Quin pol que siá pòt venir capon. Amb set o uèch setmanas an l’atge ideal per los sanar, operacion que se fasiá generalament a la prima o l’estiu per que foguèsson bons per Nadal. Puèi per lor cervèla lo sol pensament que lor ven es manjar e manjar, fins qu'arriben de far cinc o sièis quilos de pes e una carn ferma mas tendra, fòrça gostosa.

I a, coma d'en pertot, de tèxtes ancians qu'indican qu'abans los capons èran considerats entre los lepetitges mai aimats, coma aquelas tròbas del sègle XIII que còpii en seguida, procedents d’un manuscrit del monastèri de Sant Joan de las Abadessas (Ripolhés-Catalonha)
   
Anteriora, del sègle XI o XII, es la poesia “Farai un vèrs de dreit nien”, de Guilhèm IX d’Aquitània o Guilhèm lo Trobador, autor de las tròbas mai ancianas que se coneisson; lo cavalièr que l’escriu es fòrça plan aculhit e lotjat per un parelh de damas desconegudas e la pròva n’es que li trason de capons per manjar, abans de s'aliechar los tres:
   
E los capons a l’ast apareisson dins LoRomanç d’Estèr[2], poèma escrich pel mètge josieu Crescàs de Cailar, qu'oficièt dins lo Comtat Venaicin al sègle XIV; l’òbra, que nos es pas arribada tota entièra, descriu los plats que i aviá la costuma de traire a taula per la fèsta de Porim, e Wendy Pfeffer, dins Le festin du troubadour, ne reprodutz qualques vèrses que fan aital:
   
N’i a que fan grossir tanben las polas, que recebon alavetz lo nom de polardas; quand lo gal las a fecondadas es lo moment de las far grossir, e las cal sacrificar abans que comencen a pondre d'uòus. Plini lo Vièlh (sègle I) nos ditz dins la Naturalis Historia[3] cossí comencèt la costuma:
 
Son los delians que comencèron de far endrudir las polas; foguèt aital que nasquèt la passion roïnosa de manjar de polalha endrudida e asagada amb son chuc. Ai trobat l’edicte de proïbicion de manjar de polalha engraissada dins las vièlhas restriccions somptuàrias de la lei del cònsol Caius Fannius, onze ans abans la Tresena Guèrra Punica: "Servir de polalha pas mai qu'una sola pola, e que siá pas endrudida". Aquel article es passat puèi de lei en lei. Per tal de i far fàcia, an ensajat de substituir las polas per de pols noirits amb d'aliments trempats amb de lach: òm los tròba aital fòrça mai gostoses. En vertat s’engraissa pas totas las polas, solament las qu'an la pèl del còl graissosa. Puèi i interven l’art culinari, per tal que las cuèissas de la pola sián plan presentadas, per que sián plan jonchas a cada costat de l'esquina e per que en atalhonar una sola cueissa rèste lo plat plan cobèrt. Los parts an transmés als cosinièrs lors recèptas. Totun, malgrat la presentacion, jamai agradan pas las pèças entièras: dins cèrts endreches solament aiman las cueissas e dins d'autres la paleta.
 
Marcial, de la meteissa epòca, lor consagrèt un epigrama:  
Caton (234-149 a.C.) explica dins lo tractat A prepaus d’agricultura cossí se devián endrudir:  
Dins lo sopar de Trimalcion, celèbre passatge del Satiricon de Petròni (sègle I), Encòlpi ditz que ne serviguèron una per cap:
Lo rostit se pòt far a l’ast, amb de fuòc de lenha, o ben al forn, al de l'ostal o al de la cantonada. L’ast, amb de lenha, dona fòrça bons resultats, mas actualament, segurament en causa de las exigéncias de la vida modèrna, es tombat en desuetud, a l'exceptat dels pols de granja qu'aprèstan amb flama de gas qualques establiments publics. Los forns domestics actuals dispausan de còps d’un ast electric que, a primièra vista, sembla fòrça util, enganivament ideal per rostir aquelas pèças pichonas. Lo problèma es qu'a l’ast la carn rèsta mai seca qu'a la caçòla, inconvenient que seriá compensat largament per l’extraordinària sabor que i dona lo fuòc de lenha; puèi que, dins aqueste cas, intervenon pas dins la coccion ni lo fum ni los aròmas de la lenha, lo resultat es qu'aqueles aparelhs an totes los inconvenients de l’ast e cap de sos avantatges.