Dins l’article de julh de 2015 evocavi l’Occitània “gentrificada”. Uèi, a bels uèlhs vesents, lo moviment s’abriva e se delarga: Bordeus, Tolosa e Montpelhièr son las ciutats mai plebiscitadas per i viure[1] e ont la qualitat de vida es considerada mai importanta que non pas la dinamica economica. Çò que fa questionar sul ròtle de la casta al poder e de son ideologia. Una casta que se definís ofialament coma “Un groupe social qui se distingue par des privilèges particuliers, un esprit d’exclusive à l’égard des autres”. Una minoritat dominanta: una casta que percebem coma francoparisenca (o aparisenquida). Novèls immigrants que cercan d’escapar a una urbanizacion qu’an contribuit a degalhar, e podem pensar que degalharàn, ara d’enlà, lor novèl país d’acuèlh: agravacion de las inegalitats territorialas e socialas, pujada de las valors foncièras e apauriment dels autoctòns, enfortiment del centralisme jacobin pensat coma universal, eradicacion de la diversitat (accent, prononciacion, lenga, cultura, istòria e biais de viure), espandiment d’un mondialisme sens èime. Aquela casta ja pron americanizada, contunha lo pretzfach colonial, mai o mens conscientament, mai o mens discretament: ten la mestresa gaireben totala dels mejans de comunicacion.
 
Escasses son los que se mainan que participan a una colonizacion del dedins coma aquel director d’une “Maison de la Culture”[2]:
   
Per melhor comprene, se cal assabentar de çò que se passa oltra-mar, e l’oltra-mar comença en Corsega amb lo revolum  demografic: ”Une hausse nettement supérieure à celle de la France métropolitaine”, segon l’INSEE, dins una iscla que coneis alencòp un apauriment  creissent de sa populacion. “Comment intégrer les nouveaux arrivants alors que notre propre modèle de société disparait progressivement” se làguian los Còrses[5] que denóncian “la disparition programmée du peuple corse”.
 
Lo Primièr Ministre francés al seu visitar la Caledonia Nòva recentament, precisa que lo referendum previst deu pas menar à “revenir à un état passé” e que los autoctòns devon admetre “des acquis irréversibles”:l’Estat francès determina sempre “ce qui n’est pas possible”[6] . La politica del fach complit. Aquí perqué los Kanaks denóncian belament l’estrategia francesa de “recolonisation et de repeuplement”[7]. La casta al poder sus l’iscla assegura lo relèva de l’Equacion Suprèma republicana e prèsta a acusar l’autoctòn de replec identitari, d’egoisme territorial e de racisme. E praquò, lo replec identitari e lo racisme son al còr de la cultura nacionala francesa. “Moi, je suis un homme du Nord, un Lorrain, un Normand, un Rhénan: il y a tous ces sangs-là dans mon sang, clamava en 1933 lo Général Lyautey, mais rien qui vienne d’au-dessous de la Loire…Je n’ai jamais pu regarder un Toulousain comme un compatriote[8]. Al sortir de l’Empèri colonial, se cal rementar çò qu’escriguèt De Gaulle al seu Ministre de la Justícia:
   
Ja al fin del sègle XIX, Maurice Barrès, presat per tantes òmes politics franceses, brandussava  l’espaurugal de l’immigracion italiana e polonesa. A l’ora d’ara, los pensaires de la drecha radicala, e tot primièr Renaud Camus, s’inquieta de vèser la civilizacion francesa “submergée par d’autres qui ne la valent pas”. Ocultan fin finala las emigracions massivas d’Euròpa cap a las Americas (amb l’eliminacion dels Amerindians), ocultan tanben las colonias de poblament en Argeria, que se contunhan uèi en Caledonia e en Corsega. E tanben en Occitània:  Renaud Camus fa partida d’aquela casta privilegiada que se  paga un castèl gascon , tot en denegar tota civilizacion occitana.
 
Atal la casta s’aprèsta a fagocitar çò que demòra d’una borgesiá miègjornala aculturada, al nom d’una França una indespartibla e etèrna. Es a capitar lo passatge de la vièlha binaritat balzaciana Paris/Província a la novèla bionaritat París-Banlèga.
 
D’en d’aquí l’urgéncia per nosaus de pensar melhor lo neò-colonialisme, l’importància de las migracions dins l’istòria (e la nòstra), e de melhor concebre los ecò-sistèmas e de promòure la necessària autonomia dins l’independéncia. “Comment renouveler la coexistence entre l’émancipation de l’individu et la vie collective? Comment organiser le bien commun dans les conditions nouvelles des bouleversements socio-économiques et climatiques” s’enquestiona recentament Antoine Franzini[10].