La situacion actuala per Catalonha me fa pensar a una istorieta. L'injustícia e las mensòrgas. 
 
Es coma aver fisança en l’escòla. Aver fisança en los professors, los susvelhants. Menar son enfant e li dire qu’i serà respectat. Mas ja vos prevenon, quora arriban de ressons negatius quora l’enfant capita malgrat lo sieu jove eatge de formular e comunicar çò que lo tafura, de non creire la paraula de l’enfant. Alora de qu’es un drech de s’exprimir, s’es non respectat? 
 
En rapòrt d’embrolhs, melhor es de los evitar. Mas se arriban e que malgrat los estòps demandats, contunha la violéncia, qué far? 
 
Digueriam a l’enfant d’anar veire un adulte referent per apasimar o se protegir. 
 
Lo director vos ditz a l’entraa de l’establiment, i son de règlas: cal ren se defénder, senon es l’escalaa. E coma far per saber qual comencèt? Totes los escolans son totjorn e tostemps susvelhats. Sensa distincion. Egalitat. Mas non equitat... Son totes verament amb lo meme caractèr? Pasmens nos parla ben d’enfants ja dominants e d’autres pasibles. Emparan (aprenon) ja la lei de la jungla e a devenir predators o preas ja? 
 
Per lo director, i es ges de moments de relambi dins la susvelhança. Son tostemps en securitat. 
 
Mas l’adulte referent en classa susvelha en discutant amb d’autres adultes. E vei ren tot. L’enfant va veire l’adulte referent per li demandar ajua e evitar de respònder als còups per de còups. Mas l’adulte n’a pron ja e li ditz de se defénder solet... 
 
Lo director es ges aquí per veire ni dire. 
 
Situacion d’embarrament. 
 
Los parents van veire per parlar a l’adulte referent. Mas lo referent repròcha de voler venir li parlar. E mai fa lo repròche de comunicar... E non pòt s’ocupar d’un cas sus totes los escolans de s’ocupar. Fa tròup de causas. 
 
Mas s’agisse d’un enfant, non d’una maquina. E los parents vòlon ren parèisser per de rompe balas o de ramena cocorda solets. 
 
La situacion contunha. Mas l’enfant se defende perqué es insuportable. Es se fa castigar perqué respònde als còups... L’escolaritat es ren obligatòria, es l'instruccion que l'es de 6 a 16 ans. Mas los amics, la sociabilitat de l'enfant, èstre fòra lo sistèma (ponderacion, lo desconoissut es faus, existe l'instruccion en Familha amb de rescòntres entre parents qu'an causit aquela via per exemple, èstre liure de las constrenchas oràrias, de cantina, s'un parent trabalha ges e qu'a fisança en el per instruire los sieus enfants). Alora benlèu es temps de demandar un apuntament amb lo director. 
 
Lo director parla fòrt, d’un ton segur, repepia. Anatz veire un psi. Ai ren de me reprochar que ditz mai. Son los parents e l’enfant que son los fòls? Ges de remesa en question. 
 
E mai. L’adulte referent nèga aver tengut de prepauses. Ont es la veritat reconoissua? Baissessas e costat escur de l’umanitat. Cadun per se alora. Serrar las dents e esperar que passe, que dure ren de tròup... 
 
L’adulte se va venjar sus l’enfant benlèu. E coma far per o defénder dins un tal sistèma? S’es laissat de caire o negligit alora? E l’enfant, pòt creire qu’es de la sieu fauta. Que l’a meritat. E doncas se replegar sus el. Parents sensa poer, personal escolar indiferent. Comença jove. Lo sistèma brigalha lo jove cristal. Lo formata, lo fa anonim. Çò que tua ren, rende mai fòrt, voèi voèi. Malaür. Se'n avisam totes. E encara te fan de publicitat per denonciar l’arcelament escolar. Una trufandisa non?! 
 
De qué devenir paranoiac. Doble lengatge al final. E sofrença d’enfant. 
 
Embarrament. Fin de la comparason. 
 
Qual dicta las règlas, d’elèits passatgiers o lo pòble? Fins a quin ponch èstre encarcerat? 
 
Dal moment que naisse una obligacion, naisse un dever grand de l’autre caire. Quora lo dever es ren a l’auçaa de l’obligacion, Auzor! Sèm totjorn d’òmes liures. Dals grands coma dal pichons. Grands pòbles coma pichons pòbles.