Es una sopa mediterranèa, coneguda pertot, e deu èsser de las mai ancianas. En Occitània es totjorn estada una de las sopas basicas, que, a la campanha, ne dejunavan las gents, vièlhs e joves; mas las sopas an pas bona reputacion uèi lo jorn, los joves aiman mai de causas mai modèrnas, d’aquelas que son anonciadas per la television, e dins los restaurants es pas aisit tanpauc de ne trobar, tirat benlèu de las sopas de peis, possiblament perque, en mai de bonas, son caras e donan de prestigi. Las sopas modèstas, coma la sopa d’alh, qu’an noirit las gents pendent de sègles, vivon pas actualament lor melhor moment. Ara sèm rics e volèm d’autras causas. Mas encara demòra qualqu’un que ne fa; segur, de gents que s’i entendon pas en mòdas.
 
Es una sopa que va fòrça plan se i a agut qualque excès amb lo manjar o lo beure, e o mòstra aital lo provèrbi, “Après Nadal, sopa d’alh”, e’Adieu paure Carnaval’ es una cançon populara que ditz aital:
   
Se pòdon pas comparar a d’autras mangiscas, e als paures lor a totjorn mai agradat la carn, malgrat que pòscan èsser fòrça desirablas segon lo luòc e lo moment. A prepaus de cosina tot es fòrça subjectiu, mas las gents las tenián per bonas e fins a fa gaire las maires noirissián los filhs amb de sopas d’alh.
 
La trobam dins la composicion del poèta de Milhau Joan Claudi Peiròt ’L’estiu’, de la rejoncha Las quatre sasons (1781); ne transcriurem qualques vèrses:
   
Dins lo Bas Lengadòc li dison alhada, e aital apareis dins la poesia d’Alexandre Langlada (1820-1900)’Lo gardamàs’; ne transcriurem qualques vèrses:
  Amb l’alhada fasián dins lo Bas Lengadòc la meteissa fèsta que los gascons nomman lo torrin dels nòvis e que contèri dins lo capítol del torrin. Consistís, quand arriba un maridatge, a portar al lièch dels nòvis una sopa plan cargada de pebre, que eles devián gostar obligatòriament. Josèp Deltelh o explica dins La cuisine paléolithique:
 
“L’alhada es totjorn estada populara, gaireben liturgica. Abans èra aquò qu’òm veniá porgir als nòvis cap a mièjanuèch (l’ora qu’òm supausava que los traparián a far l’afar), en ceremònia (un pauc carnavalesca, es vertat) en tot cantar a travèrs de la foscor del vilatge:
 

A las nòças d’Albina, ieu i foguèri. S’agís de susprene los tortorèls al lièch, ela tota roginèla dins sa colareta de dentèlas, el falsament vantaire, e de lor far absorbir, ribon-ribaina, dins de fuòcs d’artifici de farcejadas e atrapas, lo sagrat bolhon: tota una enòrma sopièra de sopa negra de pebre, violeta de vin e farcida d’alh. N’i aviá per reviscolar los piègers boscatièrs, vos o juri.”