Opinion
Johnny: entre tristèr e hartèra
Qu’èi un sentit drin mesclat per çò qu’es de Johnny Halliday.
D’un costat cau plan reconéisher que, objectivament, possedís una lista de recòrds de totis pas jamès egalats en mestior de carrièra de cantaire: recòrd de la mès longa activitat (comencèc quan neishoi!), de discs enregistrats, de concèrts, de public pertocat, de succèsses e sustot d’apassionats.
Solide totis an au mens una de sas cançons que ns’a agradats a un moment (ende jo seré meslèu Souvenirs, souvenirs o las eddycochranèscas Court plus vite Charlie, o Elle est terrible) mes lo fenomèn deus apassionats de Johnny despassa largament totis los movements de simpatia a l’entorn d’un artista quin que sia.
Totis los testimoniatges muishan que los fans deu cantaire l’an integrat dens lor vita. Gaireben totis disen qu’aquesta passion les estoc transmetuda peus pairs e que l’an passat aus dròlles. Fòrça hèn referéncia au cantaire com d’un “pair” o disen que las cançons de Johnny an acompanhat moments de lor vita personala e sovent que’us “ajudèn de passar periòdes drin mauaisits”. Volerí pas parlar de rapòrts mistics o religioses, que seré exagerat, mes ne sèm pas fòrça luenh. Es, de tot biais un rapòrt unic.
La dusau causa que pertòca se ns’interessam aus apassionats deu cantaire, es lo caractère fòrça popular de son public. Degun sap pas explicar pr’amor lo Johnny saboc atau aténher lo còr de tantas personas d’un mitan sociau meslèu obrèr. Pas ren dens sa vita, levat benlèu sas originas, le religa pas au pòble, ni las tèmas de sas cançons, ni las personas que frequentava, ni son biais de víver. E totun …
Per contra, aqueste òme, qu’èra pas un intellectuau mes quauqu’un de fòrça corau, estoc lèu recuperat. Los mèdias e los politicians n’an hèit una mena d’eròi nacionau franchimand. Sabi pas tròp quala es la part de volontat de l’artista dens tot aquò, mes totis los concèrtes “eveniments” se hascón des luòcs simbolics de l’Estat francés, que sia l’estadi de França (pauc de temps après la victòria de la còla de butabala) o devath la tor Eiffel.
Sarkozy, Chirac, totis an volgut a un moment se muishar au costat de la vedeta, e los devís de Macron, me sembla, venguèva pas d’un fan vertadièr de la purmèra òra. Es amusant de constatar que lo jornau televizat de França 3 a pas deishat, au ser de l’aumenatge popular, d’utilizar lo vocabulari jacobin tradicionau: “la mès bèra avenguda deu monde, una passion francesa, una incarnacion de França”, en tot cambiar “lo public present” per “los franceses”.
Enter parentèsis, cadun a shens de dobte vista la bandèra occitana que despassava de la horrèra au moment de l’arribada deu atahüc a la glèisa de la Madeleine …
Pensi que lo paure Johnny, plan brave, s’es hèit cambiar en una icòna nacionala a maugrat d’eth e tota la literatura escrita ad aqueste subjècte peus jornalistas-poètas es fòrça de mau digerir .
D’un costat cau plan reconéisher que, objectivament, possedís una lista de recòrds de totis pas jamès egalats en mestior de carrièra de cantaire: recòrd de la mès longa activitat (comencèc quan neishoi!), de discs enregistrats, de concèrts, de public pertocat, de succèsses e sustot d’apassionats.
Solide totis an au mens una de sas cançons que ns’a agradats a un moment (ende jo seré meslèu Souvenirs, souvenirs o las eddycochranèscas Court plus vite Charlie, o Elle est terrible) mes lo fenomèn deus apassionats de Johnny despassa largament totis los movements de simpatia a l’entorn d’un artista quin que sia.
Totis los testimoniatges muishan que los fans deu cantaire l’an integrat dens lor vita. Gaireben totis disen qu’aquesta passion les estoc transmetuda peus pairs e que l’an passat aus dròlles. Fòrça hèn referéncia au cantaire com d’un “pair” o disen que las cançons de Johnny an acompanhat moments de lor vita personala e sovent que’us “ajudèn de passar periòdes drin mauaisits”. Volerí pas parlar de rapòrts mistics o religioses, que seré exagerat, mes ne sèm pas fòrça luenh. Es, de tot biais un rapòrt unic.
La dusau causa que pertòca se ns’interessam aus apassionats deu cantaire, es lo caractère fòrça popular de son public. Degun sap pas explicar pr’amor lo Johnny saboc atau aténher lo còr de tantas personas d’un mitan sociau meslèu obrèr. Pas ren dens sa vita, levat benlèu sas originas, le religa pas au pòble, ni las tèmas de sas cançons, ni las personas que frequentava, ni son biais de víver. E totun …
Per contra, aqueste òme, qu’èra pas un intellectuau mes quauqu’un de fòrça corau, estoc lèu recuperat. Los mèdias e los politicians n’an hèit una mena d’eròi nacionau franchimand. Sabi pas tròp quala es la part de volontat de l’artista dens tot aquò, mes totis los concèrtes “eveniments” se hascón des luòcs simbolics de l’Estat francés, que sia l’estadi de França (pauc de temps après la victòria de la còla de butabala) o devath la tor Eiffel.
Sarkozy, Chirac, totis an volgut a un moment se muishar au costat de la vedeta, e los devís de Macron, me sembla, venguèva pas d’un fan vertadièr de la purmèra òra. Es amusant de constatar que lo jornau televizat de França 3 a pas deishat, au ser de l’aumenatge popular, d’utilizar lo vocabulari jacobin tradicionau: “la mès bèra avenguda deu monde, una passion francesa, una incarnacion de França”, en tot cambiar “lo public present” per “los franceses”.
Enter parentèsis, cadun a shens de dobte vista la bandèra occitana que despassava de la horrèra au moment de l’arribada deu atahüc a la glèisa de la Madeleine …
Pensi que lo paure Johnny, plan brave, s’es hèit cambiar en una icòna nacionala a maugrat d’eth e tota la literatura escrita ad aqueste subjècte peus jornalistas-poètas es fòrça de mau digerir .
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
N'ia que se senten franceses amb de tipes com'el, e mai d'occitans!
Es totjorn plan de sortir de França e d'anar veire cossi las evidèncias d'aqui son vistas per los autres.
Vos daissi descobrir cossi la nòva de la mòrt de l'eròi nacional es estada relatada pel sit de BBC News :
"The English-speaking world always thought Johnny Hallyday was a bit of a joke. It is easy to see why. He shamelessly cribbed some of our best-loved songs and sang them in French, which made them sound silly. His voice could be ridiculously operatic. His brooding pose seemed a poor Gallic copy of James Dean. He was an ersatz rocker, more showbiz than the genuine article."
Tot es dich e aquò se passa de revirada. Pels legèires que parlan pas la lenga dels Rolling Stones, vaqui :
"Lo mond anglofòn a totjorn pensat que Johnny Hallyday èra una mena de galejada. Es aisit de veire perque. Aquel a vergonhosament farlabicat certas de las cançons nòstras las mai aimadas, per las cantar en francès e las rendre nècias. Sa votz podia èsser una caricatura estupida d'operà. Son cap-teniment frimaire semblava una marrida copia "gauloise" de James Dean. Era un ersatz de rocker, mai showbizness qu'un rocker vertadièr."
#2
Ètz pas solet, se vos pòt rassegurar, a aver aquela impression! Per quant a ieu, me rassegura de sapier qu'èm almens dos.
“Solide totis am au mens una de sas cançons que ns’a agradat a un moment”
D’on tiri que vieni d’un univèrs parallèl.
Lo Johnny qu'estó influençat per Occitania (o au mensh l'ua de la soas vilas):
https://www.youtube.com/watch?v=i3fI0aHg7F4
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari