.
Quan de Gaulle arriba a Londres, segon sas memòrias, i tròba pas que “la synagogue et la Cagoule”, sia Jusius e militants de dreta extrèma prèsts de contunhar lo combat contra lo nazisme. Deus son costat, la sociau-democracia francesa a suplits fòrça collaborators, en començar per Laval eth medish.
Lo generau Philippe Leclerc de Hautecloque va rejúnher de tira lo costat anti-nazi lavetz que, d’un punt de vista ideologic, es fòrça mès pròche d’un Petain que non pas d’un De Gaulle. Seràn los sons carris que van entrar purmèr dens París, miats màgerment per anarquistas espanhòus de çò qu’estoc enchafrat La Nueve, sia la nauena companhia deu Chad.
Dens la província austriaca de Burgenland, lo partit de dreta extrème govèrna amassa dambe los sociaus-democrats.
Estosse encara vivent, pensi que lo paure Coluche seré tanben devaths los lums de cèrts acuses pr’amor de son acomodament dambe Gérard Nicoud, capdau deu CIDUNATI, considerat coma resurgéncia deu “pojadisme”.
Cau pas desbrembar tanpauc que l’acús de dreta extrèma estoc portat contra lo filme Le fabuleux destin d’Amélie Poulain o la cantaira bretona Nolwenn Leroy quan cantèc en breton.
“Itrobat” (legedor deu Jornalet) avoc rason de hèr remercar que’s pòt estar de dreta extrèma e sosténguer un regime d’esquèrra (Venezuela, Corèa deu Nòrd) o islamic (Le Pen sostengoc Iran dens l’ahar de las armas atomicas). Es pas pr’aquò que lo fondator deu Front National s’es convertit a la religion musulmana e la vòu espandir en França. Vist çò que’n ditz per alhors, seré meslèu lo contrari.
Aquestas aliganças son sovent causadas per un adversari comun, o poden estar la resulta d’une recèrca de sosteng mutuau, e lhèu d’un recèrca de publicitat. Cau saber que monde com Alain Soral, Dieudonné, Thierry Meyssan, Cyril Hanouna, Charlie Hebdo e d’autes viven de la publicitat que’us hasèm, e doncas d’une cèrta fòrma de polemica. (Avisatz-vos que’us compara pas, sonque deu punt de vista de lor besonh de publicitat).
Per contra, la question estosse: Lo Thierry Meyssan se’n cred fòrça e es plen de si medish? Pensi que diserí de òc.
La pensada analitica que presica a totun besonh d’una condicion indispensabla: demorar campat sus sas valors umanas pròpias de libertat, d’egalitat, de justícia, de non-violéncia, de respècte de cap aus èsters vivents (bestias compresas per çò de jo), de dialògue e d’escota. Es en ne dobtar pas que podèm lavetz daubrir una charadissa dambe qui que sia e de’us ensajar de comprénguer abans de’us jutjar.
Se que non, mercés aus legedors ende los participacion au debat, passada e futura, sus aqueste subjècte apassionant.
Purmèr vòli díser que lo monde qu’an reagit son monde de bona fe e los mercegi d’aver participat. Se son sincèrament chepicats sus un subjècte meslèu brocassut, e las frasas: “Au mensh que lo parat d’aqueste article e sii d’apitar lo concepte d’extrema dreta a cara umana? “ o “A qué jogatz, coquin de sòrt? “ ac muisha plan. Los volerí rassegurar, se pòdi.
La question de l’article èra: “Meyssan es vertadèrament un fascista (com ac ditz mon amic) o pas?”. Manifèstament, lo monde qu’an escrit prenguen coma basa de soscadissa que la responsa es de “òc”. Doncas, se pausar la question es considerat coma díser de “non”. Hèi un pichon resumit de çò que disèvi:
— Meyssan dens sons engatjaments a meslèu provat qu’èra pas fascista: militant peus drets deus omosexuaus, ende la libertat d’expression, contra lo Front Nacionau, estoc un temps coordinator deu Comitat Nacionau de Vigilància contra la Dreta Extrèma, sòci deu Partit Radicau d’Esquèrra, se ditz francmaçon. Dempuèi s’es especializat dens l’anti-imperialisme, reviratz: l’anti-imperialisme american.
— Çò que bota la confusion, e ne soi plan conscient, es la natura de sons aliganças. Rebuta pas de’s muishar dambe monde controversats deus quaus lo famós Alain Soral, militant comunista passat au Front National abans de’u deishar. Ac disi de tira: jo me poderí pas mostrar au costat d’eth, benlèu pr’amor qu’èi pas besonh de publicitat. I tornaram.
— Çò que bota la confusion, e ne soi plan conscient, es la natura de sons aliganças. Rebuta pas de’s muishar dambe monde controversats deus quaus lo famós Alain Soral, militant comunista passat au Front National abans de’u deishar. Ac disi de tira: jo me poderí pas mostrar au costat d’eth, benlèu pr’amor qu’èi pas besonh de publicitat. I tornaram.
La nocion qu’ensagi d’introdusir es la de vision analitica au lòc de vision globalizanta. Es a díser que botar los òmis lèu lèu dens un gran sac a la purmèra impression pòt enganar lo jutjament. Meyssan declarèc un jorn qu’èra prèst de collaborar dambe qui que sia d’anti-imperialista, coma ac hascoc Jean Moulin que’s digoc aligat contra los Alemands “dambe la dreta extrèma e l’esquèrra extrèma”. E aquiu, los exemples son numeroses.
Se los comunistas e los nazis (e haut, un punt Godwin!) se son entrauciduts dens las carrèras d’Alemanha dens las annadas 30, se son puèi aligats dambe lo pacte Ribbentrop-Molotov abans de s’escarpir suu front de l’Èst (20 milions de mòrts sonque deu costat sovietic). Se comparan sovent los dus regimes, nazi e estalinian, mes suu hat reservat a las populacions jusivas entre 1933 e 1945, la comparason s’estanca. Estón totun aligats un moment.
Quan de Gaulle arriba a Londres, segon sas memòrias, i tròba pas que “la synagogue et la Cagoule”, sia Jusius e militants de dreta extrèma prèsts de contunhar lo combat contra lo nazisme. Deus son costat, la sociau-democracia francesa a suplits fòrça collaborators, en començar per Laval eth medish.
Lo generau Philippe Leclerc de Hautecloque va rejúnher de tira lo costat anti-nazi lavetz que, d’un punt de vista ideologic, es fòrça mès pròche d’un Petain que non pas d’un De Gaulle. Seràn los sons carris que van entrar purmèr dens París, miats màgerment per anarquistas espanhòus de çò qu’estoc enchafrat La Nueve, sia la nauena companhia deu Chad.
Dens la província austriaca de Burgenland, lo partit de dreta extrème govèrna amassa dambe los sociaus-democrats.
Estosse encara vivent, pensi que lo paure Coluche seré tanben devaths los lums de cèrts acuses pr’amor de son acomodament dambe Gérard Nicoud, capdau deu CIDUNATI, considerat coma resurgéncia deu “pojadisme”.
Cau pas desbrembar tanpauc que l’acús de dreta extrèma estoc portat contra lo filme Le fabuleux destin d’Amélie Poulain o la cantaira bretona Nolwenn Leroy quan cantèc en breton.
“Itrobat” (legedor deu Jornalet) avoc rason de hèr remercar que’s pòt estar de dreta extrèma e sosténguer un regime d’esquèrra (Venezuela, Corèa deu Nòrd) o islamic (Le Pen sostengoc Iran dens l’ahar de las armas atomicas). Es pas pr’aquò que lo fondator deu Front National s’es convertit a la religion musulmana e la vòu espandir en França. Vist çò que’n ditz per alhors, seré meslèu lo contrari.
Aquestas aliganças son sovent causadas per un adversari comun, o poden estar la resulta d’une recèrca de sosteng mutuau, e lhèu d’un recèrca de publicitat. Cau saber que monde com Alain Soral, Dieudonné, Thierry Meyssan, Cyril Hanouna, Charlie Hebdo e d’autes viven de la publicitat que’us hasèm, e doncas d’une cèrta fòrma de polemica. (Avisatz-vos que’us compara pas, sonque deu punt de vista de lor besonh de publicitat).
Per contra, la question estosse: Lo Thierry Meyssan se’n cred fòrça e es plen de si medish? Pensi que diserí de òc.
La pensada analitica que presica a totun besonh d’una condicion indispensabla: demorar campat sus sas valors umanas pròpias de libertat, d’egalitat, de justícia, de non-violéncia, de respècte de cap aus èsters vivents (bestias compresas per çò de jo), de dialògue e d’escota. Es en ne dobtar pas que podèm lavetz daubrir una charadissa dambe qui que sia e de’us ensajar de comprénguer abans de’us jutjar.
Se que non, mercés aus legedors ende los participacion au debat, passada e futura, sus aqueste subjècte apassionant.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
"Meyssan dens sons engatjaments a meslèu provat qu’èra pas fascista: militant peus drets deus omosexuaus, ende la libertat d’expression, contra lo Front Nacionau, estoc un temps coordinator deu Comitat Nacionau de Vigilància contra la Dreta Extrèma, sòci deu Partit Radicau d’Esquèrra, se ditz francmaçon."
Jo que soi existencialista: qu'èm çò que vadem. La vertat de quaqu'un n'ei pas embarrada dens lo son sol passat, mes qu'ei cambiadera e, fin finau, qu'ei çò qu'ei au dia de uèi. Sinon Benito Mussolini Qu'estore demorat tota la soa vita numerò 2 deu Partit Socialista Italian (que precisi aquò n'ei pas un punt Godwin mes sonque un exemple illustratiu...).
Donc, lo Thierry Meyssan QU'ESTÓ tot çò qu'as raperat (militant antifascista, peus drest deus omosexuaus, sòci deu PRG, francmaçòn...). Mes, uèi lo dia, los sons engatjaments que son clarament ligats a l'extrema dreta per lo biais d'Alain Soral.
Se que de non, excellent article sus la mobilitat ideologica umana e la valsa de las etiquetas, e de brave gascon en mai.
#1 teoria de la triangulacion
Le juste mitan es entre dos extrems, e sufis de ben causir les extrems per justificar le teu mitan.
D'ont l'utilitat dels extrems en democracia oligarquica.
La resulta n'es le Macron en França, cap de cordada a tirar decap en naut fenhants e jeloses.
Quò es plan un bon exercice d'intelectuau. L'òm pren 4 o 5 intelectuaus o personalitats. L'òm commença per determinar si son fascistes o comunistes mas l'òm coneis ren de lòr vista e de çò que pensan. I a lo mau qu'es los extrems (aqui comunistes o fascistes) et entre los dos i a lo bian. L'òm es dins la dualitat entre lo bian e lo mau. Si los comunistes e los fascistes avian pas existan caldria los inventar o ben trobar d'autres extremes coma los djiadistes, d'autres enguera per far una opausicion.. L'òm accusa totjorn l'autre mas jamai sa pensada a se. E l'òm oblida tanben que quò es l'economia que fai la pensada e non pas lo contrari subretot dins nòstre monde.
Tant vau mielhs visar un match de rugbi.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari