Dins l’opinion generala, se pensa qu’èsser occitanofòn es èsser dins un estat de solitud lingüística dins un banh majoritari francofòn, italianofòn o ispanofòn.
 
Parlar una lenga minoritària seria èsser un limit, una barra e doncas de solitud. De mond que son dins lo corrent majoritari que vos fan la replica talament costumiera (m’interèssa pas, es de passat, es depassat, utilitat limitaia...) que seretz estonats quora qualques uns seràn interessats per l’occitan... 
 
Mas i es ges de limit per se sentir solet. Dins un ambient quin que sigue la lenga comuna o autre. Quora sio coma perdut, l’estructura m’es donaa per la mieu lenga e cultura me permete de m’apilar per me tenir e non me prefondre. Fàcia a l’individualisme a la bolhaca culturala. D’amics perduts que pantaisan de passar la dimenjaia a Nòva York, de viure en Quebèc per fugir lors problèmas. D’autres que se convertisson a una religion subreencadranta que ditz çò que cal manjar, que lo paigrand èra comunista e se batèt per la laïcitat... De solidaritats interessaias e que desapareisson quora sètz plus interessant. 
 
Me’n aviso de m’èsser sentit a costat de la placa en parlar francés dins de fèstas. Coma ren a la mieu plaça. O dins un ambient tròup fosc.
 
Me’n aviso de m’èsser sentit a costat de la placa sus la “Queut d’Azur” dins lo blingbling e l’aparéncia, dins l’estupiditat de la consomacion sensa fin. Disiam sempre per se rire: “per rotlar en BMW, manjan de tantiflas cada jorn”. 
 
La solitud, se sente solet o dins lo monde. Se sentir solet, arriba en cadun dins la vita.
 
De còups arriba de descoratjament. Se dir “a qué bòn!?”. Pòl quitament semblar un monde de crancs, cadun per se, guerras d’egos, combats intestins, recerca d’informacion, escondon d’informacion, denegament... E lo monde nos dirà quitament “anatz ren d’acòrdi entre vosautres dal monde occitanista, alora qué far davans aquela multitud!?”. Mas es coma d’a pertot, se pòl ren generalizar. Totes los plombiers son ren “poloneses” (cf. la dicha de mòda a una epòca), totes los vendeires de veitura son ren “de raubaires”... I son de monde ben e mens ben d’a pertot. Quitament dins las autras associacions qu’an per objectiu de modelisme, de caminaias o de cordura, se tròba de tot.
 
Es ver qu’un amic, un occitanista quasi istoric, qu’a ben combatut e ben obrat segon los dires “La fe sensa òbra, mòrta es” me diguèt un jorn en me faguent perpensar: “Dins l’occitanisme, quora an de besonh de tu, existes. Son interessats, alora sès interessant. Mas dal moment que sès plus util, se parla plus de tu, davales dins l’anonimat”. Avia participat a un diccionari, avia estach president d’associacion. Mas avia lo sentiment qu’existia plus. Es ver que modèst, li plaguèt jamai tròup de far parlar d’el dintre los mèdias occitanistas o autres. A mai, es ver, me diguèt que “se sès catalogat dins tala o tala categoria d’occitanista (e amic de...), auràs las tieus entraias per parlar, o mens”.
 
Mas en parlar occitan me sio (paradoxalament?) jamai sentit solet. Ai de balisas. De que m’apilar sus. De que m’ancorar aicí e m’i donar la plaça. Ren de far, sio ieu. 
 
A cadun de voler cambiar lo monde, en començant de per se. En mostrar l’exemple. Lo provèrbi gavòt esclara: “ben far e laissar dire”.
 
Darrier de ieu e amb ieu, los ancians, d’arreprovèrbis, d’istòrias, de libres, los autors, la terra. Amb ieu la familha (occitanofòna o occitanofila). E traço camin.