Aquò pòt paréisher susprenent, mes nòsta mair a pas jamès volgut que sons dròlles cresossen a la legenda deu pair Nadau. Sa rason èra simpla: avèva tan patit quan s’èra assabentada de çò qu’existissèva pas, s’èra sentida tan engarçada peu monde deus adultes, que volèva pas que sa descendéncia ne subiscosse las medishas esgòrras.
 
Sovent, quan disi aquò a quauqu’un, sa responsa de tira es: “Òh, praube, quina manca d’astre!”
 
Vòli rassegurar tot lo monde, èi pas particularament patit d’aquesta situacion, e diserí meslèu qu’aquò me valorizava de cap a mons amics d’escòla. En efèit, èra dens lo secret deus grans e me’u calèva guardar dabans los autes.
 
Podètz imaginar de la hèsta de Nadau en çò nòste èra redusida a la part mès congrua. Solide que recebèvi un present au pè deu …, non, i avèva pas tampauc d’avet, mes l’ostau èra totun ondrat per garlandas.
 
La màger part de la hèsta de hasèva vertadèrament lo 25 a mieidia dens Armanhac dambe tota la familha. En comparason, la “velhada” deu 24 au ser èra meslèu de las bracas. Segon un sondatge efectuat au près de las personas de mon edat presentas, ma sòr auré pas tampauc patit d’un programa de Nadau tròp simplificat.
 
Per contra, podètz imaginar que lo hèit de pas créser au pair Nadau a consequéncias sus l’adulte que soi. La purmèra, solide, es que lo periòde de Nadau n’es pas mon preferit dens l’annada. Tot me sembla gaujós, mes faus. Sabi plan que se hesteja la naishença de Jèsus, mes aquesta estoc plaçada au sègle IV-au au moment d’una vielha hèsta pagana (Sol Invictus) fòrça mès anciana. Jèsus seré vasut probable en octobre.
 
La dusau consequéncia es que’m pòdi mauaisidament hèr “gahar” per un raconte quin que sia. Pòdi pas jamès “entrar” dens una ficcion, film o líber, que’m sembla lo frut de son creator, e que serà de tot biaish luenh de la realitat. M’avegi au cinèma. Soi tostemps a estudiar dambe quins artefactes l’autor ensaja d’enganar son public. Sabi que lo mot “enganar” es tròp fòrt, caleré milhor díser “encantar, embelibar”, que tot aquò me sembla manipulacion consentida.
 
La tresau consequéncia, l’atz dejà endevinada, es que caleré inventar un aute mot ende jo per parlar de “mauhidança” quan quauqu’un me conda quicòm. En comparason dambe jo, lo Sent Tomàs es lo rei deus ninòis credules. Vos rasseguri, parli pas de mas relacions dens la vita vitanta dambe lo monde que m’entornejan, mes de ma percepcion de tot discors politic o istoric.
 
Quan ausissi un politician parlar, me sembla de tira tornar víver mon mainadèr, quan los autes dròlles cresévan çò que los adultes les disèvan. L’actitud comuna de cap a un devís politic es de’u créser a la debuta e de’s demandar çò que’s va debanar dens l’avenidor, se lo tipe tenguerà paraula o de qué cambiarà.
 
Mon actitud es drin diferenta, considèri a la basa que l’orator mentís per interés personau e’m demandi s’i a pas aquí dedins quicòm que, en fèit, fin finala, seré vertat. Dinc a ara, aqueste pausicionament se muishèc majoritàriament mès racionau.
 
Se que non, Bon Nadau a totis!