L’actualitat politica internacionala d’aquestas darrièras setmanas es estada rica en bonas e en marridas nòvas, de las qu’interessan los movements occitanistas: la proclamacion de la Republica Catalana a levat d’èrsas d’entosiasme, seguidas d’una davalada crusèla amb lo putsch militar franquista. L’eleccion de l’Assemblada de Corsega dels 3 e 10 de decembre de 2017 a confirmat l’ancoratge d’aqueste país dins una dinamica nacionala. Es una nòva excellenta non solament per Corsega senon qu’o es per totes los pòbles europèus en luta contra los imperialismes estatals.
 
La victòria politica e democratica del nacionalisme còrse es pas tombada del cèl. Es la consequéncia de sègles de resisténcia e de decennis de luta, tant sul plan clandestin coma sul plan social e democratic. Lo país mediterranèu a degut traversar un molon d’episòdis doloroses per n’arribar aquí. Uèi, l’arribada d’una assemblada unenca nacionalista permet d’imaginar l’avenidor amb mai de confiança. Avèm pas res inventat de melhor pels pòbles e per la democracia que de se governar de per se. Los sols nívols que poirián escuresir lo cèl còrse son los que venon de França. Acceptarà l’estat francés una evolucion institucionala que permetriá a Corsega d’accedir a mai d’autonomia? Es permés de’n dobtar. Fins ara, lo dialòg entre l’estat e la collectivitat es estat penós e las avançadas an pres un temps indecent. La nominacion d’una “Madame Corse”, eissida del MODEM e directament estacada a l’executiu francés es una bona nòva dins lo sens que los elegits còrses ja tenon un interlocutor unenc (es lo “guichet unique” car als adèptes del liberalisme administratiu volgut per Macron!). Mas tanben lo percors personal d’aquesta Madama ja pòt fa pensar que tendrà ela de crispacions quand s’agirà de discutir sus las evolucions institucionalas de Corsega. En efièit es coneguda per de presas de posicion conservatrises. Tanben nos podem interrogar sul fait que, coma milionària, arribarà ela a comprene las problematicas economicas d’un dels territòris mai paure de l’estat francés? Una de las siás primièras presas de posicion sul dorsièr còrse es estat de refusar d’entrada l’oficializacion de la lenga còrsa, e d’o far sens cap d’argument. D’alhors, quin argument poiriá téner? Non parla pas la lenga còrsa çò que la desqualifica totalament a èsser competenta per trabalhar sus aqueste subjècte.
 
Lo camin serà long e dificil per arribar a l’autonomia, puèi a l’independéncia. Mas res non es impossible. Qui auriá cregut fa dètz ans que los nacionalistas serián majoritaris en Corsega? Aquesta escasuda politica es un senhal d’esperança extraordinari per Occitània, una Occitània rosegada del defòra e del dedins pel francisme. Lo President Talamoni, vengut a las Assisas de l’occitan de Pau fa qualques meses çò disiá d’Occitània: “Cresi que i a una presa de consciéncia. Es la primièra fasa e en aquò es fòrça interessant. Nosautres tanben, dins un primièr temps, sèm passats per la presa de consciéncia. Ara es acabada. Aquí tanben en Occitània i es, mas aquò es pas pro: nosautres, malgrat la presa de consciéncia contunham de recuolar perqué avèm pas encara obtengut los mejans juridics e financièrs per salvar e desvolopar nòstra lenga”.
 
La dinamica occitanista tròp longtemps a campat dins lo domeni cultural o educatiu e a pas reussit a conténer l’alienacion que nos gangrena. La via nacionala dubèrta en Corsega, portaira d’esper pels còrses, deu èsser una font d’inspiracion per Occitània.