Pòble de Catalonha,
 
Non sai se fau partida de tu. Mon nom d’ostal es catalan, mas vivi luènh, tròp luènh de tu, e ma vida vidanta es occitana, o puslèu, per parlar en tota sinceritat, francesa. Coma o escriguèri endacòm mai, mon pairegrand pairal s’exprimissiá en la meteissa lenga que tu amb sos parents, mas amb l’accent malhorquin al mièg del francés e de l’arabi d’Argeria. Et podria escriure en català, mas aicí t’escriurai en occitan, puèi que reconeisses ma lenga al ponch de li donar una foncion oficiala que França refusarà totjorn. E, digam-o, tanben es important que tornem trapar nòstra antica relacion de proximitat frairala, en aquestes tempses complicats ont los occitans podèm a pena existir mentre que tu cèrcas ta liberacion definitiva d’un regim que te vòl ofegar.
 
Encara resistisses, pòble de Catalonha, malgrat lo trist an 1714 ont l’Espanha que l’avián fondada l’aliança entre Castelha e Aragon decidiguèt per fòrça e drech de conquista de devenir sonque Castelha, en usurpant lo nom d’Espanha que supausava lo respècte de la diversitat peninsulara. Te volguèron umiliar e mai asservir, mas tres sègles puèi los a sauput desfisar en proclamant ton independéncia, ta republica que ven d’espelir, fragila e mespresada per la brutalitat espanhòla qu’arriba pas de t’amudir.
 
Ara los tempses son durs, ben o sabèm. Ton president es exiliat a Brussèlas, amb quatre ministres de son govèrn, e ton vicepresident es encarcerat, coma d’autres sèt ministres. Trenta ans de preson, çò t’anóncian tos enemics que se fan a l’encòp policièrs agressius e jutges expeditius, perque si qu’es un crime per un politician de complir una promessa electorala. La lor èra de te menar a la pòrta de l’independéncia. I sès, al lindal de ta libertat, e per ieu ja es legitima la republica catalana que vòli tanben aranesa. Cossí non seriá pas legitima una republica volguda pel pòble, per mejan d’eleccions liuras e d’un referendum ont t’arrisquères la pèl per poder votar ta libertat?
 
Vesi que contunhas de luchar, que jamai non renóncias. E que nos mòstras un camin per seguir. M’èri distanciat de la nocion de republica per dire que valiá mai parlar de democracia, mas tu, concílias absoludament los dos concèptes, t’esfòrças de ne far la meteissa realitat: la Republica Catalana se confond amb ton crit de democracia. E la democracia, la demòstras: creses a la fòrça dels arguments e dels debats, as pas paur de votar ni de far votar, e las carrièras son plenas de ta ferma volontat. A las falsas solucions de la violéncia que d’unes pensan mai eficaça, t’estimas mai d’escometre sus la longa estrada de la desobesissença civila. Perque te preocupan la justícia e la vida.
 
Pòble de Catalonha, vòli far partida de tu.
 
T’abraça
 

Joaquim