Lo president a parlat: nada reïvindicacion deus nacionalistas còrses de la coalicion elegida democraticament au parlament de l’iscla serà quitament pas debatuda. En tot se trufar un còp de mès de la volontat deu pòble e deus drets de l’òmi a maugrat deus 300 punts “de milhorar” segon lo Conselh deus Drets de l’Òmi de las Nacions Unidas, Macron a barrat totas las pòrtas de discutidas.
 
Mès d’un observator hèn remercar que, après lo renonci de la bastida de l’aeropòrt de Kernitron-al-Lann (en breton), calèva au president balhar l’impression qu’èra pas flac sus tot e que podèva díser de non sus un subjècte deu quau sos electors potenciaus, fin finala, se foten. Un efèit a pauca còsta.
 
Pr’amor que cau pas pérder de vista qu’un politician, en defòra deus tèmas d’economia, parla pas qu’aus que poderén votar end’eth e hè pas ren d’aute qu’alindar son imatge.
 
Ara, quina son las consequéncias? Nos retrobam dambe un parlament qu’a la legitimitat democratica acarat a un govèrn que s’estima aver “la legitimitat constitucionala”, çò que voleré díser qu’una constitucion se cambia pas jamès. De soscar.
 
Ende jo, l’eveniment màger d’aquesta charadissa macroniana de Bastia es que lo president, en quauques mots, s’i es escadut de fabricar independentistas sus l’Iscla de Beutat.
 
Podèm imaginar que, dens lo camp nacionalista, lo debat mès frequent es lo de saber quina accion miar ende balhar a Corsega mès de poders de decision ende se medish. Avèm doncas los que vòlon l’independéncia de tira e que, sense de dobte, dison qu’un auta via marcharà pas, e los que pensan qu’es possible, gràcias a las eleccions, d’entemenar negociacions dambe lo govèrn francés e obténguer atau progresses de cap a l’autonomia.
 
Quand disi “los que pensan”, caleré meslèu díser “los que pensavan”, pr’amor que Macron a rendut lor discors complètament inaudible. Sia son resignats e se sosmeton a l’avís deus anti-independentistas, çò que m’estonaré, sia se dison que la sola via possibla es la de l’independéncia. Es clar adara que cau pas aténguer ren de París que’s seita pesugament sus la Democracia.
 
Aquò tòrna plan brembar la situacion en Catalonha on las asenadas deu govèrn ajudan fòrtament la volontat de liberacion. E lo vent de l’istòria va meslèu dens lo sens d’un creish deu nombre d’independentistas, pr’amor que las joenas generacions son, per natura, mès prèstas aus cambiaments que non pas lors ainats.
 
Uei lo dia, de qué se passa en Corsega? De qué hèn los elegits? A qué pensan? Son solide a cercar solucions ende poder hèr respectar lo volontat exprimida clarament peu pòble, un pòble que’s sentiscoc umiliat segon çò que digon lo Jean-Guy Talamoni.
 
Anar hèr un devís que s’acaba per l’umiliacion d’un pòble sancèr, aquò pròva plan la manca de coneishença deu govèrn actuau (e deus que l’an precedit) de la mentalitat e de la cultura còrsas. Manca que’s pòt comparar dambe mesprètz.
 
Poderí pas jogar un quite kopek sus çò que’s va debanar. De tot biaish, los Jòcs Olimpics an començat …